Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 8

Sophia's POV

Ik word wakker in mijn eigen bed. Dan herinner ik me opeens alles weer.  Mijn vader... Dood! Ik barst in huilen uit. Hij was altijd de sterke man, hoe kan dit? En dan mijn moeder nog. Hij is pas een dag dood en ze heeft al een andere vriend.

'Ik haat leven!' Schreeuw ik. Ik loop naar de badkamer toe en ik maak weer een paar sneeën met het scheermesje. Ik  voel er niks van. Op de andere pols maak ik ook een paar sneeën. 'Ik ben toch niks waard,' fluister ik, en ik laat me op bed vallen, zonder de sneeën te verzorgen.

Als ik even later op de wekker kijk, moet ik opschieten. Ik heb nog maar vijftien minuten voor school. Ik douche me snel, doe wat mascara, en eyeliner op en ik ga dan gelijk naar school. Geen tijd om te eten.

Oh shit, ik heb korte mouw aan, en mijn vest ligt in de was. Wat nu? Ik houd gewoon mijn jas aan. Wat haat ik mezelf toch. Wat haat ik leven. Ik kan net zo goed dood gaan. 'Nee, niemand mag zo denken, en ik heb mijn broertje beloofd dat ik nooit zelfmoord pleeg.' Ik zeg het zo zacht, in de hoop dat niemand het hoort. Gelukkig. Niemand staat om mij heen. Ik heb mezelf in de afgelopen week helemaal van de buitenwereld gesloten. Ik praat alleen nog met Christina. Maar zij heeft ook andere vriendinnen dus meestal sta ik gewoon alleen. Op zich wel fijn, nu kan Daniel tenminste niemand pijn doen. Dan denk ik opeens aan de andere Daniel. Ik moet het uitmaken. Voor zijn veiligheid.

Ik zie Daniel op het schoolplein staan en hij praat met een meisje. Niet dat het mij boeit of zo, ik ga het toch uitmaken. Ik loop rustig naar Daniel toe. 'Kan ik je even spreken,' zeg ik zo rustig mogelijk. 'Yeah, sure.' Daniel komt bij mij staan en even later begin ik. 'Ik wilde dus zeggen, ik maak het eh... uit. Ik heb wat meer ruimte nodig voor mezelf en ik wil later misschien nog verder met onze relatie, alleen nu niet.' Daniel kijkt eerst verdrietig, dan teleurgesteld en dan kwaad. Zijn blik klaart weer op en hij zegt: 'Is goed, babe. Als jij meer ruimte wil dan geef ik je dat ook graag. Doei babe.' Hij geeft me nog een laatste zoen op de wang en gaat dan met zijn vrienden praten.

Ik zie Nora het schoolplein opkomen met haar krukken en in verband. Ik barst bijna weer in tranen uit. Wat heb ik gedaan?! Ze was bijna vermoord. En ik kan nog geen eens door Daniel naar  haar toe lopen! Verdomme! Ik zie weer zwarte vlekken, maar ik houd het tegen. Even later gaat de bel en ik ga in het wiskunde-lokaal zitten. Nora komt naast mij zitten, maar ze negeert me volledig. 'Mevrouw Gordijn, wil je je jas uitdoen?' Vraagt de wiskundeleraar streng. Ik bijt op me lip. Ik voel hoe Nora naar me kijkt. Langzaam doe ik mijn jas uit en stop ik die in mijn tas. Ik zie dat iedereen naar mijn armen kijkt, en er rolt een traan over mijn wang heen. Ik besteed er verder geen aandacht aan, en ik volg de saaie les. De leraar wilt mij de beurt geven, en dan ziet hij de sneeën op mijn arm. Hij schrikt. Gelukkig gaat de bel en zo snel als ik kan ga ik weg uit het lokaal.

Ik loop naar het Engels-lokaal. Onderweg word ik tegen de kluisjes geduwd door Luke. (Luke is een jongen uit mijn klas, met blond haar) 'Sophia. Wat doe je?!' Roept hij. 'W...waar heb j...je het over?' Vraag ik bang. Hij komt dichterbij en fluistert dan: 'De sneeën. Je hebt het zelf veroorzaakt hé?' Ik kan beter nu niet liegen. Langzaam knik ik ja. 'Niet meer d...' Hij wordt onderbroken door de eerste bel, wat betekent dat we naar het volgende lokaal moeten gaan. Ik ren snel weg, totdat ik bij het Engels lokaal ben. Ik zie Nora daar als staan, en ze kijkt me bezorgd aan.

Nora's POV

Ik loop op het schoolplein met mijn krukken. Ik word geholpen door Melanie, we zijn inmiddels beste vriendinnen geworden. Ze kwam me elke dag bezoeken in het ziekenhuis en ze vertelde leuke verhalen over haar leven.

Ik zie Sophia daar al staan. Ze staart levenloos voor zich uit, voelt dan aan haar arm en trekt een pijnlijk gezicht. Sophia staat daar helemaal alleen. Ik negeer haar en ik loop samen met Melanie naar het wiskundelokaal. Melanie gaat bij een andere vriendin zitten, Eva, dus ik zit nu alleen aan een tafel. Dan komt Sophia binnen. Ze lijkt even te twijfelen, maar gaat dan toch naast me zitten. Ze kijkt uit het raam, en ik kijk naar haar. Ze ziet er slecht uit, en onverzorgd, vroeger was ze altijd zo mooi. Wat is er gebeurd met haar? Sophia heeft haar jas nog aan. Daarom roept de leraar: 'Mevrouw Gordijn, wil je je jas uitdoen?' Op een strenge toon.