[พี่จีมินมีลูกค้ามารอแหละ มี่ให้เขาไปรอที่เรือนดอกไม้นะ]
"อื้มพี่จะรีบไปนะ มี่พี่ฝากเอาผ้าวูลสีแดงในกล่องไม้ออกมาไว้ให้ทีนะพี่จำเป็นต้องใช้หน่ะ"
[โหเขาสำคัญขนาดที่พี่จะเอาผ้าผืนนี้มาตัดเลยหรอ]
คำถามของน้องสาวคนสนิทที่จี้จุดทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัว นั่นสิเขาสำคัญกับเราขนาดนั้นเลยเหรอ
"ไม่รู้สิแค่......เอาเถอะน่าพี่ฝากด้วยนะ"
[ค่าาาาา]
Jungkook part
ผมไม่เคยขาดงานเลยสักครั้ง ถึงมันจะเป็นบริษัทของพ่อผมก็เถอะ นี่เป็นเเรกที่ผมยอมลาพักร้อน ผมคิดถึงคนตัวเล็ก ตั้งแต่เมื่อคืนผมก็คิดอะไรได้หลายอย่าง ผมจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ผมไม่รักเด็ดขาด ต่อให้จีมินไม่ชอบผม ผมก็จะไม่แต่งกับใครทั้งนั้น เพราะตอนนี้ในใจผมมีแค่จีมินคนเดียว เขาได้ขโมยใจผมไปแล้วโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
and
"เห้อร้อนชะมัดเลย มี่ไหนลูกค้าพี่อ่ะ"
"โน่นไงคนหล่อๆที่มาเมื่อวานอ่ะเขาจะมาจีบพี่รึป่าว"
"บ้าเขาสั่งตัดสูทกับพี่ต่างหาก"
"อย่าบอกนะว่าจะตัดผ้าวูลให้เขาอ่ะ "
"อื้อ..ไปละคุยกะเรานานๆทีไรพี่ปวดคอทุกทีเมื่อไหร่จะสูงหะ"
"แหมว่าน้องนะรีบไปเลยแล้วอย่าเขินจนหน้าแดงหล่ะ..อิอิ"
สิ้นเสียงแซวของเด็กสาว เขาก็เกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาทันที "หน้าแดงตอนนี้ไม่ได้นะตั้งสติสิจีมิน"
ร่างเล็กยืนรวบรวมสติอยู่พักใหญ่
การกระทำต่างๆของจีมิน จองกุกเห็นทุกอย่าง
มันน่ารักมากจนเขาอดยิ้มไม่ได้ มันยิ่งทำให้เขาอยากกะแกล้งตัวเล็กเข้าไปอีก จองกุกเดินเข้าหาจีมินที่กำลังยืนหันหลังหลับตาอย่างเงียบๆ จองกุกยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเกือบจะชนกับท้ายทอยของตัวเล็ก
แล้วเหตุการที่ไม่ขาดคิดมันก็เกิดขึ้น
ฟอดดด!
จีมินหันหน้ากลับมาทางจองกุกทั้งที่ยังไม่ลืมตาแก้มใสจึงชนเข้ากับจมูกโด่งอย่างจัง จากที่กำลังจะตั้งสติได้กลายเป็นว่าจีมินเขินหนักกว่าเก่า เขินจนแดงไปทั้งตัวจองกุกก็ไม่ต่างกัน ต่างคนต่างเงียบ เงียบจนแทบจะได้ยินของหัวใจสองดวงที่กำลังทำงานหนักเพราะความเขินอาย บางสิ่งบังคับให้จองกุกยื่นมือไปกุมมือน้อยของจีมินขึ้นมาวางบนอกแกร่ง
"จีมินผมว่าผมชอบคุณเข้าแล้วหล่ะ"
ประโยคสั่นๆที่ออกมาจากปากจองกุกทำให้จีมินเกือบจะละลายกลายเป็นไอ มือที่สัมผัสพื้นที่เหนือหัวใจรับรู้ได้ถึงก้อนเนื้อในนั้นกำลังเต้นโครมครามราวกับจะหลุดมาอยู่บนมือของเขา
"ผม..-/////-"
"ผมไม่ได้อยากได้คำตอบอะไรจีมินนะผมแค่อยากบอกเฉยๆ"
"อ่าคับ"
ทุกอย่างเงียบสงัด ก่อนที่ประโยคแสนเศร้าจะหลุดออกจากปากคนตัวสูง
"อีกไม่นานผมอาจจะต้องแต่งงาน"
"หะ........."
"ผมไม่อยากแต่งเลยด้วยซ้ำ"
น้ำเสียงของจองกุกสั่นเครือดวงตาแดงกร่ำไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะมานั่งร้องไห้ให้ใครเห็นนอกจากแม่ของเขา
"จองกุกถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่งสิ ตอนนี้มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วนะ "
จีมินเอ่ยขึ้นราวกับว่าเรื่องนี้ช่างน้อยนิด เขานั่งคุกเข่าลงเพื่อมองหน้าคนตัวสูงให้ชัดๆก่อนจะส่งยิ้มที่เเสนอบอุ่นไปให้ นิ้วเล็กปาดหยดน้ำตาออกจากแก้มของจองกุก ก่อนจะรั้งคนตัวสูงให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดน้อยๆของเขา
"แล้วที่จองกุกพูดเมื่อกี้จริงรึป่าว..."
"เรื่องที่ผมชอบจีมินหน่ะเหรอ "
"อื้อ..-///-"
ใบหน้าที่เคยมีคราบน้ำตา ปรากฏให้เห็นรอยยิ้มสดใสสองแขนกว้างโอบกอดคนตัวเล็กให้ใจได้แนบชิดใจ เหมือนเรือนดอกไม้เเห่งนี้กลายเป็นทุ่งดอกไม้กว้าง ลมพัดอ่อนๆให้ได้ความรู้สึกที่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"ผมไม่เคยเอาความรู้สึกของตัวเองมาพูดเล่นนะ"
"เราไปดูชุดกันเถอะ ลืมเรื่องที่เครียดมานานได้เเล้วนะคนเก่ง"
"ผมเชื่อจีมินนะ"
