Love, But Hurt (Completed) Season 1

အပိုင်း ၆

အန္းလု ထိုလူထြက္သြားၿပီးတစ္ခဏေနေတာ့ ျခဳံထားေသာေစာင္ကို ဖယ္ကာ ကုတင္ေအာက္သို့ေျခေထာက္ခ်လ်က္ပင္ ထိုင္လိုက္သည္။
မ်က္လုံးေတြက ငိုထားေသာ အရွိန္ေၾကာင့္
မို့ေဖာင္းကာအစ္ေနၿပီး ႏွာသီးေလးကလည္း
နီရဲေနေသးသည္။

ဝတ္လစ္စလစ္​ျဖင့္ ပင္ စားပြဲဆီသို့​ ေလၽွာက္လာလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ဝတ္စုံ အသစ္က စားပြဲထက္တြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။ ကုတင္ ႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ ေအာက္ၾကမ္းျပင္နားတြင္ေတာ့ မေန႔ညက သူဝတ္ဆင္ခဲ့သည့္ အဝတ္မ်ား တစ္စစီျဖစ္လ်က္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။

"ငါ အရင္ သန္႔ရွင္းဖို့လိုမယ္ထင္တယ္။"

အန္းလု ေဘးပတ္လည္ကို ရွာေဖြၾကည့္ေလေတာ့ အခန္းေထာင့္နားတြင္ ပိတ္ျဖဴစ တစ္ထည္ႏွင့္အတူေရဇလုံတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။
အန္းလု ထိုေထာင့္နားသိူ႔အျမန္သြားလိုက္ၿပီး ထိုေရဇလုံအတြင္းရွိေရျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို
အျမန္သစ္ပစ္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဂယက္ထသြားေသာ ေရမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေပၚေနသည့္ မိမိ၏ဝိုးတဝါးပုံရိပ္ကို ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္တို့က က်ဆင္းလာေတာ့သည္။

"ငါ တကယ္ပဲ ဒီေနရာက ေနျပန္ခ်င္ေနၿပီ။
ဘာ​​ျဖစ္လို့ ငါ့က်မွ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနရတာလဲ....။"

အန္းလု ေရ၏မ်က္ႏွာျပင္အား လက္ျဖင့္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။

*ေဒါက္...ေဒါက္..*

ျပင္ပမွ အသံေၾကာင့္ ေဘးရွိ သုတ္ရန္ထားေသာအဝတ္စကို လစ္ဟေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္းအား ပတ္ကာဖုံးလိုက္သည္။

"ဘယ္သူလဲ။"

"ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေရွာင္ရွင္းပါ။သခင္ေလးရဲ့ ​ေနာက္လိုက္တစ္ေယာက္ပါ။သခင္ေလးက ေဆးလာပို့ခိုင္းလို့ပါ အျပင္မွာထားခဲ့လိုက္ပါ့မယ္။"

အန္းလု က ဘာမွအသံျပန္မျပဳပဲေနလိုက္သည္။ ထိုသူကလည္း ေဆးကို အခန္းဝတြင္ ထားၿပီးေနာက္ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။ အန္းလု က ေရ​ျဖင့္ ညစ္ေပေနေသာေနရာမ်ားကို သုတ္သင္ေဆးေၾကာလိုက္သည္။
အခန္းထဲတြင္ လူတစ္ရပ္နီးပါးျမင့္ေသာ ေၾကးမွုံမွန္တစ္ခ်ပ္ရွိသည္။ဝါက်င့္က်င့္အေရာင္ရွိေသာ္လည္း ျမင္ေတာ့ျမင္ရသည္။ေဆးဗူးအားတံခါးဝတြင္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ အန္းလု သြားယူလိုက္သည္။