Tweestrijd

Hoofdstuk 4 - Skylar

"Waarom fietste je opeens weg? Je keek me aan en toen reed je zo weg..." Jaden keek ongelovig naar het meisje dat hij al een tijd in de gaten had gehouden. Wat was er toch met haar?

"Sorry, ik weet niet goed wat er gebeurde. Ik kreeg een soort black-out geloof ik. Opeens had ik barstende koppijn, koorts, duizeligheid en toen besloot ik zo snel mogelijk naar huis te gaan, ik kon niet eens meer normaal nadenken." Skylar voelde zich belachelijk, dat ze zomaar wegfietste terwijl ze Jaden beloofd had met hem mee te gaan. Maar ze was ook blij, want hij had haar zojuist waardevolle informatie over een verdwijning verschaft. "We kunnen nu wel scheikunde gaan doen?" Stelde ze voor.

Jaden knikte. "Best, maar mijn broer is net terug van een reis van drie maanden door Azië, dus hij heeft wat rust en tijd nodig om bij te komen. Vind je het een probleem om naar jouw huis te gaan?"

"Nee hoor," antwoordde Skylar, "geen probleem." Ze haalde haar fiets uit de stalling en bond haar jas onder de bagagedrager.

"Wat is er zo moeilijk aan scheikunde?" Vroeg Skylar tijdens het fietsen, proberend een gesprek op gang te brengen.

"De chemie die tussen twee mensen kan ontstaan - ik snap er niks van," antwoordde Jaden met een ondeugende grijns.

Skylar wist niet wat ze moest zeggen, dus knikte ze. Jaden, die anders zo stil leek, was nu spraakzaam en flirtte met haar. Zijn licht getinte huid zorgde ervoor dat hij er altijd uit zag alsof hij net terugkwam van vakantie en het maakte hem ook sexy, vond Skylar. In combinatie met zijn zwarte had hij ook iets weg van een indiaan. Alleen gekleurde strepen op zijn wangen en een verentooi ontbraken nog.

Tot Skylar's verbazing hoefde ze Jaden helemaal niet te vertellen welke afslagen hij moest nemen, hij reed zonder een enkele keer de weg te vragen, naar haar huis. Ze dacht er maar niet te veel over na, voordat haar fantasieën op hol zouden slaan waarom hij wist waar ze woonde. Waarschijnlijk was hij toevallig een keer langsgereden, had haar gezien en het onthouden. Jaden stopte voor het lage witte tuinhekje voor een van de vrijstaande huizen, waar Skylar haar fiets tegen het hek gooide en naar de voordeur liep. Ze probeerde onopgemerkt te blijven door Kylie, die naar ze wist thuis was. Maar zodra ze een voet binnen het huis zette, stond haar grote zus al voor Skylar's neus.

"Zo, nu heb ik jou ook eens betrapt! Wie is de gelukkige?" Lachte Kylie.

"Hallo mevrouw Cunningham, ik ben Jaden," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.

Skylar smolt haast weg van schaamte. Kon Kylie nooit eens normaal doen? En dacht Jaden serieus dat Kylie haar moeder was? Maar voor Skylar Jaden en zichzelf kon redden uit deze situatie, maakte Kylie nog opmerking waarvan haar zusje hoopte dat ze hem nooit gezegd had: "Zozo, meneertje heeft manieren. Ken je soms ook de etiquette van tong-tennis? Ik durf voor 10 dollar te wedden dat je Skylar daarin niet verslaat. Hoe dan ook succes ermee, meneer Jaden."

Nog nooit had iemand zo erg gebloosd als zij nu deed, daar was Skylar van overtuigd. Ze duwde Jaden onhandig de bijkeuken in en begon zich te verontschuldigen voor haar zus, maar Jaden lachte geamuseerd. "Je hebt geen idee hoeveel ze op mijn broer lijkt. Maar ik durf die weddenschap wel aan trouwens." Hij gaf haar een veelbetekenende knipoog, maar Skylar ging er niet op in. Ze besloot dat ze, ondanks zijn vriendelijke enthousiasme en flirtpogingen en knappe uiterlijk en intelligentie en humor en - nee, ze was niet geïnteresseerd in hem.

"Jaden, wil je nog serieuze scheikunde bijles of zullen we gewoon gaan 'chillen' op m'n kamer?"

"Je hebt me nog niet eens iets te drinken aangeboden. Lekkere gastvrouw ben jij..." Hij lachte nog steeds en liep door naar de keuken. "Vertel eens iets over jezelf, Sky, we weten eigen veel te weinig over elkaar."