Love Drunk.. ( greek fanfiction with 1 direction)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11- Επιστροφη

Περασα την νυχτα μου σε εκεινο το στενο. Το επομενο πρωι σηκωθικα απο κι με δυσκολια. Με στιριγμα τον τοιχο προχωρισα προς τον δρομο. Πρωτη φορα ερχομουν σε αυτη την γειτονια. Ανθρωποι με βρωμικα ρουχα, παιδια που ζητουσαν απο τους περαστικους ενα κιμματι ψωμι και γεροι κατακοποι καθησμενοι στο πεζοδρομιο. Το ιδιο θεαμα ξανα και ξανα καθως προχωρουσα για να βρω τον δρομο μου. Ημουν ελευθερη αλλα ηταν αυτο που πραγματικα ηθελα? Μην εισαι χαζη!!

-Συγνωμη μηπως μπορειτε να μου πειτε που μπορω να κανω ενα τηλεφωνημα ? ρωτησα μια κυρια.

-Χαχαχαχα! Ξενη εισαι στην γειτονια μας?

-Ναι χαθηκα.

-Εδω μικρη μου δεν εχουμε γιατρους μην ψαχνεις αδικα τηλεφωνο. ειπε ξανα και εφυγε γρηγορα.

Συνεχησα να περπατω με γρηγορο βημα και για καλη μου τυχη εφτασα σε ενα μερος που γνωριζα σαν την παλαμη του χεριου μου. Το σπιτι της Βιβιαν!

Χτυπησα δυνατα την πορτα και περιμενα να ανοιξει. Μου ειχε λειψει τοσο πολυ! 

-Αννι? Ο Θεε μου εσυ εισαι! ειπε και με αγκαλιασε.

-Ελα μεσα. Τι ειναι αυτα που φορας , τι εγινε και εξαφανιστικες? Πανε κανε ενα μπανιο και θα σου φερω καθαρα ρουχα.

Εγνεψα καταφατικα και πηγα στο μπανιο. Εβγαλα τα κουραλια μου και κοιταξα το σωμα μου στον καθρευτη. Δεν ειναι εδω δεν μπορει να σε πειραξει ξανα. Εδιωξα τις σκεψεις απο το μυαλο μου και μπηκα στην μπανιερα. Οι σκεψεις με στοιχιωναν. Κι αν με βρει, κι αν σκοτωσει την βιβιαν και μετα εμενα ? Αραγε ο Λιαμ ειναι καλα? Το ελπιζω.

-Αννι τελιωνεις? Ειναι μια ωρα εκει μεσα.

Φωναξε απο εξω η φιλη μου και επεστρεψα στο παρον. Συνολικα ολα αυτα τα γεγονοτα εγιναν μεσα σε εναν μηνα. Ενας ολοκληρος μηνας κλεισμενη μαζι του ηταν αρκετα οδυνηρο. Βγηκα απο το μπανιο με την πετσετα γυρω μου και χαμογελασα στην Βιβιαν.

-Ελα ντυσου κοριτσακι μου. Μην ανοισιχεις δεν θα σε ξαναπειραξει κανεις ξανα. Ποιος σου το εκανε αυτο Αννι? Πρεπει να πανε στην αστυνιμονια , να σε παω στους γονεις σου να...

-Σταματα! της φωναξα.

-Ενταξει οτι θες εσυ.

Αφου εβαλα τα ρουχα που μου εφερε εκατσα στο κρεβατι της.

Τοσες αναμνησεις...

-Εισαι καλα?

-Ναι συγνωμη που σε φωναξα.