Jackson 's Diary - The Son of Anarchy (2)

Συμβουλες

Jackson's POV

Πέρασαν τρεις μέρες από τότε που γύρισε η Μέριλιν και δεν την έχω δει από εκείνο το βράδυ.
Κλείστηκα στο σπίτι μου, ήθελα να σκεφτώ.
Η μόνη μου παρέα ήταν η μοναξιά, τα τσιγάρα μου, το αλκοόλ και ο δαίμονας που ζει στο κεφάλι μου που δεν με έχει αφήσει σε ησυχία αυτό το διάστημα.

Κανείς δεν ξέρει που είμαι, δεν έχω μιλήσει σε κανέναν απολύτως.
Ούτε καν στους νομάδες για να τους πω ότι θέλω λίγες ακόμη μέρες να σκεφτώ.
Το κινητό μου χτύπησε αμέτρητες φορές, όμως η πόρτα δεν χτύπησε ούτε μια φορά.
Μάλλον όλοι έχουν πειστεί πως δεν έχω εξοικειωθεί ακόμη με αυτό το σπίτι και πίστεψαν ότι δεν θα είμαι εδώ.

Η αλήθεια είναι πως είμαι σε ένα αδιέξοδο. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω ή όχι. Αν θέλω να μην την βλέπω ή όχι.
Μακάρι να μην εμφανιζόταν. Να μην την συναντούσα ποτέ στο Τέξας και να ημουν ήρεμος τώρα.
Δεν θα ημουν μαλωμένος με τον Όπι και τώρα θα σχεδίαζα το επόμενο ταξίδι μας.
Γαμωτο, γιατί να είναι όλα τόσο περίπλοκα;

Βγήκα από το μπάνιο και κρέμασα μια πετσέτα στη μέση μου.
Ούτε ένα καυτό ντουζ δεν μπορεί να με χαλαρώσει, και να με κάνει να σκεφτώ καθαρά.
Είμαι παρά πολύ κακός αρχηγός.
Έχω αφήσει τα αδέρφια μου και πλέον δεν νοιάζομαι για αυτούς όσο πριν.
Κουράστηκα.
Δεν μπορω να βρω τον ενθουσιασμό που είχα παλαιότερα.
Μεγαλώνω και φοβάμαι συνεχώς πως δεν θα κάνω κάτι σταθερό στη ζωή μου.
Βέβαια, είμαι νέος ακόμα όμως νιώθω τόσο μεγάλος και γέρος.
Έχω ζήσει τοσα πολλά που νιώθω ότι είμαι πενήντα χρονών, όμως είμαι μόνο είκοσι πέντε.

Παραλίγο να το ξεχάσω, την άλλη βδομάδα είναι τα γενέθλια μου.
Κάθε χρονιά τα γιορταζα στη λέσχη με τα παιδιά, πίναμε μέχρι να λιποθυμησουμε, κάναμε ναρκωτικά και ξυπνούσαμε την επόμενη μέρα χωρίς να θυμόμαστε τίποτα.
Ένα απλό Σάββατο ήταν για εμένα.

Φέτος θα είμαι μόνος. Δεν πειράζει, μου αξίζει.
Αυτή τη φορά ίσως να το παρά έκανα με τη λέσχη.
Δεν τους παράτησα όταν πέθανανε ο γιος μου και τους παρατάω τώρα ξεκάθαρα λόγω κατάθλιψης.

Συνέχισα να συλλογίζομαι πίνοντας καφέ μέχρι που άκουσα την πόρτα να χτυπάει και σηκώθηκα να δω ποιος ήταν.
Φυσικά και ήταν ο Όπι..

Άνοιξα και τον κοίταξα σοβαρά, χωρίς κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο μου.
Δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα και η ιδέα της διαφυγής περνούσε πότε πότε από το μυαλό μου.