Jackson 's Diary - The Son of Anarchy (2)

Φευγω

Jackson's POV

«Πηδούσες την αδερφή μου ρε μαλακα. Στο συγχώρησα! Και τώρα μαθαίνω πως έμεινε έγκυος! Αυτή τη στιγμή μπορω να σε σκοτώσω Τζαξ και δεν με νοιάζει τίποτα!» σχεδόν ούρλιαξε ενώ μου έριξε άλλη μια μπουνιά.

Αυτό το πρωινό θα το θυμάμαι για πολύ καιρο. Μόλις μπήκα στη λέσχη, ο Όπι με άρπαξε από τον γιακά και με έσπρωξε στον τοίχο φωνάζοντας. Όλοι προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, όμως είχε θολώσει.
Έμαθε με κάποιο τρόπο πως η Μέριλιν είχε μείνει έγκυος και έχει εξοργιστεί.
Με έχει ρίξει κάτω, με βαράει και μου φωνάζει σαν να έπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα στον πλανήτη.

«Σε μισώ ρε μπασταρδε! Νόμιζα ήμασταν αδέρφια. Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά που ονειρευόμασταν να αναλάβουμε αυτήν την σκατενια λέσχη; Το θυμάσαι;! Κάναμε όνειρα ρε γαμημενε! Σε έλεγα αδερφό και το ένιωθα! Ήσουν ο αδερφός μου ρε πούστη! Και μου το ξεπληρώνεις έτσι; Εμένα;! Που ημουν εκεί πάντα και σε προστάτευα;! Εμένα που ημουν δίπλα σου όταν πέθανε ο πατέρας σου;! Εμένα προδώσεις;!» ούρλιαζε και είχε κοκκινίσει από τον θυμό του. Θα με σκότωνε, πλέον ημουν σίγουρος. Και δεν θα τον εμπόδιζα. Όμως σηκώθηκα και ήρθα αντιμέτωπος με εκείνον.

«Δεν σε πρόδωσα ρε ηλίθιε, αρκετά! Τα έχω ακούσει όλα. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν μετανιώνω για τίποτα! Σου το είχα ξαναπεί, ημουν ερωτευμένος μαζί της! Θα έπρεπε να χαίρεσαι για τον κολλητό σου και όχι να μου επιτίθεσαι! Φτάνει αυτό με την αδερφή σου. Δεν είστε καν το ίδιο αίμα, και πέρα από όλα αυτά, δεν την ξέρεις καν! Δεν έχετε ζήσει τίποτα μαζί, δεν ξέρετε τίποτα ο ένας για τον άλλο, δεν της είπες ποτέ καληνύχτα, δεν πήγατε πουθενά μαζί, δεν ξέρεις καν την μυρωδιά της! Αντιθέτως, εμείς είμαστε αδέρφια. Ημουν δίπλα σου και ήσουν δίπλα μου από πάντα! Και βάζεις μια ξένη ανάμεσα μας; Να την χεσω αυτήν την αδελφότητα! Και εν τελεί ξέρεις κάτι; Το αίμα δεν κάνει την οικογένεια, εσυ μου το είχες πει αυτό κάποτε αδερφέ όμως από ότι φαίνεται κοροϊδευες τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν μπορω άλλο αλήθεια. Αν θελεις φύγε, δεν θα σε σταματήσω ούτε θα κανω κάτι για να μεινεις. Με κουρασες» τελείωσα με μια πικρία και αηδία και βγήκα από την λέσχη, αφήνοντας τον άφωνο και ανήμπορο να απαντήσει το οτιδήποτε. Όλοι μας κοιτούσαν, ο Μπόμπι προσπαθούσε να υπολογίσει το πότε ήταν σωστό να επέμβει και η Τζεμα μας κοιτούσε ταραγμένη.

Έφτησα αίμα και με την στροφή της παλάμης μου, σκουπησα τα χείλη μου.
Με στεναχωρεί η συμπεριφορά του, κάνει σαν τρελός. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο σκατα μεταξύ μας, πρώτη φορά μαλώνουμε τόσο συχνά και τόσο πολύ. Η απόσταση μεταξύ μας έγινε πολλή, και δεν μπορω να ρίξω την ευθύνη σε έναν από τους δυο μας.

