Night Changes // JIMON ✔

7•Kader

Ben kadere inanmam ama hayat bizi bir şekilde hep bir araya getiriyor.

×××

Simon saatlerdir yatağından çıkmıyordu. Canı hiçbir şey yapmak istemiyordu. Beslenmek bile istemiyordu.

Son olaylardan dolayı hiçbir şeyi idrak edemez hale gelmişti. Her şeyi yeni yeni anlıyordu. Özellikle Clary'nin gittiğini... ve bir daha geri gelmeyeceğini. Ve onu ne kadar özlediğini...

Simon derin düşüncelerle yatağına daha da gömüldü. Birkaç saniye sonra telefonu çalmaya başladı.

"Lanet olsun! Aradığınız kişi depresyonda tamam mı!? Açmayacağım." Diye bağırdı kafasını yastıktan kaldırmadan. Ama telefon ısrarla çalmaya devam ediyordu. Sonrasında susmuştu ama birkaç saniye aradan sonra tekrar çalmaya başladı. En sonunda sinirle telefonu eline alıp kim olduğuna bile bakmadan açtı.

"Ne var!?"

"Simon..." Telefondan Izzy'nin ağlamaklı sesi geldi. Rahat rahat depresyona bile giremiyorum. Simon derin bir iç çekti.

"Ne oldu Isabelle?" Diye sordu sıkıntıyla.

"Jace..." Simon'ın içini bir endişe kapladı. 

"Izzy ne oldu anlatacak mısın?"

"Sadece... buraya gel olur mu?" Dedi Izzy burnunu çekip.

"Bak Isabelle ben..."

"Lütfen Simon. Onun sana ihtiyacı var."

°°°

Simon ne giydiğini umursamadan kendini dışarı atmıştı. Umrunda da değildi zaten. Sadece Jace'i görüp geri dönecekti. Gerçekten, bu adam iki günde bir yatağa düşmeden rahat edemiyor.

Enstitüye geldiğinde onu Isabelle karşılamıştı. Gözleri yaşlıydı. Birlikte revire gittiklerinde revirin kapısında Alec, Magnus ve Maryse oturuyordu. Alec de çok üzgün görünüyordu. O kadar mı kötü? Diye düşündü Simon. İçini büyük bir korku kapladı. Birini daha kaybetmenin korkusu.

"Nerede?" Diye sordu sesinin titrememesi için üstün bir çaba göstererek.

"Orada. Ama biraz bekle. Henüz giremezsin." Dedi Isabelle hafifçe burnunu çekip. Şu an daha sakin duruyordu.

"Peki. Neler oldu?" Isabelle bunun üzerine bir süre ne diyeceğini bilemedi.

"Bilmiyorum. Sadece odasında kanlar içinde bulduk. İyileştirme mührü de işe yaramadı. Sadece bir yaradan daha fazlası olduğunu düşünüyoruz. Sessiz kardeşleri çağırdık şimdiyse..." Dediğinde Simon'ın gözleri iri iri açıldı.

"Yoksa intihara mı girişti?" Dedi dehşetle. Isabelle hafifçe kafasını sallayarak onu onayladı. "Aman tanrım... Clary yüzünden değil mi?" Dediğinde Isabelle kendinden daha emin bir şekilde Simon'a baktı ve ellerini omzuna koydu.

"Bak Simon... Belki de Jace'e sen destek olmalısın. Onu senden başka kimse anlayamaz." Simon bunun üzerine huzursuzca omuz silkti ve Isabelle'in elleri omzundan düştü.

"Isabelle... Yapamam. Bak ben kendimi bile ayakta tutamıyorum tamam mı? Kimseyi-"

"Anlatmak istediğim de bu Simon. O da kendini bile ayakta tutamıyor. Sen onu tutmayacaksın zaten. Siz birbirinizi tutacaksınız." Dedi Isabelle umut dolu bir sesle.

"Hiç sanmıyorum Izzy. Jace'e destek olacak birçok kişi var. Sen varsın, Alec var, Maryse var... Siz onu ayakta tutmalısınız. Bana ihtiyacı yok. Zaten Jace iyi olduktan sonra da gideceğim." Deyip yere bakmaya başladı.