Niechciane Uczucie

22

Pov Ivy

- Ivy leć do sklepu po sól - do moich uszu dociera głos mojej mamy. Nie chętnie podnoszę się z kanapy i wędruje do kuchni gdzie mama gotuję jakąś zupę. - Weź też paczkę makaronu, bo nie jestem pewna czy mi wystarczy - komunikuje mi. Ma dobry humor, na szczęście stan taty na tyle się poprawił, że wczoraj wrócił do domu. Ten obiad to chyba właśnie z tego powodu, bo z tego co pamiętam to moja mama nigdy nie przepadała za sporządzaniem posiłków.

U nas w domu każdy jadł kiedy tylko zechciał i oczywiście sam musiał sobie to przygotować.

- Okej - odpowiadam u w korytarzu zakładam buty, a następnie wchodzę z domu. Do sklepu mam nie całe siedemset metrów, więc wolę się przejść niż brać samochód. Tak będzie dużo zdrowiej.

Ze sklepowej półki biorę także sok pomarańczowy, bo ogromnie go lubię, a zauważyłam, że w lodówce została go zaledwie szklanka. Do wieczora na pewno to wypiję, a coś czuję, że potem nie będzie mi się chciało kolejny raz biegać do sklepu. Aż tyle ruchu nie potrzebuje.

Opuszcza budynek i trafiam na dobrze znaną mi osobę.

- Ivy co ty tu robisz? - pyta się mnie Zayn wyraźnie zaskoczony na mój widok. Doskonale pamiętam dzień, w którym żegnaliśmy się jak miałam wyjechać na studia. Nie raz ani nie dwa próbował mnie namówić bym zrezygnowała z tych planów. Ja jednak podpuszczona pomysłem rodziców żeby się usamodzielinić nawet nie chciałam słuchać o innej opcji.

Teraz już wiem jak wielki błąd popełniłam nie ulegając jego próbom.

- Uczelnia ani tamto miejsce nie przypadło mi do gustu, więc zdecydowałam, że najlepiej będzie wrócić do domu. Może jeszcze gdzieś kiedyś wyjadę, ale na pewno nie tam - już nigdy z własnej woli nie pojadę do tamtego miasta. Nawet policja jest podporządkowana takiemu człowiekowi jak Harry Styles. Jedynie będzie mi brakować Ethana, bo bardzo się z nim zawiązałam emocjonalnie, ale mimo tego nie dam rady żyć w takim miejscu. Za nic nie oddam swojej wolności.

- Nie obraź się na mnie, ale cieszy mnie to. Szczerze to już się bałem, że nie będzie mi dane już nigdy więcej cię spotkać a tu takie miłe zaskoczenie.

Z Zayn'em od zawsze byliśmy coś na kształt bardzo dobrych i bliskich sobie przyjaciół. To właśnie jemu, a nie żadnej koleżance się zwierzałam. Nigdy mnie nie zawiódł i ogromnie trudno było mi go zostawiać.

- Skoro zostajesz to może jutro do ciebie przyjdę i gdzieś sobie wyjdziemy. Tak jak dawniej - proponuję.

- Bardzo dobry pomysł - odpowiadam mu z uśmiechem.

Jeszcze chwilę rozmowiamy, a następnie każde idzie w swoją stronę.

Ten wyjazd był moim wielkim błędem, dobrze, że udało mi się go naprawić nim było za późno.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.