Jackson 's Diary - The Son of Anarchy (2)

Κινησεις

Jackson 's POV

Η συναντήσεις μεταξύ των αρχηγών είναι κάτι που πάντα υπήρχε. Ακόμα και αν μισούσες τον αρχηγό άλλης ομάδας, έπρεπε να συμβιβαστείς για να επιβιώσει η λέσχη σου.

Ο πόλεμος είναι κάτι που συμβαίνει μεταξύ μας. Πάντα. Τότε πρέπει να σκεφτείς με ποιους θα πας. Αν εσύ είσαι αυτός που ξεκινάει τον πόλεμο, πρέπει να πείσεις τους άλλους να σε βοηθήσουν και φυσικά θα υπάρχει αντάλλαγμα. Το να μην μπλεχτείς δεν είναι καλή ιδέα. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, είσαι αναγκασμένος να συμμετέχεις και αν θες να κερδίσεις πρέπει να σκεφτείς τις κινήσεις σου. Αν δεν συμμετέχεις θα σε αναγκάσουν και αν πάλι αρνηθείς.. δεν θα είσαι ζωντανός να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια.

Κάπως έτσι η ζωή μου έχει γίνει μια σειρά από ελεγχόμενες κινήσεις. Κινήσεις που έχω σκεφτεί και πρέπει να τις κάνω πράξη για να πραγματοποιηθει το σχέδιο.
Πάντα υπάρχει σχέδιο. Και πάντα υπολογίζεις τι θα κάνεις αν δεν πετύχει το πρώτο.

Κάπως έτσι γίνεσαι βασιλιάς.
Είναι δύσκολο να είσαι αρχηγός. Όλοι περιμένουν από εσένα να δράσεις την κατάλληλη στιγμή.
Μέχρι στιγμής, από όλες τις αναρχικες λέσχες της Αμερικής, είμαι ο πιο νέος σε ηλικία και ίσως ο πιο γέρος στο μυαλό. Ίσως είμαι εικοσιπέντε, όμως νιώθω σαν εξηνταπέντε.

Με έχουν χαρακτηρίσει αμέτρητες φορές. Ποτέ δεν πτοηθηκα απο χαρακτηρισμους. Ξέρω μόνος μου τι είμαι και τι έχω κάνει. Εκτός από μία μόνο φορά. Μια μοναδική φορά με πείραξαν τα λόγια της.

Η οικογένεια πρέπει πάντα να έρχεται δεύτερη. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αγάπες. Αν βρεις έναν άνθρωπο που θα γίνει σημαντικός για εσένα, αυτόματα είναι σαν να τον σκοτώνεις εσύ ο ίδιος. Και αν είσαι άντρας με καταδίκες, ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.

Είδα τον Άλβαρεζ να ανεβαίνει στην μηχανή του και να τον ακολουθεί όλη του η ομάδα. Έβαλε μπρος και έφυγε γρήγορα, αφήνοντας εμένα, τον Τσιμπς, τον Μπόμπι, τον Τζους και τον Τιγκ να στέκομαστε σκεπτικοί.

Το να ζητήσουμε να μπούμε ξανά στο παιχνίδι ίσως είναι πιο δύσκολο από ότι περίμενα.
Η άρνηση του να πείσει τους άλλους ώστε να ξαναγίνουμε εμείς το πέρασμα μεταξύ των πόλεων, με προβλημάτισε ιδιαίτερα.

Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Σαν να είναι ένα σημάδι ότι δεν πρέπει να μπλεχτουμε.
Τα νταλαβερια με τον Άλβαρεζ κρατούν από τότε που ο πατέρας μου ήταν αρχηγός.
Τον ξέρω αρκετά καλά ώστε να καταλάβω ότι κάτι έχει γίνει.

Όταν του είπα την απόφαση μας να βγούμε από το παιχνίδι, έκανε σαν τρελός. Δεν ήθελε καθόλου να γίνει αυτό.
Η στιγμή που βρέθηκε με τους αντικαταστατες μας ήταν πιο άβολη ότι περίμενα. Με το ζόρι δέχτηκε.
Και τώρα που του ζητάω να γίνουν όλα όπως πριν, αρνείται.

