[พี่คะเข้าร้านรึป่าว มีลูกค้าจะมาตัดชุดนะคะ]
"โอ้ะ งานเข้าหล่ะ นายเข้าบ้านก่อนเลยนะแทนี่กุญแจห้องเรา"
"ไปไหน ไปด้วยดิมาถึงก็จะทิ้งชั้นละเหรอ"
แทบ่นพร้อมทำปากยู่งุบงิบๆ
"น้องที่ร้านส่งไลน์มาบอกว่าลูกค้าเข้าอ่ะ เราไปทำงานนะแทๆไปเราก็คงเล่นด้วยไม่ได้หรอก"
"ให้ชั้นไปรอก็"ได้นี่ชั้นรอได้จิงๆนะ น้าาา น้าาาาาาาาา"
จีมินจะปฏิเสธได้ยังไงกันสุดท้ายเขาก็แพ้ลูกอ้อนของคนตัวโตยุดี
"รอนี่นะเอารถแปบ"
แทๆตาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กของเขาคร่อมรถคันใหญ่ผิดกับไซค์ตัวเอง รถบิ้กไบค์คันใหญ่ที่เขาเคยเห็นเมื่อ10ปีก่อน เขาซื้อให้จีมินเป็นของขวัญวันเกิดมันยังดูใหม่เอี่ยมไม่มีแม้รอยขีดข่วน
"นี่ยังขับอยู่อีกหรอเนี่ย!!"
"แน่สิของขวัญจากคนสำคัญนี่น่า..ขึ้นมาเราจะซิ่งแล้วเกาะแน่นๆนะแท"
แทฮยองทำตามที่จีมินบอกพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มไม่หุบเขาจะรักใครได้อีกหล่ะก็คนตรงหน้าเขาน่ารักขนาดนี้
"แม่คับ แม่เลือกผ้าไปก่อนนะคับเดี๋ยวผมมา"
จองกุกบอกแม่ของเขา เขาอยากเดินไปรอบๆเพื่อสำรวจร้านเล็กๆนี้ มันเป็นร้านผ้าที่ไม่ใหญ่มากแต่มันช่างน่าอยู่ เต็มไปด้วยความอบอุ่น ความหอมอ่อนๆของเรือนดอกไม้เล็กๆกลางร้าน ส่งกลิ่นเชื้อเชิญให้เขาเดินเขาไป ภาพจินตนาการของเขาเห็นเพียง
ผู้ชายตัวเล็กๆ กำลังยืนจัดกระถางดอกไม้พวกนี้
แค่เพียงเสียวนาทีสายตาที่อ่อนโยนของเขาก็ดูดุร้าย
จมูกของเขาได้รับกลิ่นศัตรูภายในอนาเขต
อัฟฟ่าอย่างเขาไม่เคยพบเจอกลิ่นแบบนี้ มันน่ากลัวไม่น้อยที่รู้ว่ามีคนที่น่ากลัวไม่ต่างจากเขากำลังย่างกลายเขามาในร้าน เช่นเดียวกันอีกฝ่ายก็สัมผัสได้ถึงความน่าเกรงขามของจองกุกเช่นกัน
"แทเป็นไรนิ่งทำไมเข้าร้านสิร้อนจะตาย..เร็ว"
จีมินจับในหน้าแทฮยองโยกไปมาเพื่อให้คนตรงหน้ามีสติ
"แทนั่งรอตรงนี้นะ "
"คร้าบบบบบ"
"สวัสดีจ้ะเจ้าของร้านใช่มั้ยจ้ะ"
"คับผมเองคุณลูกค้าจะตัดชุดแบบไหนดีคับ"
"แม่พาลูกชายมาตัดชุดหน่ะแม่ขอดูสีอีกหน่อยนะจ้ะ"
หญิงกลางคนพูดพร้อมชี้ไปที่คนตัวสูงในเรือนดอกไม้
"ดอกคัตเตอร์
มันเป็นดอกไม้ที่มีน้ำใจ ตัวเองไม่ได้เด่น ไม่ได้งดงาม แต่ก็ทำให้คนอื่นดูงามขึ้นได้ ความหมายลึกๆหมายถึง แม้คุณจะไม่มองฉัน เพราะฉันมีแต่คุณเสมอ "
น้ำเสียงหวานเอ่ยความหมายของดอกไม้ที่จองกุกกำลังยืนมองอยู่ รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าของจองกุก
"คราวนี้มาตัดชุดใส่เองเหรอคับ"
"คับผมต้องใส่ไปงานของบริษัทหน่ะ"
"คุณเหมาะกับสีขาวนะคับไปคับเดี๋ยวผมช่วยเอง"
ทั้งสองสบตากันด้วยความบังเอิญมันทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งพอนึกถึงฝันนั่น เขาทั้งคู่ก็หน้าแดงจนต้องหลบตา
" เหอะ น่าหมันใส้ชะมัด"
