My Twisted Love Affair [Completed]

Chapter 13 [EDITED]

Edited: April 05 2018

Updated na po ang MTLA! Please do vote and comment! I need reactions please!

SEBASTIAN LEVY MADRIAGA

MAHIMBING ng natutulog ngayon si Liana Mom was able to calm her down by injecting some tranquilizer on her body.  Napapikit ako, 'di ko alam kung paano ko siya nabalutan ng damit bago pa man dumating si Mama. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa aking sa kapatid. Pakiramdam ko tuloy parang napaka-useless ko. I don't even know what happened on the half of her life. 

Una, Nung muntikan syang malunod sa bath tub. Pangalawa, noong lasing siya at ngayon naman, ito. Nalilito na ako sa mga nangyari sa kanya. After Liana calmed down, Mom decided to take her home. Mas maigi daw na magigising ito sa kwarto niya kesa sa unit ko. Mabuti na lang at naniwala si Mama na nanonood kami ng movie noong umatake ang panic attack niya.

"Ma, ano bang nangyayari kay Liana?" I asked her.

Tumingin sa akin si Mama."Mas maigi kung di mo na malaman," sagot nya sa akin. She turned her back on me. She avoiding my questions again. "Ma, kaptid ko si Liana. I have the right to know what happened to her!" 

She sighed at me. "Sabi ng doktor nya mas maigi na daw kung ibabaon na ni Liana ang lahat sa limot." sagot nya sa akin at saka siya tumingin sa akin. Sadness filled her eyes as she look at my sister. "She doesn't deserve everything that happened to her."

"Ma, nakikiusap ako. Kailangan kong malaman kung bakit siya nagkakaganito. I, atleast need to know. I promise that I will not say it to anyone. Liana will not know that I already knew about it. Please..." 

"Doon tayo sa labas mag-usap dahil baka magising siya." sabi nya sa akin at tumayo na si mama. Nagkunot ang noo ko pero sinunod ko na lang sya at pumunta kami sa kabilang kwarto. Mom took a deep breathe before looking at me, her fingers fidgeted because of her nervousness.

'Naalala mo nung umalis ka?" She asked me. "The day that you left for Australia. Hindi namin agad sinabi 'yon sa kapatid mo dahil alam naming malulungkot siya. Akala namin mas maigi na gano'n na lang."

'It's my birthday that time. I remember celebrating it on the plane going to Brisbane." 

"Ang akala ng kapatid mo noon ay magkikita pa rin kayo noong birthday niya. Ang sabi niya pupunta lang siya sa over-looking kung saan kayo madalas magpunta." sabi nya sa akin at muli syang napabuntong hininga. "Pumayag kami na lumabas ang kapatid mo noon. Akala kasi namin hindi siya magtatagal. Alam mo naman siya walang pasensya. " dagdag pa nya. Nanatili akong nakikinig.

"Ang akala naming isang oras, naging apat, naging anim... hanggang sa naging buong araw. You're sister is missing for a day. Kung saan- saan namin siya hinanap pero 'di namin siya nakita. Yung isang araw naging dalawang araw 'yon. Hanggang sa bigla siyang umuwi. Tinatanong namin kung bakit ang tagal n'yang wala pero' di sya sumasagot. Tulala lang sa hangin at 'di nagsasalita. Madalas din siyang binabangungot." pagkwento nya ulit sa akin.

"Akala namin noon dahil lang 'yon sa pag-alis mo. Do you still remember why your Dad is asking you to go home?  It's because of Liana, she's not speaking at all. Her life stopped the moment you left. She's not functioning much, she's not even eating well, she's also starting to have suicide attempts. Her bedroom became her silent sanctuary."

"What exactly happened to her Mom?" I asked her.

"Her attempts came to limits when she cut her wrists. Sinugod namin siya siya sa hospital noon, and luckily she survived but we discovered something." She said, Mom have to stop because she can't help herself but to cry. Liana's breakdown was a painful past and I was not able to make her feel better.