[เวหา♡6](end)

--8--

เวหาพาร์ท....................

วันนี้เป็นวันที่ผมโครตจะหงุดหงิดเลยเพราะเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาที่พี่ใยไหมมาหาผมเพราะเธอต้องการมาลาผมเพราะเธอจะไปเรียนต่อต่างประเทศกับคนที่เธอกำลังคุยๆอยู่ด้วยซึ่งผมรู้ว่าไอ้ ผช คนนั้นเป็นใครแต่ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้วละ

"งืมๆ เที่ยงแล้วหรอ เวหาเราไปกินข้าวกันเถอะ" ผมหันมองยัยคนข้างๆที่กำลังทำท่าเช็ดน้ำลายตัวเองอยู่เพราะเธอเล่นหลับมาตั้งแต่เช้า

"ไม่" ผมตอบนิ่งๆ

"ไปเถอะน่า นายก็ปฏิเสธมาตลอดแล้วฉันเคยฟังรึไง" เธอลุกแล้วเดินเข้ามาดึงผมจนผมเริ่มรำคาญบวกกับหงุดหงิดเรื่องพี่ใยไหมด้วยทำให้ผมสะบัดแขนจนแฮปปี้ล้มไป

"โอ้ยยย" เสียงร้องของเธอดังขึ้นทำให้ผมมองเธอที่กำลังเอามือกุมหัวเข่าตัวเองอยู่

"เห้ยแฮปแกเป็นไรมั้ย" กระแตวิ่งเข้ามาดูแผลที่ขาของแฮปปี้ส่วนผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงตอนนี้ ผมจึงเลือกที่จะเดินออกจากห้องเรียนไปทันที ผมรู้ว่าผมผิดที่ผลักเธอแบบนั้นแต่ช่วยไม่ได้หนิที่เธอมาเซ้าซี้ผมเอง ปกติผมเป็นพวกมีความอดทนสูงนะแต่วันนี้ผมหงุดหงิดจริงๆ

จบพาร์ท

แฮปปี้พาร์ท..............

ฉันค่อยๆลุกโดยมีกระแตประคองฉันให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ฉันรู้สึกแสบแผลเอามากๆไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้เวหาดูอารมณ์ไม่ดีเลย

"ไหวมั้ยแก" กระแตถามฉันพรางปัดฝุ่นตามตัวฉันให้

"สบายมาก แกไปกินข้าวเถอะฉันไม่หิวนะฉันอยากนอนพักซะหน่อย" ฉันไม่มีอารมณ์จะกินข้าวอีกแล้วละ ฉันค่อยๆเดินไปที่โต๊ะตัวเองอย่างช้าๆแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเอง

"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อขนมมาฝากนะ" ฉันหันไปยิ้มและพยักหน้าให้กระแตนิดๆแล้วฟุบลงที่โต๊ะ ไม่นานน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ

"อ๊ะ" ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนเอาอะไรมาถูกแผลของฉันทำให้ฉันรีบเงยหน้าแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง

"เจ็บถึงขั้นร้องไห้เลยรึไง" คนที่กำลังทำแผลให้ฉันพูดด้วยหน้านิ่งๆ เค้าเองนั้นแหละที่ทำให้ฉันเจ็บแบบนี้

"มะไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉัน" ฉันยังพูดไม่ทันจบเวหาก็เงยหน้าขึ้นมาพรางทำหน้าดุๆใส่ฉัน

"ฉันจะทำให้" เค้าว่าแล้วก้มลงทำแผลให้ฉันต่อ

"อืม" ฉันได้แต่ตอบสั้นๆ

"ฉันนี้ก็ทำให้เธอเจ็บตัวได้ตลอดเลยสินะ
ส่วนเธอเองก็หน้ามึนยังจะชอบคนอย่างฉันอยู่ได้" เมื่อคิดตามสิ่งที่เค้าพูดก็ทำให้ฉันหัวเราะออกมานิดๆเพราะสิ่งที่เค้าพูดมันถูกทุกอย่างเลยไงละ

"ฮ่าๆ นั้นสิเนาะ แต่คงเหมือนที่นายรักพี่ใยไหมนั้นแหละแต่ได้อยู่ใกล้ๆพี่ใยไหมนายก็มีความสุขแล้วใช่มั้ยละ ฉันเองก็เหมือนกันขอแค่ได้ใกล้นายถึงนายจะไล่ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอกนะเพราะมันคือความสุขของฉัน" ฉันยิ้มกว้างออกมาทันที เวหาดูเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่ฉันพูดแล้วแววตาเค้าดูเหมือนกำลังสับสนบางอย่างอยู่ยังไงก็ไม่รู้

"เราลองคบกันมั้ย" ฉันมองเวหาอย่างตกใจ บอกทีว่าฉันไม่ได้ฝันไปหรือฉันอาจจะหูฝาดไปใช่มั้ย

"นะนะนายว่าไงนะ"  ตอนนี้มันรู้สึกตื่นเต้นไปหมด

"ฉันไม่มีทางพูดคำนั้นออกมาอีกแน่ๆ" เค้าลุกแล้วเดินถึงพวกสำลีก่อนจะมานั่งที่ข้างๆฉัน แต่เมื่อเค้าบอกว่าลองคบกันมั้ยจริงๆหรือฉันหูแว่ว

"เห้อเลิกฟุ่งซ่านซะ ฉันจะพูดให้ฟังอีกครั้งแล้วครั้งนี้ตั้งใจฟังดีๆละ" เค้าพูดด้วยหน้าจริงจังทำให้ฉันรีบพยักหน้าหงึกๆแล้วมองเค้าอย่างตั้งใจ

"ฉันถามว่าเราลองคบกันมั้ย" ตึกตึกตึกตึก ตอนนี้ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆกับคำถามของเค้า คำถามที่ฉันแทบไม่ต้องคิดคำตอบอะไรเลยแต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเค้าจะพูดคำนี้ถึงจะชอบมโนบ่อยๆก็ตาม

#มาอีกตอนแล้ว เค้าคบกันแล้วจบเรื่องเลยดีมั้ยเดี๋ยวจะมีอุปสรรคนะ อุ๊ปปปปป🤭🤭 ป่าวสปอยเด้อ ฝากโหวต เม้นกันด้วยน๊า