"ဟူး......ေနကလည္းျပင္းလိုက္တာကြာ။
ငါတို႔ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ နန္းေတာ္ထဲျပန္ရမွာလဲ။"ပူျပင္းလွေသာ ေနေရာင္ေအာင္တြင္လမ္းမႀကီး၌ လူအမ်ားအျပား တိုးႀကိတ္ကာသြားလာေနၾကသည္။
လူငယ္ေလးအခ်ိဳ႕ကမူ စားေသာက္ဆိူင္တဆိုင္သို႔ဝင္ကာစားစရာႏွင့္ ေသာက္စရာအခ်ိဳ႕မွာၿပီး
ထိုင္ကာ ဗိုက္ျဖည့္တင္းေနၾကသည္။ဤသည္မွာ လန္ရွားတို႔အဖြဲ႕ေပ။
ဆယ္ေယာက္ထက္မနည္းေသာ လူအုပ္ျဖစ္သျဖင့္စားပြဲေလးခုနီးပါး ခြဲထိုင္ေနၾကသည္။လန္ရွားႏွင့္ခ်န္ရီတို႔မွာေခါင္းေဆာင္သူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္
ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ထိုင္ေနၾကသည္။"ငါတို႔ တာဝန္ၿပီးေျမႇာက္တဲ့အခါ ျပန္ရမွာေပါ့ကြာ။"
လန္ရွားက ခ်န္ရီ၏ ပ်င္းရိရိစကားမ်ားအားေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနရင္း ပင္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ခ်န္ရီက လန္ရွားအားတခ်က္ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမ်က္ေစာင္းထိုးကာ စားပြဲေပၚသိူ႔ လက္ေထာက္လ်က္ပင္
ေမးတင္ထားလိုက္သ ည္။"အရွင္ကလည္း ဘာလို႔မ်ားဒီေလာက္ေခါင္းမာေနရတာလဲ မသိဘူး
ၿပီးေတာ့ငါတို႔အခုလို တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ရွာေနတာေတာင္မေတြ႕တဲ့ဟာကို ငါထင္တာေတာ့အဲ့ဒီေန႔ကတည္းကေကာင္ေလးေသသြားတာျဖစ္လိမ့္မယ္ ။""ေလၽွာက္မေျပာစမ္းနဲ႔။"
"ငါေျပာတာမျဖစ္နိုင္လို႔လား။ မဟုတ္ရင္ငါတို႔ ဒီၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္မွာရွာေနတာေတာင္
ေတြ႕မွမေတြ႕ရတဲ့ဟာကို။"လန္ရွားက ေသာက္လက္စေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္လုံးအား
စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္တင္ထားလိုက္ၿပီးေကာက္ထလိုက္ကာ"သြားမယ္ ဆက္ရွာၾကရေအာင္။"
ခ်န္ရီက ေခါင္းျပန္ေထာင္လာၿပီးလန္ရွားအား မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ျမန္ျမန္ရွာေတြ႕ရင္ ျမန္ျမန္ျပန္ရမယ္။"
"မင္းကလည္းကြာ.... ခဏေတာ့နားပါရေစဦး။ အျပင္မွာေနအရမ္းပူတယ္ကြ။"
"ဒါဆိုလည္း ညေနထြက္မယ္။"
"ေအးပါ ေအးပါ။"
YOU ARE READING
Love, But Hurt (Completed) Season 1
Romanceရင္ထဲမွာေတာင္းဆုတစုံတရာမရွိခဲ့ေပမဲ့လည္း.....ျဖစ္တည္လာတဲ့ တခုတည္းေသာေတာင္းဆုက မင္းပဲ...... အန္းလု ရင်ထဲမှာတောင်းဆုတစုံတရာမရှိခဲ့ပေမဲ့လည်း..... ဖြစ်တည်လာတဲ့တစ်ခုတည်းသောတောင်းဆုက မင်းပဲ.....အန်းလု