Night Changes // JIMON ✔

10•Yemek

Sen benim gün ışığımsın.

×××

Simon ve Becky gece boyunca dertleşmişlerdi. Simon bunu ne kadar özlediğini şimdiye kadar farkedememişti ama bu ona iyi gelmişti.

"Her neyse bırakalım bunları. Bu Jace denen çocukla neden kavga ettiniz asıl onu anlat sen." dedi Becky heyecanlı bir şekilde. Simon ise gözlerini devirmekle yetindi. "Hadi ama Simon... Anladım bir şeyler var onda. Anlat işte." Becky ısrar ettikçe Simon'ın eli ayağına dolanıyordu. Ona ne anlatacaktı ki?

Simon'ın yüzü nasıl garip bir hal aldıysa Becky'nin neşesinin yerini endişe ve şefkat aldı.

"Simon, seni asla yargılamam biliyorsun değil mi?"

Öyle bir şey yok!

Simon bağırmak istediyse de kendini tuttu. Söyleyecek bir şeyler bulmalıydı. Bir yalan...

Hayır, hayır... Ablasına yalan söyleyemezdi. O...

"Kimseye söylemeyeceğine söz ver. Annem dahil." Dedi birden kendine hakim olamayarak. Bunu söylerken Becky'ye değil karşısında uzak bir yerlere bakıyor gibiydi. Sanki Simon değil de bir başkası konuşuyordu. Simon buna aslında çok da şaşırmamıştı. Son zamanlarda kendinin bile anlamlandıramadığı şeyler yapıyordu zaten.

Becky Simon'ın bu sözleri üzerine kocaman sırıttı.

"Ne zamandan beri?" Diye sordu ardından biraz ciddileşmeye çalışarak. Pek de başarılı değildi.

"Bilemiyorum. Bir süredir..."

"Demek istediğim gay olduğunu ne zaman-"

"Lanet olsun bağırma!" Dedi Simon heyecanla konuşan Becky'nin sözünü keserek. Paniklemişti. Duyacak kimse yoktu aslında ama Jace'in nereden çıkacağı hiç belli olmazdı. Belki de şuan...

Ve kapı çaldı.

Hayır, cidden mi?

"Ben bakarım!" Becky'nin neşeli sesi kulaklarına doldu. Ardından kapının açılma sesi...

Ve Becky elinde poşetlerle salona geri dönmüştü. Bunun üzerine Simon derin bir nefes aldı.

"Açlıktan ölüyorum!" Dedi Becky koltuğa kurulup poşetleri açarken.

"Ben aç değilim." Dedi Simon. Ah! Evet, açtı! Ama yemek değildi ki ihtiyacı olan.

Hızlı adımlarla odasına geçti.

°°°

Alec ve Izzy sürekli görevlere gidiyorlardı ama hala iblisleri kontrol edeni bulamamışlardı. Tek yapabildikleri sonu asla kesilmeyen iblisleri öldürmekti. Sonra tekrar yenileri geliyordu.

"Önü arkası kesilmiyor ki! Gölge avcılarını, aşağı dünyalıları hatta sıradanları öldürüyorlar. Başka bir yolu olmalı..." Alec düşünceli bir şekilde Izzy'ye bakıyordu. Izzy tam bir şey söyleyecekken Jace odaya girdi.

"Görünen o ki yardımıma ihtiyacınız var?" Dedi ukala bir ses tonuyla. Alec gözlerini devirdi.

"Asla olmaz Jace. Sen bir şey yapamayacak kadar..."

"Güçsüz müyüm? Gerçekten bunu düşünüyor olamazsın." Alec ne diyeceğini düşünür halde etrafına bakındı.

"Hayır... Sadece başına bir şey gelmesini istemiyorum." Dediğinde Jace alaycı bir şekilde güldü.

"Pardon ama hanginiz ona benim kadar yaklaşabildiniz? Eğer siz gelip benim görevimin içine etmeseydiniz ben çoktan o iblislerin ve efendisinin işini bitirmiştim." Alec inanamayan gözlerle ona bakıyordu.