"Τι θα κάνουμε αφεντικό;" με κοίταξε ο Τιγκ αγχωμένος.

"Πάρε τους Κινέζους. Αφού δεν θέλει ο Αλβαρεζ να μας μπλέξει, θα θελήσει κάποιος άλλος" είπα αποφασιστικά.

Χωρίς δεύτερη κουβέντα έφυγε λίγο μακρυά μας για να μιλήσει στο τηλέφωνο.
Κοίταξα τον Μπόμπι καθώς ήταν και αυτός λίγο αγχωμένος. Δεν φαινόταν αλλά το ένιωθα.
Το να μου ζητήσει να μπούμε ξανά στην κόκα και στα όπλα σίγουρα ηταν δύσκολο για αυτόν.
Δεν μου ζητάει ποτέ πράγματα, και ήταν σύμμαχος μου όταν βγήκαμε. Το να ξαναμπουμε είναι κάτι που δεν τον ικανοποιεί, όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή από ότι μου είπε.
Η σπουδές του στην λογιστική και τα 20 χρόνια ως μέλος σίγουρα κάτι μου λένε και τον εμπιστεύομαι τυφλά.

"Τους πήρα. Είπαν συνάντηση στις αποβάθρες στις 9. Τι θα κάνουμε τώρα;" με κοίταξε ο Τιγκ και σκέφτηκα λίγο τα λόγια τους.

"Πάμε στο Στόκτον για να δούμε τι γίνεται στο Σπίτι. Θέλω να μιλήσω και με την Τζένη. Μετά βλέπουμε" έβαλα τα γυαλιά μου και ανέβηκα στην μηχανή μου.
Έκαναν τις ίδιες κινήσεις και οι άλλοι και ξεκίνησα πρώτος.

Έχω πολύ καιρό να πάω στο Σπίτι. Σίγουρα δεν θα καταλάβω τις αλλαγές που έγιναν στα κορίτσια, όμως πρέπει να μιλήσω με την Τζένη. Τόσο καιρό είναι μόνη της και δεν έχουμε μιλήσει καθόλου.

Μετά από αρκετή ώρα έστριψα σε ένα στενό και προχώρησα και άλλο.
Το Σπίτι ήταν αρκετά μεγάλο. Πάρκαρα πρώτος και ακουλουθησαν οι άλλοι δίπλα μου.
Κατέβηκα και έβγαλα τα γυαλιά μου.
Κοίταξα τους άλλους με σιγουριά και ανεβήκαμε τις σκάλες.

Χτύπησα το κουδούνι και μετά από λίγες στιγμές μια κοπέλα άνοιξε και μας καλωσόρισε.
Περπατήσαμε στο εσωτερικό και κοίταξα γύρω μου.

Το Σπίτι ήταν γεμάτο. Σε κάθε μεριά υπήρχε μια κοπέλα μαζί με έναν άνδρα που έψαχνε για ευχαρίστηση.
Οι δικοί μου σκορπιστηκαν καθώς διάφορες κοπέλες τους παρεσυραν.
Κοίταξα τις εσωτερικές σκάλες και είδα την Τζένη να κατεβαίνει και να χαμογελάει με την φιγούρα μου.

"Σαν τα χιόνια, συνεταιρε. Πως και από εδώ; Έμαθα μπήκες μέσα για κάποιους μήνες" είπε καθώς μου έδωσε το χέρι της.

"Ναι έκανα μια βόλτα και από εκεί. Εσύ τι κάνεις; Πώς είναι τα πράγματα εδώ;" ρώτησα με ένα μικρό χαμόγελο.

"Έλα καλύτερα πάνω να μιλήσουμε" με κοίταξε πονηρά και έπιασε το χέρι μου κάνοντας με να την ακολουθήσω.

———-

Αν δεν έχετε καταλάβει το οτιδήποτε, ρωτήστε με.

Ελπίζω να είστε καλά.

Μέχρι την επόμενη φορά..