"พ่อครับ ธุรกิจที่ทำอยู่ก็ดี ทำไมพ่อยังให้ผมไปแต่งงานกับบ้านนั้นอีกแล้วครับ" ลูกชายเอ่ยถามผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย
"แต่งๆเถอะนะลูก พ่อก็ไม่ได้คิดเรื่องธุรกิจสักเท่าไหร่หรอก แต่ที่พ่ออยากให้แต่ง เพราะบ้านนั้นเหมือนกับเรา"
" เหมือนกับเราหมายความว่ายังไงครับ "
จองกุกงงกับคำตอบพ่อตัวเอง " เราไม่ใช่คนธรรมดานะลูก เผ่าพันธุ์ของเรายังต้องมีผู้สืบต่อ ลูกเข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหม" จองกุกได้แต่นิ่งเงียบๆ เขาจะปฏิเสธอะไรได้ ทำได้เพียงพยักหน้ารับคำพ่อของเขาเท่านั้น
"ผมไปข้างนอกนะครับ" จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"พี่จุนครับ พี่ว่างมั้ย พี่ไปดื่มกับผมหน่อยได้ไหม ผมลำบากใจจะแย่แล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"
[ได้สิเเต่เดี๋ยวพี่ไปรับชุดก่อนนะ จะไปกับพี่ไหมล่ะ ตอนนี้นายอยู่ไหน]
"ผมออกมาข้างนอกครับแต่เดี๋ยวผมไปหาพี่ที่บ้านนะ"
จองกุกขับรถไปหานัมจุนทันที
"นายจะไปรถฉันหรือฉันจะต้องไปรถนายเนี่ย"
"ไปกับพี่ละกันผมขี้เกียจขับ"
นัมจุนขับรถไปเรื่อยๆ ทั้งสองคนไม่ได้มีบทสนทนาอะไรเพียงแต่
เขารับรู้ได้ว่าจองกุกเครียดมาก
"เอ้าถึงแล้ว"
นัมจุนสะกิดผู้เป็นน้องให้ตื่นขึ้น จองกุกลืมตาแทบไม่ขึ้น ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากลืมตาสักเท่าไหร่
"พี่มาเอาชุดอะไรเหรอ "
"อ๋อพี่ตัดสูทไว้นะเดี๋ยวอีก 2-3 วันจะมีงานที่บริษัท อยากถอยชุดใหม่จะแย่แล้ว ร้านนี้ตัดสวยนะจะบอกให้งานแต่งนายเมื่อไหร่พี่แนะนำเลยร้านนี้แหละ"
นัมจุนเอ่ยปากแซว
"โถ่พี่ผมอยากแต่งตายแหละ ใครก็ไม่รู้จะให้ผมไปแต่งด้วย ไม่รู้จักกันซะหน่อย หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้ แล้วนิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้ เฮ้ออออออ "
จองกุกกำลังจะก้าวขาลงจากรถแต่ทันที่ประตูรถถูกเปิดขึ้น แววตาของจองกุกก็เปลี่ยนไปดวงตาที่เคยดำสนิทค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามราวกับน้ำทะเลที่เหมือนจะสว่างขึ้นเรื่อยๆ นัมจุนมองหน้าน้องชายด้วยความสงสัยรึเจ้าน้องชายของเขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างรึไงกัน
นัมจุนเอื้อมมือจับไหล่กว้างของจองกุก เพียงเพื่อให้จองกุกได้สติ เขาถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นดวงตาของน้องชายกลับมาเป็นปกติ
"ยินดีต้อนรับค่ะ" พนักงานในร้านเอ่ยขึ้น
"ผมมารับชุดที่ผมสั่งไว้นะครับ เป็นสูทสีดำ ครับ"
"สักครู่นะคะเดี๋ยวจะไปบอกเจ้าของร้านให้ค่ะ"
"ได้ครับ" นัมจุนตอบกลับ
"ผมว่าผมควรไปรอข้างนอกอ่ะ" จองกุกพูดขึ้น
"ทำไมล่ะไม่สบายเหรอ"นัมจุนถามน้องด้วยความเป็นห่วง "
"ชุดกำลังจะเสร็จแล้วค่ะ เชิญนั่งด้านนี้ก่อนได้นะคะ" พนักงานเอ่ย
"อ๋อได้ครับ กุกไปนั่งรอกันดีกว่าป่ะถ้ายืนนี้เมื่อยตาย"
"พี่ก็เหมือนผมนี่พี่ไม่รู้สึกรึได้กลิ่นอะไรบ้างเหรอ" จองกุกเอ่ยถามอย่างแปลกใจ "ใช่เราเหมือนกันแต่พี่ไม่ได้พิเศษแบบนายนี่กลิ่นหอมขนาดนี้ต่อให้ไม่ใช่พวกเราก็ได้กลิ่นอยู่แล้ว"
กลิ่นหอมหวานยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นพร้อมเสียงเท้าของใครบางคนที่ก้าวลงจากบรรไดพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานหู
"ชุดได้แล้วครับ"
