Niechciane Uczucie

27

Pov Ivy

- Wolałabym żebyście jeszcze tu zostali, takich decyzji nie należy podejmować na szybko - mówi do mnie i Ethana moja mama. Przez tydzień zastanawialiśmy się gdzie najlepiej będzie się przeprowadzić i nasz wybór wypadł na Francję. Ethan doskonale zna ten język, a ja muszę się jeszcze trochę w nim podszkolić, ale nie powinniśmy mieć dużych problemów żeby się tak zaaklimatyzować.

A z drugiej strony to tam wreszcie powinniśmy być szczęśliwi. No w Tuluzie to Harry to raczej nie ma żadnych znajomości, więc nie będzie w żaden sposób wpływał na nasze życie.

- Mamo my już zdążyliśmy podjąć tą decyzję. Poza tym chyba nie na darmo tyle ćwiczyłam swój francuski - mówię i się do niej przytulam. Akurat to co powiedziałam jest prawdą. Od trzech dni non stop pracowałam z programem językowym. Umiem już naprawdę sporo.

- Obiecuję, że będę się zajmować Ivy. Przez kilka lat tam mieszkałem, więc nie będziemy mieli żadnych problemów - moja mama i tata zdarzyli już polubić Ethana. Nawet sama się zdziwiłam, że tak łatwo poszło.

- No mam nadzieję, nie chciałabym żebyście mieli tam jakieś kłopoty. W końcu to obcy kraj - mój poprzedni dom został już sprzedany, więc mam sporo pieniędzy żeby kupić sobie inny.

Jeśli chodzi o Zayna to do tej pory żadne z nas się do siebie nie odezwało. Wolałabym się z nim normalnie pożegnać, ale jeśli on by się dowiedział, że wyjeżdżam z chłopakiem to mógłbym źle to znieść. Poza tym najprawdopodobniej już nigdy się nie zobaczymy, lepiej nie kończyć naszej znajomości kolejną kłótnią.

- Poradzimy sobie - uspokajam mamę, a następnie kończę pakowanie mojej walizki.

***
Na lotnisku jedziemy sami, chociaż mój tata zaproponował, że nas podwiezie. Ja jednak odmówiła, bo nie chce go męczyć. Całkiem niedawno z jego zdrowiem było nie najlepiej i nadal uważam, że nie wszystko jest w porządku, w końcu choroby serca łatwo nie mijają, ale tata na pewno udaje takiego silnego. Poza tym zdecydowaliśmy, że do Francji pojedziemy samochodem, a jakby się moja mama o tym dowiedziała to znowu zaczęłaby histeryzować.

Doskonale pamiętam jak zareagowała gdy dowiedziała się, że do domu wróciłam autem, ona nie posiada prawa jazdy i szczerze to nie znam powodu dlaczego tak boi się jazdy samochodem.

- Kilka godzin jazdy samochodem i będziemy na miejscu, już nie mogę się doczekać jak dojedziemy do mojego domu - mówi Ethan jak już siedzimy w jego samochodzie.

Na razie będziemy mieszkać w jego domu.

- Jeśli będziesz chciał to w połowie drogi się przesiadziemy - proponuję.

- Nie trzeba - odpowiada.

Po przejechaniu kolejnych stu kilometrów widzę na brzegu drogi radiowóz. Ethan zatrzymuje się na znak, a ja jestem już przekonana, że czeka nas kontrola. Oby to wszystko szybko się skończyło.

Blondyn otwiera okno i policjan, którego stądś już kojarzę przykłada mojemu chłopakowi broń do głowy.

Coś jest nie tak.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.