Forgotten (NNS #1) (EDITING)

Kabanata 41

Kabanata 41

Marry

"Girl, tangina ka? Uuwi ka ditong bago na apelyido mo?" 

Nagising ako sa tawag ni Ariadne. Nag-abiso siyang baka malapit na ang pag-uwi niya, at baka kasal na rin siya sa mga panahong 'yon. Syempre! Hindi ko alam na gano'n kabilis siya makakasal, kahit pa alam kong may nanliligaw sa kanyang Pilipino rin. Ni hindi ko nga nalamang sinagot na pala niya!

("Maka-tangina naman 'to. Biglaan lang naman din, ikukwento ko pag-uwi ko,") anito at umirap. Mahal kasi pag overseas call, at nasa app na rin lang, video call na ang ginawa namin. 

"Tanga! Anong biglaan? Naglalakad ka lang d'yan tapos may nag-propose sa'yo at um-oo ka? Gano'n?" tanong ko at medyo mataas ang boses kung kaya narinig kong gumalaw si Gian. Tinignan ko ang kama niya at nasa akin din ang mata niya. I raised my hand, telling him to wait for my explanation bago ako lumabas sa balcony.

("You dumb bitch, of course not! What I mean in biglaan is spur of a moment. Besides, I like him already. Maybe I should give him a shot,") anito at bumuntong-hininga.

My insides softened. I know, she's still hurting about what happened years ago, and even though she's not showing it, I know that the pain doubled after a call from her last week with Esunta. Vladimir snapped and until now, I haven't talked to him yet. Siguro ay pagbalik na lang namin sa Manila.

"Eh ano, nasabi mo na ba sa kanila? Kailan mo pa 'yan sinagot?" tanong ko na lang. All I can do now is support her. Hindi niya kinwento sa akin ang mga nangyari lalo na no'ng umalis siya, pero alam kong malaking away ang naganap sa pagitan nila ni Vlad.

I would understand the grudge that both of them has been holding for each other but I won't tolerate their fights, at lease not in front of me.

Nag-usap pa kami nang ilang sandali bago niya binaba ang tawag. Baka raw naka-istorbo siya ng tulog na sinang-ayunan ko. We both laughed with that and I told her to take care and inform me about their flight.

"Sino 'yon?" kunot-noong tanong ni Gian nang makapasok muli ako sa room. He's now sitting on the edge of his bed, facing my direction. 

"Si Ariadne," salita ko, lumapit sa kanya at inipit ang mukha niya sa dalawa kong palad. Pinipi ko 'yon bago tumawa. I kissed the tip of his nose which earned a smile from him. 

Ever since I discovered my disease long time ago, hindi nawala sa isip ko na ang mga ganitong bagay ay mananatili na lang sa panaginip ko. Na ang posibilidad na mangyari 'yon ay mas maliit pa sa butil ng asin. Exaggerated but, that's what I thought of. Una kasing pumasok sa isip ko no'n si Gian.

"You have dementia. I'm certain that you don't know about this but you need to. You have the rarest case of all. You're a woman, that means you have lesser chance of acquiring the condition but unfortunately, you were diagnosed with it.

You showed some symptoms while you were an infant and that made my Dad conclude that you have dementia. He run some tests, and the results confirmed his assumption," banggit niya ngunit napahinto nang iangat ko ang kamay ko para pigilan siyang magdagdag ng sasabihin. Hindi dahil ayokong marinig 'yon, kundi dahil nanatili ang pang-intindi ko sa unang pangungusap niya. Dementia?

"What are you saying, Aphriam? What the hell?!" I squawked in horror. I'm well aware of dementia. I used to love researching for the short stories I wrote. I'm making sure to give some information by using certain things that is needed a broad discussion for some people. Inakala kong sa pamamagitan no'n, maibabahagi ko sa iba ang mga ganitong bagay. Hindi pumasok sa isip ko na ako pala ang mangangailangan noon.