Jackson 's Diary - The Son of Anarchy (2)

Περιμενε

Jackson 's POV

Οι ημέρες στο Τέξας, θα έλεγα ότι ήταν μέρες αφθονίας.
Καθ' ολη τη διάρκεια της εβδομάδας μας εδώ, το μόνο που κάναμε ήταν να πίνουμε και να περνάμε καλά.
Οι άλλοι εκμεταλλευτηκαν αυτές τις μέρες, σε αντίθεση με εμένα που δεν είχα και τόση όρεξη.
Έπινα και τους ακολουθούσα παντού, όμως δεν διασκέδαζα όπως εκείνοι.

Κάθε μέρα έχω ένα προαίσθημα, σαν κάτι έχει ήδη συμβεί και εγώ δεν το έχω δει ακόμα. Με βάση αυτού του προαισθηματος, προσπαθούσα να είμαι ο λιγότερο μεθυσμένος και αυτός που θα 'προσέχει' τους άλλους.

Τα βράδια κάνω μόνος μου βόλτες και σκέφτομαι την συζήτηση που είχα κάνει με τον Όπι.
Πηγαίνω κάπου ήσυχα, καπνίζω και προσπαθώ να με πείσω πως είμαι καλά.

Η ώρα ήταν μια το βράδυ και ήμασταν μαζεμένοι στη λέσχη του παραρτήματος που θυμίζει σαν μια άθλια Παμπ. Αυτό το βράδυ είναι το τελευταίο μας εδώ καθώς το επόμενο θα φύγουμε, και όλοι το χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για να πιουν παραπάνω.

Βγήκα έξω ζαλισμένος από τη φασαρία και το καπνό του τσιγάρου. Ήθελα να κάνω άλλη μια βόλτα. Ποιος ξέρει πότε θα ξαναερθουμε εδώ με τα παιδιά.

Αποφάσισα να περπατήσω καθώς ήμουν ακόμα λίγο ζαλισμένος, και δεν διακινδυνευα να ανέβω στη μηχανή.
Λίγο πριν φύγω τελείως από τη λέσχη, άκουσα τον Όπι να με φωνάζει και να μου κάνει νόημα να τον περιμένω.
Ήρθε δίπλα μου και μου είπε πως ήθελε και αυτός να κάνει μια βόλτα για να θυμηθούμε τα παλιά.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ ακόμα να συνηθίσω την παρουσία του. Παλιότερα ήμασταν αυτοκόλλητοι, τώρα όμως έχουμε αλλάξει αρκετά. Πάντα όμως θα είναι ο κολλητός μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Συζητούσαμε για διάφορα άσχετα θέματα, καθώς δεν με ρώτησε τίποτα για την Μέριλιν, όπως συνηθίζει να κάνει τον τελευταίο καιρό. Απλώς μιλούσαμε για τα παλιά, για τότε που ήμασταν μικροί και άπειροι.
Νιώθω λες και έχουμε γεράσει, ενώ είμαστε μόνο είκοσι έξι.
Οι εμπειρίες μας έκαναν να νιώθουμε έτσι όμως.

Περπατούσαμε και συζητούσαμε αμέριμνοι, όταν μια σκιά ερχόταν καταπάνω μας με φόρα.
Η κοπέλα που περπατούσε είχε το κεφάλι της σκυμμένο και περπατούσε γρήγορα, σαν να ήθελε να φτάσει γρήγορα στο σπίτι της γιατί δεν άντεχε άλλο έξω.

Ο Όπι δεν την είδε και εκείνη έπεσε πάνω του.
Σήκωσε το κεφάλι της για να ζητήσει συγγνώμη και έμεινα να την κοιτάζω.