"รอพี่ในรถนี่แหละ...พี่จะรีบออกมานะ"
"ครับ.....ผมเป็นห่วงนะ"
"อื้อ"
บ้านที่แสนจะใหญ่โตดั่งคฤหาสน์ นานแค่ไหนแล้วที่จีมินไม่ได้มาที่นี่ ตั้งแต่มาส่งแทฮยองคืนสู่อ้อมอกของผู้เป็นพ่อหล่ะมั้ง จากนั้นเขาก็ได้แต่โทษตัวเองเพราะทุกครั้งที่แทไปหาเขาก็มักจะมีรอยแผลตามร่างกายไม่ก็ร้องไห้จนตาบวมเป่งเสมอ เขาและแม่ได้แต่เอ่ยขอโทษแทฮยองเท่านั้น ขอโทษที่ทำให้อีกคนต้องตกนรกทั้งเป็น อยากจะย้อนกลับไปวันนั้นแล้วแก้ไขทุกอย่าง
"มาหาใครคะ"
"มาหาแทฮยองครับ"
"เอ่อออ"
สาวใช้อ่ำๆอึ้งๆไปสักครู่ แล้วเสียงทักทายของคนที่เขาไม่อยากเจอเลยสักนิดก็ดังขึ้น ถ้าวิ่งออกไปตอนนี้จะทันมั้ยนะ
"อ้าวหนูมินเองเหรอ..."
"สวัสดีครับคุณลุง...ผมมาหาแทเขาอยู่ไหนครับ"
"ไม่รู้สิตั้งแต่งานเลี้ยงวันนั้นลุงก็ไม่เจอมันเลย..อย่าสนใจเลยเข้ามาคุยกะลุงในบ้านก่อนสิไม่ได้เจอตั้งนานคุณแม่สบายดีมั้ย"
เฮอะอย่าสนใจงั้นเหรอนั่นลูกชายแท้ๆนะ จีมินคิดในใจ
"ไม่ดีกว่าครับผมแค่จะมาหาแทเขาเท่านั้น"
"อ่อ...ฮ่าๆๆไม่เป็นไรถ้าลุงเจอมันลุงจะบอกให้นะ"
"คุณลุงผมถามอะไรสักหน่อยได้มั้ยครับ"
"ฮ่าๆได้อยู่แล้วเรามีอะไรจะถามลุงหล่ะ"
สีหน้าของจีมินเปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด มันเป็นเรื่องที่อัดอันมานาน ตอนนี้เขากล้ามากพอแล้วที่จะพูดมันออกไป ไม่จำเป็นต้องสนความรู้สึกของใครอีกแล้ว
"รักคิมแทฮยองบ้างมั้ยครับ"
"..............."
"ช่วยรักเขาในฐานะลูกชายหน่อยได้มั้ยครับ"
"............"
"ช่วยห่วงเขาจากใจของคุณสักนิดไม่ได้เหรอครับ"
