Tweestrijd

Hoofdstuk 14 - Skylar

Ze had afscheid genomen van Jaden, al wist hij dat zelf nog niet. Het liep tegen zeven uur en Skylar moest nu echt weg. Het was zaterdag, dus zou ze nog niet meteen gemist worden op school. Bovendien sliepen haar ouders uit op zaterdag.

Skylar controleerde nog een keer alles wat ze meenam. Haar grote weekendtas met haar laptop, opladers, kleding en andere spullen. Een schoudertas met de vliegtickets naar Toronto en Athene, paspoort, visum, creditcard en telefoon. Ze had bij verschillende banken geld op haar rekening gestort en telkens geen opvallend grote bedragen. Ze had nog zo'n 1000 dollar contant in haar portemonnee. Verder had ze nog een lange broek aan en truitje met haar zomerjas en gympen.

De brief aan Kylie had Skylar op haar eigen bureau laten liggen, die voor Reily had 's nachts nadat ze naar Jaden was geweest op de post gedaan. Ze wierp een blik op haar kamer, kijkend of ze niks vergeten was, deed toen de deur dicht. Skylar zuchtte diep en slikte toen ze besefte dat ze hier niet zou terugkeren; haar leven hier was een afgesloten hoofdstuk.

Ze sloop de trap af en keek nog een keer om zich heen, alles goed in zich opnemend. Toen slikte ze nogmaals en opende de voordeur. Een traan gleed over haar wang - ze wilde helemaal niet weg. Daarna draaide zich om en wierp nog een allerlaatste blik in haar oude huis.

Bovenaan de trap stond tot haar schrik Kylie. Een ogenblik staarden de zussen elkaar aan. Kylie gaf haar jongere zusje een begrijpend knikje en schonk haar een weemoedige glimlach. Skylar sloot de voordeur en liep naar de dichtstbijzijnde bushalte, met de weekendtas op haar rug.

Ze was blij dat het Kylie was die haar had gezien en niet een van haar ouders. Ze wist ook dat Kylie haar ouders niet zou waarschuwen of dit ooit aan iemand zou vertellen. Ook zou ze de brief aan niemand laten lezen. Daarvoor was Skylar haar zus eeuwig dankbaar.

De bussen reden nog niet zo vaak op dit tijdstip, dus Skylar was blij dat buschauffeur wachtte toen ze aan kwam lopen en niet al wegreed. Ze checkte in en ging achterin zitten. Bij de halte het dichtst bij het vliegveld stapte ze uit. De ov-kaart brak ze in meerdere stukken die ze voor de zekerheid over meerdere prullenbakken verspreidde. Ze wilde niet dat iemand de kaart vond en ontdekte dat ze dicht bij het vliegveld was uitgestapt.

Het was nog tien minuten stevig doorlopen voor de het terrein op liep van 'Detroit Metropolitan Wayne County Airport'. Het was het grootste vliegveld in heel Michigan en dus op alle tijden druk. Ook nu wemelde het van de mensen, maar gelukkig wist Skylar de weg.

Ze was vaker met haar familie vanaf dit vliegveld gevlogen en ze had van tevoren nog opgezocht waar de gate lag die ze moest hebben. Ze checkte in en alles verliep voorspoedig. Al haar papieren waren in orde. Mevrouw Annabelle Pierce-Charbonneau was de ouder die haar volgens het formulier toestemming gaf om als minderjarige te vliegen zonder begeleiding. Op haar paspoort was haar foto zo bewerkt dat ze bruin haar had, maar de mensen op het vliegtuig namen aan dat ze haar haar geblondeerd had. Skylar controleerde het slot op de weekendtas en legde hem toen op de band die aangaf dat haar bagage niet te zwaar was.

Voor ze door een poort liep om gefusilleerd te worden, hoorde Skylar iemand haar naam roepen. Ze keek om en zag achter een hekje mevrouw Charbonneau staan, die haar veel geluk wenste. Skylar was verrast dat de vrouw de moeite nam om haar gedag te zeggen en ze zwaaide dankbaar.

Er deden zich gelukkig geen moeilijkheden voor en Skylar was ruim op tijd. In de gate was het nog niet zo druk. Er zat een oud stel dat Frans sprak en vermoedelijk in Canada woonde. Ook was er een vrouw van middelbare leeftijd met een zoontje dat Skylar 8 jaar schatte. De laatste andere reeds gearriveerde passagier was een goed uitziende - afgezien van zijn puisten - jongen met krullend bruin haar die met een neutrale uitdrukking naar zijn mobiel keek. Hij zag er uit als een student door de donkerblauwe Eastpack rugzak en kleine weekendtas die hij als handbagage bij zich droeg.

De gate vulde naarmate de tijd vorderde. In het vliegtuig zat Skylar naast een man met een koffertje, zwarte pantalon, stopdas en colbert: duidelijk een zakenman. Aan de andere kant bij het gangpad zat een meisje van ongeveer 21, officieel volwassen in Amerika.

