Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 4

Sophia's POV

Ik kijk in de spiegel. Ik zit vol blauwe plekken. Het is inmiddels maandag en vandaag komt die nieuwe jongen in de klas. Met foundation probeer ik de blauwe plekken zo goed mogelijk weg te werken.

Mijn moeder vond het blijkbaar niet zo erg dat ik vermist was. Ze wist van het drugsdealen, en daarom geeft ze mij de schuld, dat mijn broertje dood is. Ik weet nog op mijn veertiende, toen ik voor het eerst moest dealen. Ik vond het toen wel stoer en zo, maar nu, heb ik er echt spijt van. Ik word vaak achtervolgd en mijn familie is in gevaar. Niet dat het me veel uitmaakt of zo, ze geven toch niet om mij.

Ik weet niet meer precies hoe ik ben begonnen met het dealen. Maat ik weet wel dat ik het nooit had moeten doen.

Vroeger waren we een happy familie, op het slaan na dan. Mijn moeder wist hier niet van maar Mark wel. Hij probeerde me zo veel mogelijk te beschermen. Ook al was hij jonger hij deed net alsof hij ouder was. En dat was best schattig.

Ik mis hem zo erg. Ik pak vermoeid mijn schooltas. Ik voel me vies. Ook al ben ik duizend keer onder de douche geweest, ik voel me alsnog vies. En ik ben bang dat dat gaat blijven.

Mijn vader doet de deur open en zegt goedemorgen. Hij ziet er slecht uit. Hij is lijkbleek en zijn ogen staan vermoeid. 'Hallo,' zeg ik dan maar. 'Ben je nog steeds ziek?' Ik krijg geen antwoord. Opeens gebeurt er iets wat ik totaal niet verwachtte. Hij valt op de grond met een harde knal. 'PAPA!' Schreeuw ik, en er zitten al tranen in mijn ogen. Zo snel als ik kan bel ik 112. Even later komt er een ambulance. Mijn vader wordt meegenomen en ik mag met veel gezeur mee naar het ziekenhuis. Ik moet buiten de operatiekamer blijven en na een uurtje komt de dokter eruit.

'Sophia Gordijn?' Roept hij. Nee, niet lachen omdat ik Gordijn heet. 'Hoe is het met mijn vader?' Zeg ik vragend. De dokter kijkt met een sip gezicht. 'Je vader heeft borstkanker. Hij heeft niet meer lang te leven, want we kunnen het niet weghalen. Het is heel zeldzaam bij mannen, want het komt maar 1% voor.'

Ik hoor het al niet meer. 'Je vader heeft borstkanker.' Ik barst in tranen uit. Hij sloeg me dan misschien, maar ik houd nog steeds van hem. Dan wordt alles langzaam zwart. En ik voel nog hoe ik met een klap de vloer raak.

Als ik wakker word ben ik niet in mijn eigen kamer. En opeens weet ik alles weer. Mijn vader heeft kanker. Ik heb het nooit gemerkt aan hem. 'Hoe kan dit!' Roep ik uit en gelijk komt er een verpleegster naar me toe. 'We hebben de school voor je afgebeld, zodat je hier kan uitrusten,' zegt ze. 'Ik heet trouwens Elise.' 'Sophia,' zeg ik kort en Elise steekt haar hand uit. Ik reageer er niet op en uiteindelijk trekt ze hem terug. Awkward.

Ik blijf nog even liggen, maar al snel word ik het zat. Ik lag hier vrijdag ook. 'Mag ik misschien naar mijn vader toe?' Vraag ik. 'Natuurlijk lieverd, kom mee,' zegt Elise. Als ik ben aangekomen schrik ik. Mijn vader is vampierenbleek en hij zit allemaal met draadjes. Voorzichtig aai ik over zijn hoofd. 'Het komt goed,' zeg ik met tranen in mijn ogen. Niet dat het waar is, het is gewoon voor meer hoop. Na een tijdje moet ik weg en mag ik naar huis gaan.

