Don't hurt yourself *ON HOLD*

Hoofdstuk 10

Sophia's POV

'Je hebt... veel geluk dat je nog leeft. Je had een slagader geraakt, en als je ietsje later was, dan was je nu dood. Ook hebben we onderzoek gedaan naar je hele lichaam. We moeten je helaas naar een kliniek sturen.' Ik verstijf. 'Kliniek?' Ik heb tranen in mijn ogen. 'Maar...' 'geen gemaar.' Hoor ik opeens een stem zeggen. Het is mijn moeder. 'Ik ga je naar een kliniek sturen, het is voor je eigen bestwil. Je mag eruit als je bent genezen van het snijden.' Ik zucht heel diep. Nora heeft tranen in haar ogen. Ik kom overeind en ik geef haar een knuffel. 'Maak je geen zorgen...' fluister ik in haar oor. Dan wil de dokter nog iets zeggen. Maar mijn moeder schudt haar hoofd en dus blijft hij stil. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Niks,' zegt mijn moeder kortaf. Ik zucht en ik ga weer liggen.

(1 week later...)

Hier sta ik dan. Voor het gebouw, wat ook wel een kliniek heet. Een van de vreselijkste plekken op aarde. Ik heb van Nora al afscheid genomen, want ik mag de eerste drie weken geen bezoek krijgen. Ik loop naar binnen met mijn koffer, en ik meld me aan bij de balie. 'Sophia Gordijn, hier is je kamernummer,' zegt ze chagrijnig. 'Ook hallo,' zeg ik geïrriteerd. Ik loop naar mijn kamer, en ik zet mijn koffer tegen een muur aan. Waarom moest ik nou beginnen met snijden. Ik ben zo dom.

Dan klaart mijn gezicht op. De stalker! Ik was hem helemaal vergeten. Oftewel 'Daniel'. Hij kan me niet meer volgen, want nu zit ik hier vast. Wat een opluchting.

Ik ga op het kleine bed zitten. De kamer is saai ingericht. Ik kijk naar mijn pols. 'De sneeën gaan voorlopig niet weg,' zucht ik. Maar ja, ik heb het zelf gedaan, dus ik moet er ook voor boeten. Ik pak mijn telefoon, die ik toevallig ook nog heb meegenomen, en ik doe zo een flappybird-achtig spel. Je bent een blokje en je moet telkens omhoog komen om punten te halen. Dan trilt mijn telefoon. Ik heb een berichtje van de lieve Daniel.

Heey, sorry ik kon niet komen deze hele week. :( het spijt me enorm, maar ik mocht niet weg van mijn ouders. Mijn ouders vinden niet dat ik met jou om moet gaan. Ze zeggen dat het dan slecht voor mijn gezondheid is of zo. Ik kom je over drie maanden bezoeken.

Miss you babe xxx Daniel

Ik kijk op de klok. Shit, over vijf minuten moet ik al naar de psychiater hier. Ik maak me snel klaar en dan loop ik naar de psychiater. Daar krijg ik een heel gesprek, en hij is best wel aardig. Hij is nog best jong, zo ziet hij er dan uit. Als ik even later weer een mijn saaie kamer zit , staar ik voor me uit. Dan klopt er iemand aan. Ik loop naar de deur en als ik hem open heb gedaan ga ik weer op mijn bed zitten. Voor mij staat een meisje met zwart haar en blauwe ogen. 'Hey, ik ben Eline, ik zit in de kamer naast jou.' 'Hallo,' roep ik. 'Ik ben Sophia.' 'Waarom ben jij hier?' Vraagt ze opeens. Ook al ken ik haar pas net ik ga het toch vertellen. 'Ik snij mezelf...' zeg ik droevig. Ze komt naast mij zitten en ze geeft mij een knuffel. 'Ik zit hier omdat ik anorexia had,' zegt ze, nu ook droevig, terwijl ze zachtjes over mijn rug wrijft. 'Hoelang zit je hier?' Vraag ik dan maar om de stilte te verbreken. 'Een jaar,' zucht ze. 'Toen ik genezen was van anorexia zijn mijn ouders me nooit meer opkomen halen. Dus ik mocht hier blijven.' 'Wat erg!' Roep ik een beetje te hard. 'Nah... ik kan er wel mee leven. Ben het gewend.' Ze zegt het zo alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Opeens komt er een jongen binnen. Hij loopt naar Eline toe en geeft haar een zoen op de mond. 'Dit is mijn vriend, Eric,' zegt ze. Eric en Eline, grappig, denk ik. 'Oké, hallo ik ben Sophia,' zeg ik dan. 'Eric,' zegt hij droog. 'Eline? Kom je mee naar de eetzaal?' Vraagt hij dan op zijn liefste toon. 'Ja, ik kom eraan. Sophia kom je ook mee?' 'Is goed.' Ik loop achter hun aan ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik stuur snel een berichtje naar Nora en naar Daniel. En dan valt mijn telefoon uit mijn handen doordat ik tegen iemand opbots. Ik kijk omhoog. Voor me staat een jongen, en hij heeft een onzekere blik in zijn ogen. 'Oh, sorry.' Nadat ik dat heb geroepen pak ik mijn telefoon van de grond. Gelukkig, geen krasjes. Ik loop snel door achter Eline aan.

