Forgotten (NNS #1) (EDITING)

Kabanata 19

Kabanata 19

Forget

"Ano ba naman 'to? Bakit bumaba ang grades mo? Hindi ka nanaman ba naka-focus sa pag-aaral mo?!" galit na saad sa akin ni Mommy.

I'm in the fouth grade at alam ko, para sa kanila ay mababa ang score ko. But no, it's not what they think!

"Sinabi ko sa'yo, 'di ba? Pinayagan kita sa SSG pero hindi para maging abala sa pag-aaral mo!" pagpapatuloy na bulyaw naman ni Daddy, "At bumaba pa talaga ang rank mo! Hindi ba dapat ay top 1 ka? Bakit ngayon ay top 2 na lang at parang mauunahan pa?" mas matindi na saad niya.

On the normal days, I would ignore their disappointments but not today. I've had too much, where in fact, I should've never experienced this!

"It's not my fault!" sa wakas ay sigaw ko, "Hindi ko kasalanan 'yang sinasabi niyong mababa na grades! Hindi ako!"

"Huwag ka---," putol ni Mommy sa akin ngunit agad kong pinuna.

"No, Mommy! I need to speak! I saw them! Hindi bababa ang grades ko dahil tataas lang ang kakompitensya ko. Nakikita ko na buwan-buwan ang tungo ng mommy ni Augustus sa school, kumukuha ng papel na mukhang test paper. Galing kay Mrs. Arevalo! Hindi ko kasalanan kasi binibigyan na siya ng grado ng guro!

Ramdam ko rin yung pagiging cold nila sa'kin! Ng mga teachers ko! Ramdam ko na ayaw nila sa akin kasi mas gusto nila na maunahan ako ni Augustus. Lagi nila akong inuutusan tuwing may klase, at wala ako sa posisyon para tumanggi dahil estudyante lang nila ako." saad ko, nilalabas ang mga hinanakit.

"Nag top 2 ako mula nung nagbago ang management ng school. Nagbago lahat noong dumating sina Mrs. Arevalo doon!" huling salita ko pa bago pinunasan ang luha ko.

They're in shock. Ngayon lang ako nabigyan ng pagkakataon na ilabas ang mga nalalaman ko dahil ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na ipaglaban ang kung anong dapat ay sa akin. Ngayon lang ako nabigyan ng pagkakataon na magsalita at bigyang hustisya ang panlolokong ginawa sa akin.

Agad silang dumalo sa akin para sa isang yakap. Patuloy ang paghingi nila ng tawad at ang pag-aalo sa akin. It's okay, Mommy, Daddy. You don't know anything. It's okay.

Days passed, and now it's our recognition day. Normally, this day is what I've been waiting for because finally, my hard works will be re-payed by awards. But this time, no. My parents told me not to show up on our recognition day, and I agreed with that. It's too painful to receive two awards only when I used to have everything. It's fine with me, but not for my parents. No, I don't need those awards. I need the truth.

Natapos ang araw na 'yon ng ramdam ko ang lungkot ng buong pamilya ko. Before the recognition day, I saw my auntie Rizza crying, because she heard of what happened. My parents cried, too. That's when things get worse.

I got depressed, and no one knew. I acted like everything is fine, but no. No one knows that I am crying every night. Suffering without knowing the reason behind it. Until one day, my parents asked me to go with them, kasama si auntie Rizza. That day, we went to DepEd's main office. We're given an advice to file a legal case, but we decided not to.