Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 14

Flashback
Nora komt langzaam dichterbij. Ze geeft dan een zoen op mijn mondhoeken, waarbij ze verlegen glimlacht. Ze wordt weer zo rood als een tomaat en dan gaat ze snel weg. Ik glimlach haar schaapachtig na.

Ik denk weer eraan. En ik glimlach weer bij de gedachte. Ik voel een vage tinteling in mijn buik. Maar toch vind ik het vreemd. Nora kwam wel erg dicht bij mijn lippen. Misschien deed ze het per ongeluk, dat ze gewoon op mijn wangen wilde zoenen. Maar het voelde alsof ze echt op mijn mondhoeken wilde zoenen.

Ik schud de gedachte van me af en dan denk ik weer aan Eline. Ik ben vrij bezorgd om haar. Ik denk dat iemand haar pijn heeft gedaan. Maar wie? Het heeft ook iets met 'Daniel' te maken denk ik.

Overmorgen mag ik uit de kliniek. Dan neem ik gelijk Eline mee naar mijn huis, want zij heeft natuurlijk geheugenverlies. Ik loop rondjes door mijn kamer. Wat moet ik nu doen? Ik verveel me echt dood. Ik besluit dan maar Nora op te bellen. Ze neemt op.
S: Heey
N: Hey
S: Kan je langskomen? Ik verveel me.
N: Ja, ik kom er gelijk aan, doegg.
S: tot zo!

Tien minuten gaan voorbij, en dan wordt er eindelijk op de deur geklopt. In de deuropening staat een blije Nora. Ik moet gelijk weer aan vorige keer denken. 'Eh... Noor?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja?' 'Over eh... vorige keer, zoende je me expres op mijn mondhoeken?' Ik zie dat Nora verstijfd. 'Ja...' piept ze zacht. Ik kijk haar aan. Haar blik volgt mijn blik. 'Maar...' begin ik. 'Ik ben verliefd op je, Sophia.' Ik schrik. Dit had ik niet verwacht. Nora, lesbisch? Ik heb gewoon zo veel vragen nu. 'Wat?' Vraag ik. Stiekem hoop ik dat ik droom. Want deze situatie is echt awkward.

'Sorry,' fluister ik. 'Ik ben niet verliefd op je...' Ik kan de teleurstelling in haar ogen zien. Ik stap naar voren en geef haar een knuffel. 'Maar we blijven beste vriendinnen.' En dan glimlacht Nora. 'Sinds wanneer?' Vraag ik. 'Ik weet niet...' zucht Nora zacht. 'Daarom bloosde je zo,' mompel ik.

' Je haat me niet hé?' Vraagt ze dan. 'Haten?! Waarom zou ik!' Lach ik. En toch twijfelt Nora nog. 'Oké...'

En dan barst Nora in tranen uit. Ik sla een arm om haar heen, en ik veeg haar tranen weg. 'Ik snap dat het moeilijk voor je is,' zeg ik. 'Maar ja, ik vind het verschrikkelijk balen voor je. Op dit moment ben ik ook niet verliefd.' Dan kijkt Nora me weer aan met haar grote bruine ogen. 'Ik moet je nog wat vertellen,' zegt ze. 'Maar dat komt later wel.' Ik begin nieuwsgierig te worden. Maar ik laat het voor nu wel.

Even later zitten we op mijn bed, met warme chocolademelk. Dat hebben we net gehaald bij de kantine. Het blijft alsnog even schrikken, dat Nora lesbisch is. Niet dat ik er tegen ben, maar ik moet er aan wennen. En Nora ziet dat volgens mij zelf ook. Ze heeft niet veel gezegd. 'Hoe gaat het met Luke?' Vraag ik. 'En de rest?' 'Wel goed, denk ik,' zegt ze zonder emotie in haar stem. Ik veeg een blonde lok naar achter die bijna in de chocolademelk terecht was gekomen. Na een paar uurtjes, van wat gepraat zegt Nora dat ze weer naar huis moet. 'Vertel me dat andere ding,' zeg ik dan. Nora haalt diep adem. 'Niet flauwvallen, oké?' Vraagt ze aan mij. 'Wat is dat nou voor een vraag?' 'Nou kijk. Sophia... je bent zwanger.'

Vanaf dat moment stortte mijn wereld in. Het wordt inderdaad zwart voor mijn ogen, maar ik houd mezelf stabiel. 'Wat?!' Schreeuw ik. 'Wist je nog die mensen, die je hadden verkracht?' Vraagt Nora. 'Ja... helaas wel.' Daarom. Dit verklaart alles. De misselijkheid, de buikpijn en het vaker plassen. Ik had dit moeten bedenken. 'Ga... ga je abortus plegen?' Vraagt Nora. 'Ik weet niet.' Met een pijnlijke blik kijk ik haar aan. 'Hoe weet je dit?' Vraag ik dan. 'Daniel...' 'En hoe weet hij het?' 'Je moeder,' zegt ze. Wat een rotstreek van mijn moeder. Ze heeft mij niks verteld en ook niet opgebeld. Opeens voel ik een enorme haat. Mijn moeder geeft mij de schuld van alles. Ik ben niks voor haar. Mijn vader is dood, en mijn broertje is ook dood. Ik steunde haar al die tijd. Maar ze heeft helemaal niks terug gedaan. Logisch, wie wil nou zo een dochter als mij. Ik ben een mislukkeling, die vastzit in een kliniek. Waren we nog maar een happy family.

Maar ja, echte leven is niet zo goed als in de sprookjesboeken. Het zijn maar sprookjes, in het echte leven komt het niet voor. Alles is perfect in die verhalen,en iedereen is gelukkig. Daar wordt het kwaad altijd verslagen. Hier niet. Één verkeerde beslissing, en je hele leven is al verpest.

'Nora? Mag ik even bij jou logeren samen met een vriendin als ik net uit de  kliniek ben?' Ik zie dat ze twijfelt.

Waarschijnlijk is dit heel moeilijk voor haar. 'Natuurlijk,' zegt ze dan maar. 'Ik wil mijn moeder even niet zien,' zeg ik er achter. 'Ja, dat snap ik,' zucht Nora. Ik geef haar een knuffel en zo blijven we even zitten.

                    

  

#######      

En dan schrik ik van een hard geluid. Waarschijnlijk was ik in slaap gevallen. Ik zie dat er een steen door de ruit is gegooid, en dat er een briefje aan zit.

Beste Sophia, ik wil je graag helpen. Ik zie dat mijn exvriend achter je aan zit. Hij wilt je hele leven verpesten, dus pas op. Als je uit de kliniek bent, wil ik dat je me belt op het nummer aan de achterkant. Sorry voor de ruwe manier, ik had geen andere manier. En waarschijnlijk dacht je dat Daniel deze brief had geschreven.              

Groetjes, anoniem.

Mijn blik klaart op. Eindelijk. Eindelijk in tijden is er iemand gekomen om mij te helpen. En dan ook nog zijn ex. Die wilt waarschijnlijk wraak. Ik glimlach duivels en ik plof neer.

######
Hellooo!

Wat denken jullie wat verder gaat gebeuren? Het is een hele shock voor Sophia. Dat Nora lesbisch is en dat ze zwanger is. En wat gaat er verder gebeuren met die ex? En eigenlijk, moet ik nu gaan slapen, het is al 02.36, maar ik heb gewoon geen zin :P