Ne yani şimdi biz neydik ? Sevgili falan mı of hayır. Onu tam tanımıyordum bile. Yemeklerimizi yedikten sonra ortalığı toplayıp sepete yerleştirdik.O hep beni izliyordu göz ucuyla baktığımda anlayabiliyordum bakmasamda hissediyordum.
"E hadi gidelim o zaman."dedi gülerek. Hafif bir tebessümle karşılık verdim. Ve yürümeye başladık.Binaya doğru yürürken.
"Poyraz sence doğru bir şey mi bu?"dedim urkek bir sesle.
Anlamamış gibi yaparak "hangisini?"dedi anladığını bal gibi bildiğim bir ses tonuyla.
"Bak biz birbirimizi tam olarak tanımıyoruz."dedim olduğum yerde kalarak.O öndeydi. Durdu. Arkasına dönüp üç adımlık yerden yanıma geldi. Elindeki sepeti yere bıraktı.
"Korkuyor musun?"
"Hayır ama bilmiyorum. hislerimden emin değilim seni üzmek istemiyorum."dedim elimi yanağına koyarak.
"Emin ol. Çünkü ben adım gibi biliyorum beni sevdiğini."dedi ve yanağına koyduğum elimin parmak uçlarından tutarak avuç içimi öptü.
Gülümsedim.
****************
Akşam yine onlarda kalacaktım. Cıkısta buluşmak icin bahçedeki bir ağacın altında sözleştik. Tenefüslerde hiç dışarı çıkmıyordum. Normaldede çıkmazdım zaten ama bu kez Poyrazı görürüm diye çıkmıyordum. Hayır ondan korktuğum yada onu sevmediğim için değil.utandığım için dışarı çıkıp onunla gözgöze gelemiyordum. Oysa ne ikna edici bir intihar girişimiydi şimdi onunla göz göze gelmek. ( Cemal süreyya dan bi söz.)
Poyrazdı o ilk baktığımda Serseri diyerek kavga ettğim. Beni kurtaran. Gülüşü bana melekleri hatırlatan. İlk Aşkımdı o benim.Artık o olmadan yaşayabilir miydin bilmiyorum. İnsan ellerinden, gözlerinden,ayaklarından ayrı yaşardı ama yarım bir hayat olurdu bu ama insan kalbini kaybedince yaşayamazdı.Ben artık Poyraz olmadan yaşayamazdım.Cünkü kalbimdi o artık benim. Serserimdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜL KURUSU
RomantizmGül renginde, gün doğarken Boğazdan gemiler usulca geçerken Gel çıkalım bu şehirden Ağaçlar gökyüzü ve toprak uyurken
