"เนื้อผ้าดีมากเลยนะคับ"
"อื้มผมได้มาจากครูที่สอนผมหน่ะเธอรักผมเหมือนน้องแท้ๆเลยหล่ะ"
"สำคัญขนาดนี้ทำไมเอามาตัดให้ผมล่ะคับ"
"ก็. ........ ผม..ผมว่ามันเหมาะกับจองกุกหน่ะ"
"ขอบคุณนะคับผมจะดูแลให้ดีที่สุดเลยล่ะ....จีมินอายุ25แล้วสินะผมต้องเรียกพี่สินะ"
"เอ้ะ!!...รู้ได้ไงว่าผมอายุ25"
"ก็ถ้าพี่อยากจะรู้จักใครสักคนพี่จะไม่ศึกษาเรื่องสำคัญๆของเขาหน่อยเหรอคับ....หืมมมมม"
ใบหน้าสวยร้อนผ่าว คนตัวสูงรู้ทุกเรื่องของเขาหมดเลยเหรอ จองกุกเห็นคนตรงหน้าเขินจนตัวแดงไปหมดมันยิ่งทำให้รู้สึกหลงรักเขาคนนี้มากขึ้นไปอีก คนอะไรอายแล้วน่ารักเป็นบ้า สายตาที่จับจ้องจนจีมินต้องหันหลังหนีเพราะมันช่างหวานเสียเหลือเกินเขากลัวว่าเขาจะเผลอใจให้อีกคนที่รู้จักกันได้ไม่นาน เขายังอยากทดสอบอะไรอีกมากกับเจ้ากระต่ายน้อยคนนี้
เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง จองกุกก็ยังคงมองร่างบางที่กำลังจัดแจงองค์ประกอบบนผ้าผืนสวยอย่างตั้งใจ มันเหมือนงานศิลปะชั้นสูง สูทตัวสวยเริ่มเป็นรูปเป็นร่างมันถูกสวมลงบนหุ่นรองเสื้อ น่าเเปลกที่เขาจ้องขนาดนี้จีมินกลับไม่มีวี่แววว่าจะเขินอายเขาเหมือนก่อนหน้านี้ สายตาที่เปล่งประกายตลอดเวลา มุมปากยกยิ้ม สัมผัสที่ดูบางเบา เวลาที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้เขาเบื่อที่มองจีมินทำงานเลยสักนิดยิ่งอยากมองแบบนี้ไปนานๆมากกว่า
บ้านหลังใหญ่ที่ภายตกแต่งอย่างหรูหรา ที่ตัวเขาเองเกือบจำไม่ได้
"วีกลับมาแล้วเหรอลูก"
เสียงแสนอบอุ่บของหญิงสาววัยชราดังขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เขาเลี้ยงมาเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"วีกลับแล้วคับคุณย่าคิดถึงจังเลยยยยย"
"ย่าก็คิดถึงวีนะลูก"
"มากอดทีสิมาๆๆๆ"
มันช่างเป็นภาพที่อบอุ่น ย่าหลานกอดกันกลม ทำเอาคนที่ได้เห็นถึงกับยิ้มไปตามๆกัน แต่ความสุขมักจะอยู่ได้ไม่นานนัก
"กลับมาแล้วเหรอ แกหนีกลับมาก่อนกำหนดอีกแล้วสินะ"
"พ่อ!"
"เรามีเรื่องต้องคุยกันตามชั้นมา"
"ย่าผมไปก่อนนะคับ"
"วีอดทนนะลูก"
เขาเดินขึ้นมาบนชั้นสามของบ้าน ถ้าเจ้าของบ้านไม่อนุญาติใครก็ขึ้นไปไม่ได้ทั้งนั้น ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกให้เห็นผู้เป็นใหญ่นั่งอยู่ด้วยท่าทางที่สง่างาม อัฟฟ่าชั้นสูงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"ทำไมกลับมาถึงไม่บอกชั้น แกกลับมาตั้งแต่วานแล้วแกหายไปไหน"
"ผมไปนอนบ้านเพื่อนคับ"
"เพื่อนเหรอ...หึ...คนอย่างแกยังมีเพื่อนหลงเหลืออยู่อีกรึไง"
คำพูดเเทงใจดำของผู้เป็นพ่อช่างโหดร้ายแต่เขาก็ไม่สามารถหนีจากประโยคกระแทกแดกดันพวกนี้ได้
"เพื่อนแกใครกันหล่ะ"
"จีมินลูกคุณน้าฮานิคับ"
"อ่อ หนูจีมินนี่เอง โชคดีจริงๆที่เขายังคบเเกเป็นเพื่อน"
"คับผมก็ว่างั้น"
"เรื่องอื่นชั้นขี้เกลียดจะด่าแกเต็มทนหวังว่าครั้งนี้แกจะตั้งใจทำตามที่ชั้นสั่งนะ"
"คับ"
"ไปได้ละ..ถ้ายังไงพาจีมินมาเที่ยวบ้านบ้างหล่ะ"
"อ่าา....คับ"
ประตูห้องกว้างถูกปิด แทฮยองได้เพียงสงสัยว่าทำไมพ่อถึงสนใจจีมินนัก ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้อะไรกับจีมินเลยแค่รู้ว่าจีมินเป็นเพื่อนที่เขาสนิทมากเท่านั้น แต่ก็ดีที่พ่อไม่บ่นเขาไปมากกว่านี้
