Tweestrijd

Hoofdstuk 6 - Skylar

De traptreden die Skylar afliep waren vaalgrijs en kraakten stuk voor stuk. Ze wist dat het laat was, want het was donker, maar ze wist niet wáár ze was. Op de zolder van het verlaten huis, waar ze wakker was geworden, had ze geld gevonden. Niet een beetje geld, maar heel veel. Honderden dollarbriefjes, bij elkaar gehouden in een klein zwart koffertje. Ze had er een stuk of tien uitgehaald en meegenomen, waarna ze het koffertje onder een aantal ingestorte balken had gelegd. Dat had Skylar zo voorzichtig mogelijk gedaan, want ze bang dat het hele huis bij een enkele aanraking in kon storten.

In het dak van de zolder zaten gaten waar een zwak maanlicht doorheen viel die de stoffige vloer belichtte. Skylar voelde zich een indringer in dit spookachtig verlaten huis. Toch liep ze aarzelend de trap af, hopend dat ze niet door de treden heen zou zakken. Ze was niet erg zwaar, maar het huis was zo slecht onderhouden, dat het haar niets zou verbazen als ze inderdaad door de trap zou zakken.

Toen ze eindelijk het huis verliet, realiseerde Skylar zich dat ze vanaf deze plek de weg naar huis wist. Ze had niet precies een idee waar ze was, maar ze wist dat ze, als ze een eind rechtdoor liep, in een bekende straat uit zou komen. Misschien was ze hier wel eens eerder geweest, maar was het verlaten huis haar simpelweg nooit opgevallen. Het was erg donker maar het kon net zo goed 11 uur 's avonds als 4 uur 's nachts zijn, dus hoopte Skylar op het eerste. Anders kon ze misschien beter de hele nacht buiten blijven en zeggen dat ze bij Reily logeerde.

Ze naderde de straat waar ze woonde en begon zich af te vragen of ze haar mobiel niet bij zich had. Ze voelde in alle zakken van haar vest en broek, maar de telefoon lag blijkbaar nog thuis. Waarom had ze tijdens een verdwijning nooit haar mobiel bij zich? vroeg Skylar zich af. Vergeleken de andere vragen die haar leven bijna beheersten, was vrij deze onbelangrijk en toch bleef ze zich er een tijd lang over verwonderen. Vergat ze hem telkens? Nam iemand hem haar af? Of legde ze hem bewust op haar bureau zodat niemand haar kon bereiken? Skylar wou dat ze het wist.

Hoewel het licht in de meeste huizen uit was, brandde bij Skylar thuis wel de lamp in de woonkamer. Skylar slikte; ze wist dat nu een groot probleem had. Omdat ze ook geen huissleutel bij zich had, tikte ze zachtjes op het raam. Haar moeder stoof op van de bank en bereikte de voordeur voor Skylar dat deed.

"Waar ben je geweest?" Schreeuwde mevrouw Cunningham. "Heb je enig idee hoe laat het is? Wat haal je je in je hoofd? Kom nu binnen!"

"Mam, sorry, ik -" begon Skylar, maar haar moeder kapte haar af.

"Dit was de druppel. Morgen na school kom je meteen naar huis en ga je nergens meer heen."

"Huisarrest?" Vroeg Skylar verbaasd - ze kreeg nooit straf en al helemaal geen huisarrest. "Voor hoe lang?"

"Zo lang als nodig is," antwoordde haar moeder kortaf, waarna ze zich omdraaide en de woonkamer in beende, waar Kylie rustig op de bank zat. Aan het gesnurk te horen, lag Skylar's vader al in bed.

Opeens bekroop Skylar de angst dat ze misschien wel verdween wanneer ze huisarrest had. En dan? Wat zou ze dan moeten zeggen? Was dit soms de tijd om weg te gaan? Ze voelde aan het geld in de zak van haar turquoise vest. Geld had ze in ieder geval, maar ze had meer voorbereiding nodig voor ze weg kon lopen van huis. Nee, ze moest wachten, ze was nu onvoorbereid en zou ook geen kans krijgen nu ze huisarrest had.

In de huiskamer keek Kylie met een vermaakte lach in haar ogen naar haar jongere zusje. "Jaden?" Mimede ze.

Voor Skylar nee kon schudden, bedacht ze zich - ze knikte. Met deze leugen zou ze tenminste haar zus een goede verklaring geven voor haar nachtelijke avontuur. Daarna keek ze op de klok, die op half 2 wees. "Ik, eh, zal maar eens naar bed gaan," zei ze zachtjes tegen haar moeder die naar de keuken liep. Zonder op antwoord te wachten draaide Skylar zich om en liep op een holletje de trappen op naar haar zolderkamer.

Huisarrest - Skylar kon het nog steeds niet geloven toen ze tijdens het eerste lesuur door de gang liep naar het lokaal. Jaden liep langs haar, maar keek haar niet aan en zei geen gedag. Skylar vroeg zich af wat ze hem misdaan had. Misschien zag hij haar gewoon niet, dat zal het geweest zijn.

