Better than Perfect (Period No Erase)

Chapter 20 - I'll move heaven and earth for you

*Dylan’s POV

I’ve been ringing this bell for goddamn ever. Nasan na ba ang mga tao dito?

“Ay jusko po! Ang gwapo mo naman! Anu kaylangan mo, noy?” tanong sakin ng babae na naka yaya na uniform.

“Ohh uh hinahanap ko si Talwyn…..” giver her a goddamn reason!!! Assignments!

“bibigay ko sana yung assignment namin para bukas. Umuwi siya kanina kasi masama daw pakiramdam niya.” LIES! NOW, OPENT THIS GODDAMN GATE ALREADY!

“umuwi si inday? Hala sang naka tulog pa siguro ako. Sige sige pasok.”

Thank God binuksan niya na rin. Pumasok ako and nakita ko ang car na color black, Lexus, naka park na parang nagmamadali pag park niya.

Ano ba ang nangyari?

“sabi ni Paige at Bianca wala daw dito si Talwyn. They wont believe me na nandito lang siya.” Sabi ko. Para makakuha ng answers.

“Oh.. alas ano ba umuwi si inday tal?” sabi ng yaya.

“mga….” Inisip ko yung oras kanina pagkatapos naming mag usap. “mga 1:30 siguro.” Sabi ko.

“ay hala! Tulog ako nyan!” sabi niya. You think?

Kaya pala di niya alam na nandito na si Talwyn kasi tulog siya. Ngayon lang siguro tumawag sina Paige at Bianca.

“sige wait ka dyan muna hah. Tawagin ko lang siya.” Pumunta siya sa taas and nakatayo lang ako sa may staircase.

“halika dito! Pasok lang daw.” Mukhang masaya si yaya ah. 

“eehhhh first time na may pumuntang lalaki ditto para kay Talwyn ah! Ang sweet naman. Pero kaibigan lang? or ka-ibigan? Ahhahaha” tumawa siya sa kanyang own joke.

“pasok ka lang daw.” Sabi ni yaya then bumaba siya ng sobrang bilis sa hagdan.

Nag knock muna ako bago pumasok.

“pasok.” Sabi ni Talwyn.

Bakit ang pangit ng boses niya?

Pumasok ako then nakita ko syang naka school uniform pa pero hindi na siya naka skirt. Naka pajama na siya and naka pikit ang mga mata niya

“you okay?” sabi ko sa kanya.

Biglang lumaki ang mga mata niya then tinignan niya ako.

“why are you here? Where’s bianca and paige?” tanong niya sakin.

“awwww I missed you too. And no, wala si Bianca at Paige. Na sa school nag hahanap sayo.”

“oh. Akala ko ang na mean ni ate crissy nandito sila.” Sabi niya then tinabunan niya ang mukha niya.

“I look terrible. Talikod ka muna.”

“why?”

“ang mukha ko pangit ngayon.”

“why?”

“talikod ka muna!”

“fine!” tumalikod ako then narinig ko nag open siya ng drawer.

“sige. Harap na.”

When I faced her, nakita ko na nakasu-ot siya ng rayban.

“why are you wearing that?” I asked her. “pangit mata ko ngayon eh.”

I examined her face. Namumula ang ilong niya.

“umiyak ka ba?” I asked her.

Tinignan niya lang ako then umiyak siya. SHIT!

“Shit! Are you okay?” nilapitan ko siya then umopo ako sa tabi niya sa kama.

Kinuha niya ang glasses then nag tinabunan niya mukha niya ng mga kamay niya.  She’s not just ‘crying’, she’s fucking bawling.

She looks so vulnerable right now. Like, any seconds from now mababasag siya.

“shhhhhh it’s okay. it’s okay.” sabi ko sa kanya.

Di ko alam kung ano gagawin ko si I hugged her.

I hugged her like im telling her that im here for her. Because I am.

“shhhhh. It’s okay.” I asked her kung bakit siya umiiyak. Wrong move, kasi umiyak pa siya ng tudo.

“hey hey hey it’s okay stop crying now.” Sabi ko sa kanya. I kissed her forehead and then said, “let me text your friends na okay ka lang. shhhhh.”

Kinuha ko phone ko sa bulsa ko and ang unang text na nakita ko ay galling kay Nash,

*Nash: “wala siya talaga dito bro.”

I texted him na “tell them she’s fine. I found her.”

Nilagay ko phone ko sa tabi ng lamp niya.

“im sorry.” Sabi niya while wiping her tear-streaked face.

“you gonna tell me now nakit ka umiiyak?” I asked her. Im worried.

Im fucking worried ng sinabi ng friends niya na nawawala siya. Im fucking worried kun bakit siya umiiyak. Im fucking worried because…because I care for her. And I don’t want her hurting.

If I could turn back time kun saan na sa amusement park pa kami ngayon, her eyes so bright with amazement and happiness, babalik ko talaga yun. But it’s not possible. But I’ll not leave her. Not now.

Never. STOP. This is’nt about me right now. This is about her. Just her.

“I… I cant talk about this right now. Sasabihin ko sayo when the right time comes.” Sabi niya sakin.

Funny when I said that “when the right time comes” she was so fucking beautiful smiling big and now she’s saying it with so much sadness sa mga mata niya.

“Okay.” sabi ko sa kanya.

Tinitignan niya ako, her face full of confussion, kun bakit siguro panu ko nalaman na nandito siya and hindi alam ng mga friends niya.

“Pano mo nalaman na nandito ako?” tanong niya sakin while kumukuha ng tissue.

“when Paige and Bianca said na wala ka dito sa bahay nyo, I didn’t believe them. I--- I don’t know really why. Instinct siguro. Na nandito ka lang.” i wiped the small tear na lumabas sa mata niya. God, let me take away her pain.  Just give it to me instead.

“Thank You. For being here. But I just want to be left alone right now.” Sabi niya then humiga na siya.

“Okay.” tumayo ako then i pulled the covers hanggang shoulders niya kasi parang giniginaw siya.

Huminga siya ng malalim then, “Dyl?”

“Yeah?” sabi ko while I tucked the stray strand of hair behind her ear.

“Thank you again. For being here. I appreciate it. Thank you.” She said while smiling softly with her eyes closed.

“Okay.” For you Tal, I’ll move heaven and earth just for you.

Nang bumaba na ako, nakita ko ang yaya niya na nakaupo sa sala.

“nabigay mo na?” sabi niya. Well, looks like na hindi niya pa nakita situation ni Talwyn.

“Yeah. Thanks for letting me in.” I said then I opened the main door with her following me.

“nako! Wala yun! Total, ka-ibigan ka naman ni inday Tal ko eh! Ahahaha.”

Nang na sa gate na ako, hinarap ko siya then I said, “hey, uhhh could you check on Talwyn later? Natutulog na siya ngayon kasi masama daw pakiramdam niya. And bring her some medicine, baka sumama pakiramdam. And----and pagkain! Baka gutomin.”

“asusss. Ako na bahala, loverboy! Hahahha sweet mo naman! Sige! Baka hinahanap ka nan g pamilya mo. Bye!” and sinira niya ang gate sa mukha ko. 

pumasok ako sa sasakyan ko then umuwi.