Bazen bir insan vardır dünyanızda sadece,sizin merkeziniz odur ve herşeyiniz onundur.Onun için yaşarsınız sadece, onun için yaparsınız herşeyi.Sonra ise birden yere çalışırsınız..Pat! Ve kalbiniz patlar...Bom! Başlarda benim için basit bir ilişkiden farksızdı.Yasak olsada sevdim.Bedenime söz geçiremedim.Sevdim işte.Beni öldürebileceğini nereden bilebilirdim ki?...
Hiçbirzaman hataya yer yoktu hayatımda.Belkide tek hatam buydu.Kusursuz olmaya çalışmak insanın yapabileceği en dehşet verici şeydi emin olun.Hayatımda tek bir hata vardı.O da sonum olmuştu zaten.
Her zamanki gibi ''Günaydın'' demişti sevgilimin arkadaşı.Basit bir günaydın.Gözlerinin ışıltısı ve dolgun dudaklarının bu dakar dikkatimi çekmesi niyeydi?
Ne olduysa o günden sonra olmuştu.Onu her gördüğümde içimi garip bir his kaplıyordu ve ne yapacağımı bilemiyordum.Tanrının kaleminden çıkmaydı adeta.Tanrının kalemiyle çizilmişti.
Neler olacağını düşünmemiştim açıkcası.Düşünmeden hareket ettim daha fazla.Sehun bedenimde ve kalbimde eski yerini yitirmeye başladığında hergün onu düşünüyordum.Gözleri,dudakları...parfümü..vücudu...belkide her zerresinden bile etkilenmiştim. Onu sevmek ateşle oynamak gibiydi.Ateşle oynamak her insana cazip gelir değilmi?Başta kendinizi çekersiniz ama sonra dayanamayıp aynı hareketi tekrarlarsınız.
Jongin'i sevmek...
Ateşle oynamaktan farksızdı.
Şimdi ise bir parça küldüm belki.
Bir ölüydüm.Beni kimse göremezdi ondan başka.İlk başta ruhum bedenimden koptu.Karnıma sabitlediği silahtan çıkan kurşun ve kulağımı dolduran uğultuları etkisini arttırırken ağrılarım teker teker diniyordu.Bu çok saçmaydı.Bana beni sevdiğini söyleyecekti ve onun koynunda uyuyup uyanacaktım güya.
Artık herşeyin farkındaydım.Sersemleyerek ayağa kalktım ve sahipsiz bir sokakta nerede olduğumu bilmeden yürümeye başladım. Bilmediğim sokakta insanlar bedenimi göremiyordu.Kulaklarımdaki ses haklıydı..
O öldüğünde ben doğacaktım.
---
''Lanet olsun galiba cidden delirdim.'' tanıdık surat bedenini yatağa bıraktığında ona yaklaştım.Yaklaşık bir aydır peşindeydim ve ilk defa benimle konşuyordu. Yavaş yavaş alışmıştı galiba.İlk gördüğündeki gibi titremiyordu en azından.Pislik.
Dudaklarının arasına sigarasını sıkıştırdığında yanına attım kendimi.Yüzüstü uzanıp oba baktım büyük bir kinle.
''Keşke...gerçek olsaydın....'' Dokunmaya çalıştı ama tabiikide bunu yapamazdı.Ah!Hatırladınmı!Beni sen öldürmüştün.Belkide o yüzden dokunamıyorsundur.
''Bunu istemediğini biliyorum.Boşuna zırvalama.''
''Ah..öylemi?'' sigaranın ilk dumanını dudaklarından sıyırdığında kaşlarımı çattı.
''Sen hep yalancıydın Jongin.Hatırladın mı?...''
''Hatırladım.'' söyleyip gözlerime baktı.
''Ben hep yalancıydım bebeğim.''
Sen hep yalancıydın Jongin...
