ตึ้ง!
[อย่าลืมมารับเรานะ ใกล้ถึงแล้ว]
ในสนามบินที่ผู้คนพลุกพล่าน ใครคนนึงกำลังรอจีมินอยู่ เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่คนตัวเล็กเคยมีมา พวกเขาเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล ตลอดเวลา10ปีที่ต่างคนต่างอยู่คนละที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่เคยเปลี่ยน เขายังคงโทรหาส่งข้อความหากันเสมอ
ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันคงมีคนคิดว่าเขาเป็น
แฟนกันแน่
"ปาร์ค จีมินไอ้เตี้ยของช้านนนนนนนนนนนนน!"
เสียงเพื่อนตัวโย่งตะโกนเรียกเพื่อนรักของเขา
"มากอดทีซิคิดถึงจะแย่แล้ว"
"เอ้ย!!..หา...ยใจ..ไม่ออ...ก"
จีมินจมหายไปในอ้อมของเพื่อนซี้ แม้จะพยายามทุบวงแขนกว้างหลายครั้งแต่ดูเหมือนว่ากอดนี้จะยิ่งแน่นขึ้น
เสียงกระซิบแผ่วเบาและอ่อนโยนที่ทำให้คนตัวเล็กยิ้มให้กับ
ความไร้เดียงสาของคนตัวโต
"จีมิน..คิดถึงจังคิดว่าจะไม่มารับสะแล้ว"
"ทำไมจะไม่มาล่ะนายเป็นเพื่อนคนเดียวของชั้นนะ"
"แทฮยอง"
แทฮยองก้มลงมองดูคนในอ้อมกอด รอยยิ้มของคนตัวเล็กมัน
ทำหัวใจของเขาพองโต
ผมชอบรอยยิ้ม ชอบนิสัย ชอบความน่ารัก ชอบความเอาใส่ใจ ชอบมานานจนคิดว่าตัวเองคงชอบใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ
"แท..เหม่อไรกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวเราไปส่ง"
"จีมิน...วันนี้เรานอนบ้านนายได้มั้ยมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังเยอะเลยหล่ะ..น้าาาาาาาาาา"
แทฮยองส่งสายตาหวานกะพริบปริบๆให้จีมิน
เขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ากับยิ้มหวานจนตาหยีแค่นี้ก็รู้ว่าจีมินอนุญาตแน่นอน
นายรู้บ้างมั้ย...ชั้นหลงนายจะตายอยู่แล้ว
"ปาร์ค จีมิน"
