Tweestrijd

Hoofdstuk 2 - Skylar

"Waar was je nu weer? En zeg niet weer 'bij Reily' want ik weet dat zij op woensdagavond hockeytraining heeft. Ik wil gewoon niet dat je zo laat nog door de stad zwerft zonder dat ik weet waar je bent, Skylar." Haar moeders preek kwam voor Skylar niet onverwacht, ze was nu al drie avonden achter elkaar weggeweest. Waarheen was voor haar zelf ook een raadsel.

"Het spijt me mam, ik was met een jongen en ik durfde het niet te vertellen."

"Een jongen?" Vroeg Kylie - Skylar's zus, die zojuist de keuken binnen kwam waar Skylar en haar moeder stonden te praten. Met een plagerige en tegelijkertijd geïnteresseerde blik vroeg ze door: "Heeft 'ie mooie ogen? En welke kleur haar? Ik houd altijd wel van zwart, want ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken of zoiets. Hoe dan ook, hij is toch wel knap hé?"

"Kylie, wil je ons even alleen laten?" Er lag een geïrriteerde ondertoon in haar moeders stem.

Met haar handen geheven en half beledigd, liep Kylie "ik ben al weg" murmelend terug de woonkamer in, de deur naar de keuken achter zit sluitend.

Haar moeders uitdrukking verzachtte en met een ondeugende blik vroeg ze, "En? Hoe ziet hij eruit?"

Skylar lachte verbaasd om de reactie van haar moeder, hoewel ze nooit lang boos bleef. "Nou, eh... Hij is wel leuk hoor, bruin haar, bruine ogen, maar eh... Hij schijnt nog al, eh, veel vriendinnetjes gehad te hebben dus ik denk niet dat het wat gaat worden hoor." Acterend alsof ze in verlegenheid gebracht was, ontweek Skylar de blik van haar moeder, die met gekruiste armen op het keukenblad leunde.

"Als je volgende keer maar vertelt waar je heen gaat," sloot haar moeder het gesprek. Ze liep vervolgens ook naar de woonkamer en liet Skylar achter in de keuken.

Skylar liep naar de koelkast, pakte een glas en schonk wat water in. Ze hoorde haar ouders en zus praten, maar kon geen woorden onderscheiden. Ik hoop dat het deze week afgelopen is met 'verdwijningen', dacht ze. Ze had al jaren smoezen moeten bedenken, maar het leek wel of het aantal verdwijningen toenam en het aantal geloofwaardige smoezen juist afnam. Deze week had ze drie verdwijningen achter elkaar meegemaakt; als het zo door ging kwam ze nog in de problemen.

Na de verdwijning van vandaag was ze wakker geworden zonder geld of pistool of ander merkwaardig voorwerp bij zich. Het gebeurde niet vaak dat ze zonder spullen wakker werd, meestal vond Skylar duidelijke aanwijzingen van de misdaad die ze had gepleegd tijdens de uren die in haar herinneringen ontbraken. Wanneer ze geen gestolen spullen vond, kreeg ze vaak de angst iemand vermoord te hebben. Telkens was ze schuldig geweest aan een misdaad als ze wakker werd, dus als ze niks gestolen had...

Skylar schudde haar hoofd. Nee, ze had niemand vermoord. En dat zou ze ook nooit doen. Hoe het ook kon dat ze zich steeds niets herinnerde, door haar handen zou niemand sterven, dat kon niet.

Maar wat als ze zelf niemand vermoordde, maar iemand haar gebruikte? Deze gedachte was al vaker bij haar opgekomen, maar het leek haar onwaarschijnlijk. Bij iedere verdwijning was ze opeens haar bewustzijn kwijt, zonder eerst iemand te zien die haar drugs kon toedienen waardoor ze beïnvloedbaar werd en later alles vergat. Ze moest zich kunnen herinneren hóé ze steeds bewusteloos raakte.

Dat herinnerde haar eraan dat ze nog moest opschrijven waar ze deze keer wakker werd. Het leek Skylar het beste om het geheim te houden dat ze soms verdween en toch moest ze zorgen dat de weinige informatie die ze over de verdwijningen had, niet verloren ging. De simpelste oplossing was een dagboek, waar ze een paar jaar terug mee was begonnen. De eerste zes tot tien verdwijningen stonden er niet in, maar dat deed er niet toe. Het ging erom dat ze zo veel mogelijk informatie verzamelde en bewaarde. Mocht ze dan haar totale geheugen verliezen, kon ze het dagboek lezen en zou ze alles weer weten.