Forgotten (NNS #1) (EDITING)

Kabanata 42

This is the last chapter. The next update would be the epilogue, which is Kaiser's POV. Thank you for being with me throughout this journey. At first, I wrote this to forget something that hurted me, but after realizing some things, it dawned to me that maybe the reason why I wrote this is to share the world that there are all kinds of love in this world, based on everything that I have seen so far. Please know that you deserve to feel those kinds of love. You are the author of your own story. Thank you very much for making it this far.

Please play the song above. It's the track for this chapter. Thank you!

Kabanata 42

Every Day

I was waken up by a very familiar voice in an unfamiliar bed. Unfamiliar room, in a day I don't even remember. Ang sikat ng araw mula sa bintana ang tanging liwanag na nakikita ko. Nang ilipat ko ang tingin ko sa kanya, he's smiling at me. I stared blankly at him. Lumapit siya sa akin pagkatapos niyang ayusin ang kurtina.

Ang paligid ay halos itim at kung hindi puti, grey ang mga muwebles. Bumalik ang tingin ko sa kanya ang pinanood ang paglapit niya sa akin. He's still smiling as he sat on the edge of the bed I'm staying at. He held my hair and stroked the strands of it. Nanatili akong nakatingin sa kanya. Hindi ako ngumiti. Hindi ako gumalaw.

His smile widened, "Good Morning, wife," he said, lovingly. I gave him a small smile.

"Hmm, Morning," bati ko at humiga ulit. I heard him laugh. 

"Still sleepy, love?" tanong niya at humiga sa tiyan ko. 

Inisatinig ko ang namuong tanong sa isip ko, "Where are we again?" tanong ko at inilipat sa kanya ang tingin matapos kong pakatitigan ang kisame.

"We're in my family's house here in Bulacan. We stayed here because we'll meet Esunta later, then tomorrow, we'll go back to Manila," ngiti niya, "Now, get up so we can eat."

Tuminga ako sa kanya ng tumayo siya at inilahad ang kamay niya. I stared at his hand before taking it. Napangiti siya nang naging mahigpit ang hawak ko sa kanya. I'm feeling dizzy and sleepy but I followed my husband. 

Pinisil ko ang kamay niya kung kaya't nilingon niya ako.

"What is Esunta?" I asked. Napangiti nanaman siya at hinawakan ang balikat ko gamit ang dalawang kamay niya.

"Esunta is our group of friends, wife. Sina Ariadne, Vladimir, Tracy, Valerie, Dave, Herman, Keith, and Lauis. Tapos ikaw, at ako," paliwanag niya at isa-isang binanggit ang pangalan nila. Tumango ako dahil pamilyar ang mga pangalan nila. Lumawak ang ngiti niya at ginulo ang buhok ko. Tumuloy kami sa paglabas ng kwarto.

Nang makalabas ay nakita ko ang sala sa kaliwang bahagi at nang lumingon ako sa kanan ay ang dining area. There I saw a man and a woman who both looked like my husband. Ang lalaki ay naka-upo na sa kabisera at sa kanan niya ay ang babae. Beside the girl was a cute lady, with a curly hair. Sa tabi ay isang binatilyong naka-ngisi, proudly showing off his dimples. Sila siguro ang kapatid ng asawa ko.

Nahihiya akong ngumiti nang lingunin nila kami. Her mom, I think, smiled widely at me. Ang mga kapatid naman niya ay pinanood kaming lumapit nang may maliit na nanunuyang ngiti sa labi. Umupo kami ni Gian sa kaliwang bahagi ng tatay niya.