Jackson 's Diary - The Son of Anarchy (2)

Αδερφος

Jackson 's POV

Ακούμπησε το μάγουλο μου και με φίλησε απαλά στα χείλη. Ήθελα αυτό το φιλί να διαρκέσει για πάντα.
Η κοιλιά μου σφιχτηκε και δεν ήξερα αν ήταν για τα συναισθήματα μου ή για την σκέψη ότι ίσως την χάσω.
Με κοίταξε μια τελευταία φορά λίγο πριν γυρίσει την πλάτη της και φύγει.

"Περίμενε, που πας;" την ρώτησα σαστισμενος.

"Πρέπει να φύγω, Τζάκσον" η απαλή της φωνή με έκανε να ανατριχιάζω ολόκληρος και ένιωθα την θλίψη μέσα μου να μεγαλώνει, ακριβώς όπως μεγάλωνε και το κενό μέσα στη ψυχή μου.

"Όχι σε παρακαλώ, μείνε. Σ' αγαπώ" δεν ξέρω αν το εννοούσα ή όχι, όμως αυτό ένιωθα πως ήθελα να της πω.

"Κι όμως δεν με αγαπάς. Θα με μισείς όταν δεις το νεκρό σώμα του κολλητού σου" μου χαμογέλασε μακάβρια και όταν είδα ότι κοιτούσε πίσω μου γύρισα για να δω τι κοιτούσε.

Ήταν ο Όπι, ο οποίος την κοίταξε με λαχτάρα. Πάντα μου έλεγε πόσο πολύ ήθελε μια αδερφή, και τώρα που την έχει δεν μπορεί να την γνωρίσει.
Την κοίταξα και στιγμιαία κοίταξα και εκείνον.

"Πρέπει να διαλέξεις. Τώρα Τζαξ. Πρέπει να διαλέξεις τώρα" είχε σοβαρέψει και η φωνή της από γλυκιά είχε γίνει σκληρή και ψυχρή.

"Τι να διαλέξω;" προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοεί όμως εκείνη είχε βγάλει ήδη το όπλο και το οπλησε.
Χωρίς να το περιμένω πυροβόλησε τον Όπι και εκείνος έπεσε στο πάτωμα μουρμουριζοντας κάτι.

Την κοίταξα σοκαρισμενος, και ενώ ήθελα να πάω στον Όπι δεν μπορούσα. Κάτι με εμπόδιζε.

"Πολύ αργά. Τώρα ξέρεις γιατί πρέπει να φύγω" γύρισε πάλι την πλάτη της και αυτή τη φορά εξαφανίστηκε στο σκοτάδι.

Τρανταχτηκα ολόκληρος και σηκώθηκα από το κρεβάτι τρομοκρατημενος. Με είχε λουσει ιδρώτας και η αναπνοή μου ήταν λαχανιασμενη.
Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ο Όπι που στεκόταν με σταυρωμένα χέρια δίπλα από το κρεβάτι και με κοιτούσε σκεπτικός.
Τον κοίταξα με ανακούφιση. Ευτυχώς, ήταν απλώς ένας εφιάλτης. Ένας εφιάλτης που με επισκέπτεται συχνά.

"Γιατί στέκεσαι σαν τον Χάρο από πάνω μου" προσπαθούσα να ηρεμήσω και εκείνος συνέχισε να με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα.

"Συνεχίζεις να το βλέπεις, έτσι δεν είναι;" ήξερε από πρώτο χέρι τους εφιάλτες μου.