Het vliegtuig begon te rijden met toenemende snelheid. Skylar had haar nieuwe mobieltje uitgezet en haar riem omgedaan. Ze zocht in haar tas naar kauwgom, voor het opstijgen. Ze had een keer geen kauwgom genomen en verschrikkelijke oorpijn gehad voor de rest van de vakantie. Dat zou ze niet nog een keer laten gebeuren, maar nu kwam ze erachter dat ze de kauwgom vergeten was.

Skylar raakte lichtelijk in paniek, wat niet onopgemerkt bleef. De man rechterkant had zich afgewend naar het raam, maar meisje rechts sprak Skylar aan. "Is dit je eerste keer in een vliegtuig?" vroeg ze.

Skylar schudde haar hoofd. "Ik ben mijn kauwgom vergeten."

Het meisje glimlachte vriendelijk en bood haar een pakje met kauwgom aan. Dankbaar drukte Skylar er één uit de verpakking. De rest van de vlucht zei de zakenman niets, maar met het meisje wisselde Skylar af en toe een paar woorden. Ze bleek Thyra te heten en woonde in Vancouver. Voor haar studie Amerikaanse Cultuur en Historie was ze naar Michigan geweest voor een paar weken, nu vloog ze naar een tante in Toronto.

De vlucht duurde maar een uurtje en Skylar had het gevoel dat het zelfs nog korter was geweest. Ze vond het vliegveld van Toronto mooi en besloot alvast kauwgom te kopen voor haar vlucht naar Athene over een paar dagen. Daarna belde ze beide Charbonneau zussen om te vertellen dat de vlucht goed verlopen was en ze niet kon wachten om naar Griekenland te gaan. Tot nu toe waren zij de enige contacten in haar nieuwe telefoon. Ze had wel alvast een Grieks toetsenbord erop geïnstalleerd, hoewel ze nog maar een paar zinnen in de taal sprak.

De dagen in Toronto bracht Skylar grotendeels in het hotel door, waar ze probeerde wijs te worden uit de gekke Griekse letters. Ze vertaalde haar naam naar 'Σκυλαρ' maar veel verder dan dat kwam ze niet. Daarnaast deed ze wat sight-seeing in de hoofdstad van Canada en voor ze het wist was het al tijd om de vlucht naar Athene te nemen. Skylar was ontzettend zenuwachtig en opgewonden om voor het eerst naar Europa - en bovendien haar nieuwe thuis - te gaan. Ze was blij dat ze de afgelopen dagen geen verdwijning had gehad, maar ze durfde niet te hopen dat ze die niet meer zou krijgen. Niet nu ze nog zo dicht bij huis was.

Een taxi bracht Skylar naar het vliegveld. Ze laadde haar koffer op een band en checkte in, wachtend op de stewardess die haar tijdens de vlucht zou begeleiden. Minderjarigen konden een soort begeleider aanvragen als ze met toestemming van hun ouders alleen met een vliegtuig reisden. Mevrouw Charbonneau wilde dat Skylar dat ook deed en om eerlijk te zijn stelde de stewardess haar ook gerust. Het feit dat Annemarie Charbonneau zo veel voor haar deed zonder daar iets voor terug te vragen en oprecht het beste met haar voor had, raakte Skylar.

Met een bus werden de passagiers van de Boeing 747 naar het vliegtuig gebracht. Skylar was blij dat ze nu wel kauwgom bij zich had. Ze zag wel op tegen de tussenstop in Parijs, waar de iets meer dan twee uur moest wachten. Het was te kort om even snel de stad in te gaan, maar dodelijk saai om in de gate te wachten met niemand om mee te praten of zelfs maar te whatsappen.

De vlucht naar Parijs duurde 7 uur, waarin Skylar een saaie, cliché familiefilm keek. Iedere minuut van de film was voorspelbaar zodat ze moeite had om haar ogen open te houden. Bovendien was het nacht, dus besloot ze te gaan slapen. Pas een half uur voor de landing wreef ze slaperig in haar ogen om wakker te worden.

Echt lekker geslapen had Skylar niet; ze had een nare droom waarin haar oude huis verdween in een tornado. Door de tornado heen zag ze behalve haar familie ook Christel en Jaden. Alleen Reily zag ze niet. Skylar maakte zich zorgen en piekerde de hele tijd dat ze op het volgende vliegtuig wachtte. Was dit een soort waarschuwing van haar onderbewustzijn? En waarom zag ze Reily niet in de droom? En waarom gaf de droom (of eigenlijk nachtmerrie) haar zo'n slecht voorgevoel?

Skylar was zo in haar gedachten verzonken dat ze de omroeper helemaal niet hoorde toen de passagiers naar het vliegtuig mochten gaan lopen. Een vrouw van middelbare leeftijd die zachtjes op haar schouder tikte onderbrak haar gedachte. Dankbaar knikte Skylar de vrouw toe en mompelde een "merci" toen een man met haar een verhaal in het Frans begon.

Het laatste deel van de reis naar Athene duurde een krappe drieënhalf uur. Met een dekentje om zich heen geslagen en somber voor zich uit starend, bedacht Skylar dat ze Jaden meer miste dan verwacht. Door de laatste nacht die ze bij hem was geweest voor haar vertrek, was hij opeens nog veel meer voor haar gaan betekenen.