Tweestrijd

Hoofdstuk 3 - Nora

Daar was hij weer, weer die jongen. Waarom volgt hij me, maar spreekt hij me nooit aan, vroeg Nora zich af. Zou ze het door moeten geven aan Carl? Nee, ze wilde niemand onnodig ongerust maken - zeker Carl niet. Ze dacht aan de dikke, kale man van rond de 40 met zijn strenge blik. Als ze iemand niet kwaad of ongerust wilde maken was hij het wel en hoewel hij haar nooit pijn had gedaan of had afgesnauwd, was ze toch ietwat bang voor hem. Hij was als de rector van een school: serieus, niet onvriendelijk, maar enigszins angstaanjagend door zijn macht. En Carl was machtig. Haast niemand kende hem of wist van zijn bestaan, maar hij had meer macht dan mensen zich zouden kunnen voorstellen. Eens zal hij die macht gebruiken, wist Nora, en die gedachte liet een rilling over haar rug lopen.

Het viel Nora op dat ze was afgevallen; kwam dat door stress? Piekerde ze te veel? Ja, ze piekerde zeker weten te veel, ze moest zichzelf niet afleiden, maar in plaats daarvan zich concentreren op haar taak. Een lastigere taak dan de vorige en die raadselachtige jongen maakte het niet bepaald makkelijker.

Ze naderde de pinautomaat en besliste dat ze vlug zou moeten handelen, want het was druk. De pinautomaat lag op een ongunstige plek voor Nora: aan een veel bezochte winkelstraat die midden op de dag allesbehalve verlaten was. Hoe kon ze 10.000 dollar pinnen en meenemen met een rij van mensen achter zich? Nora bemerkte dat ze weer liep te piekeren. Ze hoefde zich enkel te focussen en op onopvallende wijze een fortuin te pinnen, dat had ze al vaak genoeg gedaan.

Nora sloot achteraan aan in de rij voor de pinautomaat; er waren nu nog drie mensen voor haar, de vierde was net klaar. Ze was blij dat het zonnig was, wat haar een excuus verschafte een zonnebril op te zetten waardoor ze haar omgeving nauwlettend in de gaten kon houden.

Nog maar twee mensen voor haar, maar ook twee achter haar. Een forse vrouw met een klein kind aan de hand, die liep te zeuren om een ijsje en aan zijn moeders fleurige zomerjurk trok. En een jongen van haar leeftijd, dé jongen. Wie was hij toch? Nora schudde licht haar hoofd. Ze zou het toch maar aan Carl moeten berichten, want op deze manier kon ze onmogelijk haar werk doen zonder afgeleid te raken.

Ze deed weer een stap naar voren toen de man voor haar aan de beurt kwam. Ze ging zo dicht bij staan dat ze onder de mans rechteroksel door, zijn pincode kon zien. De man pinde maar 50 dollar, niet de moeite waard om te stelen. Zijn pinpas was dat echter wel. De man deed de pas terug in zijn portemonnee die hij vervolgens in de zak van zijn zomerjas liet glijden. Nora stapte op de pinautomaat af en terwijl de man zich omdraaide, haalde ze haar hand langs zijn jaszak. Ze hield een klein, scherp mesje tussen haar wijs- en ringvinger, waarmee ze de onderkant van de jaszak opensneed en zich in één beweging de portemonnee eigen maakte. De man had het niet eens gemerkt en voor een omstander zou zien dat Nora zijn belangrijkste bezittingen had bemachtigd, stak ze hem in haar binnenzak, waar ze meteen een andere portemonnee uitviste.

Alles gebeurde in een enkele seconde, waardoor niemand het doorhad. Nora stak vlug de pinpas die ze nodig had in de automaat en toetste de 4-cijferige code in. Ze koos voor de optie "geld opnemen" en voerde handmatig een getal in. Niemand zou verwachten dat er meer dan 10.000 dollar in een enkele pinautomaat zat, maar een 'collega' van Nora had gezorgd voor wat administratieve fouten bij de bank, waardoor de automaat die ochtend meerdere keren was bijgevuld.

Nora had bewondering voor de mensen die zulke missies kregen. Wat zij deed - voornamelijk het stelen van spullen of geld - kon iedereen. Maar zo diep in een bedrijf binnendringen dat het mogelijk werd de financiële administratie te ontregelen, was pas echt een prestatie.

Het geld rolde biljet na biljet na biljet de automaat uit, maar Nora wachtte geduldig tot alles eruit was voor ze het oppakte. Intussen kreeg de man die voor haar in de rij had gestaan door dat zijn portemonnee miste. Hij voelde in paniek aan al zijn zakken en toen hij zich omdraaide om terug te lopen naar de pinautomaat, stond daar alleen de vrouw met het jengelende kind, die geduldig haar pas ingaf.

Blij dat er achter deze taak geen tijdsdruk zat, liep Nora door de winkelstraat op zoek naar een fiets die niet op slot stond. Haar eigen fiets zou ze later ophalen waar ze hem achtergelaten had. Een groene Gazelle werd het slachtoffer. Niemand scheen de fiets te naderen of in de gaten te houden, dus pakte Nora het stuur, wierp zich op het zadel en reed ervandoor.

Terwijl ze fietste - wetend dat ze gevolgd werd - vroeg ze zich af of ze Carl moest inlichten over die vreemde jongen. Misschien was hij slechts een stalker, vond hij haar aantrekkelijk en volgde hij haar daarom. Maar dat leek onwaarschijnlijk, want wie Nora volgde, zou snel genoeg opmerken dat er iets niet klopte aan de plaatsen waar ze zich zoal bevond.

Ze stelde de beslissing uit en fietste naar de volgende pinautomaat, die veel rustiger was dan de eerste. De toetsen kraakten en het apparaat was aan vervanging toe. Maar dat gaf niet, dit was immers geen deel van de missie. Met de gestolen pinpas in de automaat liet Nora er maar liefst 1000 dollar uitkomen. Een extraatje was altijd welkom, al was dit bedrag niets vergeleken al het geld wat ze bij elkaar had gestolen in minder dan een week.

Daarna brak Nora de pas doormidden, fietste naar de plaats waar haar eigen fiets stond en wierp onderweg de gebroken pinpas in een bosje. De gestolen portemonnee had ze in een glasbak gegooid die langs de weg stond. De groene Gazelle liet ze achter bij een tuinhek van een huis, liep vervolgens een paar straten door en haalde daar haar eigen fiets op, die ze wel op slot had gezet.