Maar toen ze de klas inliep, keek Reily haar fronsend aan. Toen Skylar op haar af liep, wendde ze haar blik af en keek uitdrukkingloos naar de weg die langs de school lag en bestudeerde de laatkomers die daar nog fietsten. Skylar besloot dat er niets anders op zat dan te vragen waarom Reily boos was. Ze hadden vaste plekken in het lokaal en wilde Reily niet negeren; bovendien wilde ze überhaupt geen ruzie met haar beste - normaal zo vrolijke, zorgeloze - vriendin.

"Reily wat is er toch?"

"Hoe dúrf je dit weekend met Christel af te spreken," sprak Reily op gedempte toon.

"Ik was liever met iemand anders ingedeeld, maar nu ik met haar moet samenwerken, wil ik er zo snel mogelijk van af zijn. Daar is toch niets mis mee?" Skylar snapte niet wat Reily's probleem was. Het was logisch dat ze met Christel afsprak om de opdracht te maken.

"Zaterdag," zei Reily op beledigde toon, "ben ik jarig."

Skylar moest eerlijk toegeven dat ze dat vergeten.

"We hadden al lang van tevoren plannen gemaakt dat je zou blijven slapen," ging Reily verder, "en nu ga jij opeens een of andere suffe geschiedenisopdracht maken met die tut."

Ze kon het niet helpen; Skylar begon te lachen. "Had dat meteen gezegd! Ik kan die afspraak toch afzeggen, dat is geen probleem. En natuurlijk gaan onze plannen door, al was ik ze even vergeten."

Reily leek opgelucht en gebaarde dat Skylar dichterbij moest komen, zodat ze in haar oor kon fluisteren. "Ik geef een feest zaterdag, maar ik heb de uitnodigingen nog niet af. Maar je komt wel helpen alles op te zetten toch?"

Skylar knikte enthousiast, ze had wel zin in een feest. Tot haar te binnen schoot dat ze huisarrest had, voor het eerst in haar leven. Er kwamen grote twijfels in haar op of ze wel naar Reily's feest kon gaan, maar ze móést er simpelweg heen. Haar moeder was nooit lang boos en dit kon ze toch niet verbieden? Reily was haar beste vriendin, van wie een verjaardagsfeest niet gemist mocht worden. En dat het haar sweet sixteen was, maakte het nog veel belangrijker.

Jaden kwam de klas binnen en sloeg met een hoop kabaal de deur dicht, zelfs de docent schrok ervan en onderbrak een moment zijn poging het lesmateriaal te zoeken in zijn chaotische bureaula's. Iedereen keek een ogenblik naar

Jaden en hij ontmoette ieders blik en glimlachte, maar toen zijn ogen Skylar bereikten, liep hij snel naar zijn plek in de klas en de vriendelijke glimlach verdween. Na een kort ogenblik kwam die echter terug, toen Olivier grapte dat hij dacht dat er een bom afging toen Jaden de deur dichtknalde.

Olivier was een stevig gebouwde jongen, wat aan de dikke kant. Hij stond bekend als de clown van de klas, maar zijn tweelingbroer Stephen was een chagrijnige zuurpruim. Niemand kon een lach op zijn gezicht toveren, zelfs Olivier niet. Door zijn norse houding en eindeloze geklaag kwam er van Stephens schoolwerk niet veel te terecht en hij moest een jaar overdoen - tot niemands spijt. Het bracht rust in de klas toen de afwezigheid van Stephen aan het begin van het jaar werd opgemerkt, hoewel de meesten medelijden hadden met de klas waarin hij nu terecht was gekomen. Gelukkig compenseerde Olivier zijn broers gedrag door iedereen regelmatig een lachbui te bezorgen.

De dag verliep naar Skylar's idee langzaam en ze was opgelucht toen de laatste bel ging die aankondigde dat ze de rest van de middag voor vrij had. Alhoewel, niet helemaal vrij, aangezien de huisarrest die dag pas begon. Op de gang benaderde Skylar Christel, die boeken uit haar kluisje haalde die ze mee naar huis nam voor huiswerk. Skylar legde uit dat er iets tussen was gekomen en hun afspraak daarom niet door kon gaan. Christel knikte begrijpend en zei dat het niet hinderde - het kwam haar eigenlijk ook beter uit zo. Ze spraken af voor een week erna en toen liepen ze samen naar hun fietsen.

"Vind je het erg als ik een stuk met jou mee fiets?" Vroeg Christel aan Skylar.

"Nee hoor," antwoordde ze, "maar ik heb wel een beetje haast."

Christel vroeg niet door waarom Skylar haast had en daar was ze blij mee. Tijdens het fietsen praatten de twee met elkaar en Skylar moest toegeven dat het best gezellig was. Toen ze bijna thuis was, sloeg Christel rechtsaf waar zij links ging en ze zeiden elkaar gedag. Het laatste stukje fietste Skylar alleen.