Niechciane Uczucie

2

Pov Ivy

- Może pójdziemy jeszcze na pizze - proponuje mi Ethan po zakończeniu seansu filmowego. Wybrał bardzo śmieszną komedię, naprawdę dobrze się z nim bawiłam.

- Czemu nie - nigdy specjalnie nie przepadałam za pizzą, ale dziś zjem ją z ogromną ochotą. Jego towarzystwo dobrze na mnie działa.

- Znam bardzo dobrą pizzerie i znajduje się ona niedaleko stady. Idziemy - wyciąga dłoń w moją stronę. Chytam ją, a następnie podążam razem z nim.

W tej knajpce spędzamy prawie dwie godziny. Dużo rozmawiamy i się okazuje, że mamy dużo wspólnych tematów. Lubimy takie same filmy, a nawet książki. Ethan nie jest taki płytki jak na pierwszy rzut oka go oceniłam. Poza tym jest bardzo sympatyczny, jego i Harry'ego dzielą lata świetlne. Styles musiałby się mocno starać żeby kiedyś dorosnąć do poziomu Ethan. Niestety jest za bardzo zadufany w sobie by dostrzec takie coś.

- Może wejdziesz do środka - proponuje mu jak jesteśmy pod moim domem.

- Jasne - odpowiada z uśmiechem na ustach. Wchodzimy do środka, prowadzę go do salonu, a następnie idę do kuchni po dwa kubki soku pomarańczowego.

- Dlaczego się tu przeprowadziłaś? - pyta mnie. Jeszcze nie poruszaliśmy tego tematu.

- To była decyzja naszych rodziców. Uznałam, że taka zmiana dobrze mi zrobi, więc nie protestowałam. I nie żałuję tego - no może poza tym, że wybrałam dom w tej dzielnicy. Byłbym bardziej zadowolona nie poznając Harry'ego.

- Ja też, dużo bym stracił gdybyś się tu nie przeprowadziła - nachyla się nade mną i widać, że chce mnie pocałować, nie protestuje. Nim jednak jego usta dotykają moich to słyszę głośne tarzaśnięcie drzwiami. Odwracam głowę i z przykrością stwierdzam, że znowu odwiedził mnie Harry.

Nie ma on jednak tym razem za ciekawej miny. To pewnie na widok Ethana.

- Co ty tu robisz? - pytam to wściekle. Już drugi raz mnie dziś odwiedza. No są jakieś granice.

- Zauważyłem, że światło się pali, więc pomyślałem, że wróciłaś. Jak widać nie sama. Kim on jest? - wskazuję na Ethan.

- A ty? - tym razem głos zabiera blondyn.

- Harry idź już sobie - wiem, że to może nie miłe, ale trzeba być asertywnym. Po dobroci do szatyna nic nie dotrze. - I najlepiej już nigdy więcej nie wracaj. Nie chcę mieć z tobą nic do czynienia. To nie moja wina, że sobie coś ubzdurałeś. Nigdy nie dałam ci żadnych nadziei - dokładnie mu wszystko tłumacze.

On jednak zamiast się wycofać to jeszcze bardziej przybliża się w moją stronę. Nie podoba mi się to.

- Robiłem wszystko żebyś tylko zwróciła na mnie uwagę. Byłem miły, ale najwyraźniej to mi się nie opłaciło - komunikuje wściekłym tonem. Wygląda na bardzo zdeterminowanego co mnie trochę przeraża.

Prawdziwy strach jednak mnie ogarnia gdy Styles wyciąga pistolet.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.