Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 1

Sophia's POV

Ik word wakker door mijn wekker. 'Wat een rotding!' Roep ik. Ik had net een leuke droom over unicorns. Vandaag is weer de eerste dag van school. Ik heb er totaal geen zin in. Ik wil naar de douche lopen, maar dan struikel ik. Ja, ik weet het, niks zeggen, ik ben onhandig. Mijn moeder zegt het ook altijd. Ik stap in de douche en ik voel de warme stralen op mijn lichaam. Als ik klaar ben ga ik ontbijten. Ik voel mijn mobiel in mijn zak trillen. Het is mijn allerliefste vriendin.

Heey xx kom je ook vandaag mee shoppen direct na school?

Ik wil net een berichtje terugtypen, als ik mijn telefoon laat vallen. Slim. Opeens komt mijn moeder binnen. 'Je zou toch gaan werken?' Vraag ik verbaasd. 'Nee vandaag blijf ik thuis. Je vader is ziek.' Met die woorden wil ze weggaan, bedenkt zich en zegt: 'De oreo ligt in de kast.' Er komt een bigsmile op mijn gezicht. I love oreo ♡. Ik denk dat ik helaas het niet ga overleven als ik stop met oreo eten.

***************

Ik ben op school aangekomen. Daar staat mijn vriendin Nora al. 'Ik heb gehoord dat er volgende week een leuke jongen in onze klas komt,' zegt ze enthousiast. Ik moet lachen om haar blije cupcake gezicht. 'Oh, ugh daar komt die bitch weer.' Ik fluister dat omdat de bitch nu vlak achter Nora staat. Ze heet Christina. 'Oh, kijk, daar staat het varkentje,' lacht ze en ze wijst naar mijn gezicht. Ik lach mee. 'Haha, dan heb je zeker jezelf niet gezien.' 'Lach niet trut want we weten allemaal dat ik dat geheimpje van je nog op Facebook kan plaatsen,' zegt ze met een evil smile. Ik begin langzaam rood te worden en als die Christina weg is merkt Nora het. 'Welk geheimpje?' Vraagt ze. 'Ehm... ik moet naar de wc.' Ik loop zo snel mogelijk weg.

Nora mag nooit mijn geheimpje weten. Maar dan ook nooit. Het is voor haar eigen bestwil. Christina had het ooit per ongeluk ontdekt en sindsdien chanteert ze me ermee.

Zeg het nou gewoon, dan ben je er vanaf.

Oh god, mijn innerlijke stem probeert me over te halen. Opeens gaat de bel en opgelucht ga ik naar het wiskunde-lokaal. Ik ga naast Nora zitten, maar ze zegt geen woord tegen me. Ik snap haar wel, ze is boos dat ik iets verberg. Meestal gaat het na een uur alweer over, dus ik negeer haar maar ook.

Nora's POV

Ik weet zeker dat er iets mis is met Sophia, en ik maak me zorgen. Het is dan misschien pas de eerste schooldag, maar ik ken haar langer dan vandaag. De bel gaat en ik ga naar het klaslokaal. Ik ga zitten en een minuutje later komt Sophia binnen. Ze loopt langs mij en gaat dan naast mij zitten. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar haar, en het ziet eruit alsof ze iets wil zeggen maar laat het dan toch. Heel even kijk ik in haar ogen. Ik zie dat de glinstering verdwenen is. Het lijkt wel alsof ze gaat huilen, want ik zie een traan langs haar wang naar beneden lopen.

Sophia's POV

Heel even kijk ik in Nora's ogen, en ze kijkt me onderzoekend aan. Heel even denk ik dat het de ogen zijn van mijn overleden broertje. De tranen komen op en ik heb grote moeite om ze in te houden. Ik voel een traan naar beneden lopen. Ik hoor de leraar uitleggen en ik kijk naar mijn wiskundeboek. Dan moet ik weer aan mijn broertje denken. Niemand weet dat ik ooit een broertje had die vermoord is. Ik begin nu echt te huilen en zo snel als ik kan loop ik uit het klaslokaal, met alle ogen op mij gericht.