Ukala Prens//Taehyung ✓

0.1

~Taehyung~

İnsanlar dünyaya belirli sınıflarla gelirdi

Aileniz hangi gruptaysa sizde o grubun bir mensubu olurdunuz.

Her ne kadar kendinizi yüceltmek,yükseltmek,seviye atlamak isteseydiniz de grubunuz ile bağlarınızı koparmak pek mümkün olmazdı.

Odama girdim ve tacımı kenara bıraktım.Bende bu saçma sistemle yönetilen bir ülkenin içerisindeydim.

En önemlisi ise en üst kademe yer alan bir prens olmamdı.

Benim kararlarım,isteklerim,hayallerim bir hiç sayılırdı.

Her ne kadar gönlüm olmasa da ben prens olarak yaşamaya mahkum edilmiştim.Sözünden çıkmamam gereken bir babam ve yönetmem gereken bir ülkem vardı.

Derin bir nefes aldım

Kraliyet sırlarının bile yanında halt yediği bir sırrım vardı.

Dolabımı açtım ve içerisinden kraliyet terzilerine diktirdiğim ve meraklı bakışların odağı olmama sebep olan beyaz,sade tişörtümü elime aldım.

Tişörtü giyindiğim sırada kapının çalınması ile "girin!"emrini vermiştim.

"Efendim"

Gelen kişiyi biliyordum.Gelmesi için haber gönderen bendim.

"Jungkook"

Üzerimi son kez düzelttikten sonra ona döndüm.

"Çıkmam gerek.Kapıdaki askerleri gönder ve koridorları boşalt"

"Peki efendim"diyerek kafasını destekler nitelikle salladı.

Bu özel sırrıma ortak olan kişi Jungkook'tu.

Her ne kadar sıradan bir asker gibi görünse de benim için ayrı bir yeri vardı.

Gözü kara,tuttuğunu koparan,kafasına koyduğu işi dört dörtlük yapan bir askerdi.

Sırrıma ortak olması için sahip olması gereken tüm özellikleri barındırıyordu.Onu bir süre sarayın içerisinde gözlemlemiş ardından da uygun olduğuna bir kez daha kanaat getirmiştim.

Kapıdan çıktığında aynanın karşısına geçtim.Altımdaki kot pantolon,normalde sarayın içerisinde giymek durumunda olduğum süslü yeleklerin aksine beyaz bir tişört ile sıradan bir genç gibi görünüyordum.

Saçlarımı son kez dağıttıktan sonra kapı tekrar tıklatılmıştı.

İçeriye tekrar giren Jungkook ile hazırlıkların tamamlandığını anlamıştım.

"Gidebiliriz efendim"

Ellerim cebimde kapıdan çıkarken arkamdan geldiğini ayak seslerinden anlayabiliyordum.

Haftanın 2 günü babam sefere çıktığında saray daha boş olurdu ve saraydan çıkmak çocuk oyuncağı haline gelirdi.

Bende o 2 günü değerlendirir kendimi halkın içerisine atardım.

Evet.Sakladığım kraliyet sırrından daha değerli olan sır buydu.

Prens modumdan çıkar ve bir sokak serserisi gibi giyinirdim.Ardından kendimi meydanda,halkın içerisinde bulurdum.Bazen pazarları bazende çiftlikleri gezerdim.

Kimse beni tanımazdı.Daha doğrusu tanıyamazdı.

Ülkemin kurallarından birinde şöyle bir madde yer alırdı;