Het eten is niet zo lekker. De tomatensoep smaakt vreselijk, en het brood ziet er oud uit. Als ik het op heb krijgen we een toetje. Geloof me, als je het zou zien, dan zou je ervan walgen. Het ziet er al uit naar shit, maar dat betekent niet dat ik deze shit ga eten. 'Eet maar,' zegt Eline. 'Het is best wel lekker. Nou ja, wat je lekker noemt, het is volgens mij wel het lekkerst hier.' Voorzichtig breng ik de bruinkleurige smurrie naar mijn mond en ik neem een hap. Eline heeft gelijk. Het is het lekkerst van hier. Het smaakt zoet, en naar chocola.

Na het eten moet ik weer naar de psychiater. Ik loop zijn kamertje binnen, en hij staat al op mij te wachten.

Nora's POV

Vandaag is weer een normale schooldag. Voor mij dan. Sophia zit natuurlijk pas net in een kliniek. Ik ga zitten op mijn vaste plek in het lokaal. We hebben studieles. Dat uur wordt bij ons meestal gebruikt om huiswerk te maken. Mijn gevoelens voor Sophia groeien heftig. Wat mis ik haar zeg, en het is pas dag één. Melanie komt naast mij zitten. Christina gaat zoals gewoonlijk op haar plaats zitten. Volgens mij was zij ook in shock, toen Sophia haarzelf sneed. Ik kijk goed naar haar. Ze heeft wallen onder haar ogen, en haar make-up zit slordig. Ook heeft Christina een blauwe plek op haar wang, wat goed zichtbaar is. 

******

ik doe mijn huiswerk. Ik ben nu weer thuis. Als ik op mijn telefoon kijk, heb ik twee nieuwe berichten. Eentje van Sophia, en eentje van Daniel. Ik frons. Daniel? Sinds wanneer stuurt hij me berichten? Ik lees het bericht.

Hey Nora. Kan je alsjeblieft bij het park komen vanavond om 7 uur? Ik heb help nodig. X Daniel.

Wat vreemd. En waarom doet hij er kusje achter? Vast gewoon omdat we vrienden zijn.

Ik besluit toch naar het parkje te gaan. Daar zit Daniel somber op een bankje voor zich uit te staren. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Hmm, hoe ga ik dit zeggen. Klopt het dat Sophia zwanger is?' Ik schrik op. 'Huh, daar heb ik helemaal niks van meegekregen.' De verbazing is in mijn stem te horen. 'Nou kijk, Sophia's moeder kwam op bezoek hier, en ze vertelde dat Sophia zwanger is, maar dat ze het niet mag weten. Daarna ging ze weer weg.' 'Ik weet daar niks van hoor.' 'Maar het ergste is, is dat ik nog nooit met Sophia naar bed ben gegaan. Dus het moet van een andere man komen. Is... is ze vreemd gegaan?' Daniel kijkt mij aan met zijn puppyogen. 'Nee, zo is Sophia niet.' Ik denk na, en dan weet ik het weer. 'Sophia is ooit verkracht door een paar vreemde mannen, ik hoop niet dat ze daarvan zwanger is,' zeg ik bezorgd. Ik zie tranen over Daniels wangen lopen. En dan trek ik hem in een knuffel. Gewoon, als vrienden. 'Denk je dat we het Sophia moeten vertellen?' Fluister ik. 'Ik denk het wel, maar haar moeder gaat het niet goedvinden.' Daniel veegt zijn tranen weg. 'Aan de andere kant, het is beter als wij het vertellen, dan dat ze er in shock achterkomt.' 'Ik heb zo'n medelijden met Sophia, ze heeft zo een slecht leven en ik heb niks gedaan voor haar,' huil ik. 'Zeg dat niet,' zegt Daniel lief. 'We gaan de problemen voor haar oplossen. 'Hoe?' Vraag ik dan. 'Daar komen we wel achter. Laten we eerst bedenken hoe we het aan Sophia gaan vertellen.'

******

ik kreeg opeens heel veel inspiratie voor de volgende hoofdstukken :D

Ik heb het nog steeds druk met school, veel SO's volgende week -_-. Ik ga wel proberen om meer te updaten, zodat jullie gewoon op tijd hoofdstukken krijgen. Soms is het ook zo, dat als je publiceert, dat het pas een dag later kan gelezen worden. Dat vind ik heel raar. Maar goed, ik ga nu afsluiten. :))).