***********

Als ik in huis ben verveel ik me. Ik kan ook niet met Nora afspreken want zij zit nog op school. Ik weet zeker dat ze al met die nieuwe jongen aan het flirten is, dus waarschijnlijk maak ik geen kans. Ik zucht. Waarom kan mijn leven niet als die van haar zijn. Lieve ouders, goede cijfers en ze is ook nog eens mooi. Zij heeft tenminste rust in haar leven. Ik besluit maar om wat tv te kijken. Ik zap, alleen er is niks leuk op tv. Ik doe de tv weer uit en ik check dan mijn telefoon. De enige die mij kan troosten is Nora. Maar ja, zij zit op school. Ik kijk naar de klok en ik zie dat het pauze tijd is. Snel pak ik mijn mobiel weer. Maar natuurlijk, ik laat hem weer vallen. Mijn gezicht ziet er waarschijnlijk uit als een aangebrande vlieg, maar dat maakt me helemaal niks uit.

Ik typ snel het nummer in van Nora en na een paar keer overgaan word er opgenomen. 'Hallo,' hoor ik aan de andere kant. Het is niet Nora. Het is een jongensstem. Snel hang ik op. Ach, laat maar. Ik kijk in de kast en daar zie ik oreo liggen. Mijn humeur is gelijk beter. Ik stop een paar oreo's in mijn mond en tevreden doe ik mijn oortjes in. Ik weet zeker dat als mijn moeder hoort dat mijn vader kanker heeft, dat ze dan een hartstilstand krijgt. Bij mijn broertje was dat ook zo het geval. Maar toen heeft ze het nog net overleefd.

Ik loop naar de badkamer en ik kijk in de spiegel. Ik zie er inderdaad uit als een aangebrande vlieg. Mijn aandacht gaat naar een scheermes. 'Zou ik mezelf snijden, zou ik het doen?' Vraag ik mezelf hardop af. Mijn gezond verstand neemt het over. Nee, ik ga mezelf niet pijn doen.

Mijn broertje zei altijd vroeger dat als je jezelf pijn doet, dat je de mensen laat winnen die jou pijn willen doen.

**********

Het is dan eindelijk half twee. Dan is Nora vrij. Ik stuur haar een whatsappje"

Haii babe, zin om af te spreken? Xxx.

Ik krijg gelijk terug als antwoord:

Omw xx

Oké, ze komt er dus aan. Ik pak chips en cola en ik wacht dan tot de deurbel gaat. Daar staat een blije Nora en als ze mijn verdrietige houding ziet dan staat haar gezicht gelijk serieus. 'Wat is er?' Vraagt Nora. 'Wacht, kom binnen dan vertel ik het hele verhaal.' Nora gaat op haar lievelingsbank zitten en kijkt me met een ernstig gezicht aan. 'Vertel.' En dan floept het er opeens uit. 'Mijn vader heeft kanker,' huil ik. Ze geeft me een knuffel. 'Het komt goed schat,' zegt ze gerustellend. Om snel het onderwerp te veranderen vraag ik: 'Hoe is die nieuwe jongen?' Haar gezicht klaart gelijk op. 'Hij is echt heel knap zeg. Maar ook apart. Hij heeft bl...' 'Wat voor kleur ogen heeft hij?' Onderbreek ik haar nieuwsgierig. 'Rustig, kip, ik wilde het net vertellen,' lacht Nora. 'Hij heeft blauwe ogen en bruin haar. Hij is echt een stuk. En raad eens, zijn kluisje zit precies naast die van mij!' Na die zin maakt ze een soort rare beweging waardoor ik in lachen uitbarst. Zij uiteindelijk ook.

Nora moet helaas weer naar huis. Ik zwaai haar uit. Mijn vader ligt nog steeds in het ziekenhuis, en mijn moeder is nog aan het werken. Ik wil de deur net dicht doen als er een voet tussen zit.

'Haai babe.'