Όμως έχει γίνει τόσο επιθετικός και νιώθω πως πραγματικά ίσως και να με μισεί. Δεν αποκλείω τίποτα.
Η μηχανή μου δεν έπαιρνε μπρος και νευριασμένος κατέβηκα και πήγα στο γκαράζ να βρω μια άλλη που έχουμε για τέτοιες περιπτώσεις και να πω στα παιδιά να φτιάξουν την δίκη μου.

[...]

Αγνάντευα την πόλη από ψηλά, ήταν βραδυ πια και ένιωθα οργή μέσα μου. Νιώθω τόσο βλάκας ώρες-ώρες.
Δεν φταίω για ο,τι έχει γίνει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Θέλω να απομακρυνθώ από τον Όπι για κάποιο διάστημα. Δεν γίνεται κάθε πρωί που έχει νεύρα να μαλώνουμε. Τον βαρέθηκα.
Θα έπρεπε να σκεφτεί πως αν είχα και εγώ μια αδερφή, θα του επέτρεπα να κάνει κάτι μαζί της αν την ήθελε πραγματικά. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και θυμώνει τώρα. Περίμενα ότι με τον ερχομό του θα φέρει καινούργιες εμπειρίες και θα με κάνει να θυμηθώ πόσο μου άρεσε να ζω, όμως έκανε το ακριβώς αντίθετο.  Φέρεται σαν παιδί και δεν τον αντέχω άλλο.
Ήθελα να είναι εντάξει με όλα αυτά, όπως θα ημουν εγώ στη θέση του, όμως από ότι φαίνεται είναι πιο ανώριμος από όσο δείχνει.

Πήγα στη λέσχη, και σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν πως θα τους το πω. Θα φύγω για κάποιο διάστημα, ας κάτσει αυτός εδώ. Βασικά ας κάνει ότι θέλει δεν με νοιάζει πια. Βαρέθηκα και κουράστηκα να νοιάζομαι μόνο για αυτόν. Πρέπει να σκεφτώ και τον εαυτό μου.

Μπήκα στη λέσχη και τους βρήκα όλους εκεί να κάθονται και να έχουν από ένα ποτό στο χέρι.
Τους μάζεψα στο τραπέζι και καθησα στη καρέκλα μου, και απέναντι μου είχα τον Όπι.

«Συναντήθηκα με τον Λιο και η ανταλλαγή πήγε μια χαρά. Αύριο θα μου δώσει και τα λεφτά» ξεκίνησα να λέω το πιο βολικό μέχρι που άκουσα την φωνή του Μπόμπι.

«Πόσα;»

«Σαράντα χιλιάρικα. Ο καθένας θα πάρει από τέσσερα. Δεν θα βάλουμε στο ταμείο αυτή τη φορά, δεν πειράζει» ξεφυσηξα και κοίταξα τον Όπι αποφασιστικά.

«Θα φύγω. Την Δευτέρα θα πάω στο Κανσας για κάποιο διάστημα και θα γίνω Νομαδας.Τσιμπς θα πάρεις την θέση μου προφανώς και θα με πάρεις τηλέφωνο αν με χρειαστείς. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Μίλησα ήδη με τον αρχηγό και χάρηκε που θα πάω» δεν ακούστηκε καμία φωνή, κανένας ψίθυρος και ούτε καν μια αναπνοή. Το κλίμα έγινε πολύ βαρύ, ο Μπόμπι στεναχωρέθηκε πολύ.

«Και όλα αυτά γιατί;» ακούστηκε ο θρασύς Όπι και τον κοίταξα κουρασμένα.

«Σε βαρέθηκα. Με έχεις κουράσει όσο δεν μπορεις να φανταστείς. Θέλω να πάω όσο πιο μακρυά γίνεται από εσένα. Νόμιζα ότι επειδή είσαι ο αδερφός μου θα με καταλάβεις, όμως έκανα λάθος. Είσαι χειρότερος από όλους όσους έχω γνωρίσει. Μου κανεις κακό, ημουν τόσο ήρεμος μετά τη φυλακή, και ήρθες και με ταραξες. Άστο καλύτερα, θέλω να ηρεμήσω» είπα κουρασμένα χωρίς κανένα συναίσθημα και αφού χτύπησα τη σφύρα σηκώθηκα και έφυγα.

————-

Ελπίζω να σας άρεσε και αυτό!
Από το επόμενο κεφάλαιο θα γινει πιο ενδιαφέρον.
Μέχρι τότε, τα λέμε.