หลังจากที่สังสรรค์กับจองกุกนัมจุนก็บึ่งรถไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
"ยุนกินายอยู่หรือเปล่า"
"แป๊บนึงนะใจเย็นๆ "
"มีอะไรมาหาฉันป่านนี้เนี่ย"
"ยุนกิฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย"
"มีอะไรว่ามาดิ "
"ทำไมตาของพวกเราถึงเปลี่ยนสีได้นายพอจะรู้ไหม"
นัมจุนถามคำถามที่เขาสงสัยมีตลอดหลังจากเห็นน้องชายมีดวงตาที่เปลี่ยนไป
"นี่นายไม่รู้จิงเหรอเลิกดูคริปพวกนั้นแล้วหันไปอ่านหนังสือสะบ้างสิ"
"โหถ้าจะด่าขนาดนี้ถีบชั้นเลยดีกว่านะ"
"แล้วนี่ใครเป็นอะไร"
"เจ้ากุกหน่ะ"
" มันก็เป็นธรรมชาติของพวกเรานั่นแหละที่เวลาเจอคู่โซลเมทของตัวเองก็จะมีปฎิกิริยาที่เปลี่ยนไปแค่พวกเรายังไม่เจอก็เท่านั้นแต่สงสัยไอ้กุกคงจะเจอแล้วมั้ง "
"เรื่องนี้ฉันก็เคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่คิดว่าน้องมันจะเจอตอนที่มันกำลังจะแต่งงานเนี่ยอ่ะดิ แล้วนี่มันจะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ถ้าเกิดนะไม่ได้แต่งกับคู่ของมัน "
นัมจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
" ไม่น่าจะเป็นอะไรยังไม่ได้ผูกชะตากันนี่แล้วนายได้บอกน้องมันรึยัง"
"ยังอ่ะเพิ่งเจอเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน"
"จะเอายังไงล่ะจะบอกมันไหม"
"บอกแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาวะถ้าคุณลุงไม่อนุญาตให้แต่งกับคนอื่น"
"แต่ถ้ามันไม่ยอมใครก็ห้ามมันไม่ได้รู้ๆกันอยู่นี่เจ้าบ้านั่นน่ะ"
ยุนกิเอ่ยขึ้นเพราะรู้นิสัยจองกุกนั้นดื้อเป็นที่สุด
"ทีหลังโทรมาก็ได้นะจะขับรถมาเพื่อ?"
นัมจุนยิ้มให้กับความเบอะบะของตัวเอง
"เออว่ะงั้นกลับก่อนนะเว้ยสบายใจละ"
"แม่ครับผมกลับมาแล้วววววว"
จีมินพูดพร้อมเดินดุ้กดิ้กๆไปโอบกอดมารดาที่กำลังทำอาหารรอลูกชาย ผู้เป็นแม่หันมาถามลูกชายทันทีพร้อมยกมือประคองใบหน้าลูกชาย
"ตาหนูวันนี้ลืมกินยาอีกแล้วนะมันอันตรายนะลูกเกิดมีใครมาทำอะไรลูกขึ้นมาแม่จะทำยังไง"
"โถ่แม่ครับผมลืมวันเดียวเองอีกอย่างผมก็แทบจะไม่ได้ออกจากร้านเลยนะสัญญาเลยครับพรุ่งผมจะไม่ลืมแน่นอนแม่อย่ากังวลเลยนะครับ"
ลูกชายพูดพร้อมหอมแก้มมารดาเพื่อให้คลายความกังวลก่อนจะทำตาแป๋วปากงุบงิบๆ
"กินข้าวเถอะครับหิวจาแย่แล้ววววว"
ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มให้เมื่อลูกรักอ้อนใส่
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จจีมินก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกบานหนึ่ง เขาสังเกตุร่างกายของเขาทุกวันร่างกายที่ค่อยๆเเปลกไปจากเมื่อก่อนจากร่างกายที่เคยมีแต่กล้ามเนื้อมากมายตอนนี้กล้ามเนื้อพวกนั้นมีเพียงน้อยนิดหน้าท้องที่เคยมีซิกแพคก็แบนราบผิวที่เคยดำคล้ำก็ขาวเนียนราวกับผิวของเด็กตอนนี้มันช่างดูแตกต่างจากเมื่อก่อนเสียจริงเขาก็อยากจะชื่นชมที่ร่างกายของเขาเป็นแบบนี้แต่เขาก็ยังอยากเป็นผู้ชาย ที่มีกล้ามเนื้อไม่ใช่อ้อนแอ้นราวกับผู้หญิงแบบนี้จากคนไม่เคยต้องกินยาตอนนี้เขากินมันจนเป็นกิจวัตรประจำวันเขาต้องคอยกินยาเพื่อระงับฟีโรโมนที่รุนเเรงแต่เขาคือกรณีพิเศษเพราะมันจะไม่หายไปอย่างที่ควรจะแต่แค่ทุเลาลงเท่านั้นเขาได้แต่คิดแล้วถอนหายใจเพราะมันคงแก้ไขอะไรไม่ได้ พระเจ้าคงสร้างเขามาให้เป็นแบบนี้ใครจะห้ามได้ล่ะเขาคิดก่อนที่จะล้มตัวลงบนเตียงอุ่นก่อนจะหลับไหลไปกับห้วงนิทรา
