«Ξύπνα Έλλη , σε περιμένουν όλοι» λέει η Κάτ κουντόντας με για να ξυπνήσω , «καλά ρε παιδάκι μου ακόμα εφτά είναι η ώρα» και για πιό πράγμα ακριβώς με περιμένουν , σηκόνομαι με βαρδιά καρδιά απο το κρεβατάκη μου και κατευθήνομαι προς την τουαλέτα , πεύτω πάνω στον τοίχο «Πρόσεχε που πας πεδάκη μου» λέει ο Άλεξ που μαλλόν και αυτός τώρα έχει ξυπνήσει , ουπς δεν ήταν ο τοίχος περεπιπτόντος , πάντος πόνεσε «έκανες γυμναστική;» Με κοιτάει με ένα ήφος χάσου απο τα μάτια μου και προχοράει προς την κουζίνα όπου κάθονται οι υπόλιποι , σέρνω τα ποδαράκια μου και εγώ προς τα εκεί και κάθομαι στο τραπέζι , χαμογελάω και όλοι ανταποδίδουν το χαμόγελο εχτός ο Άλεξ «Μήν σε πέρνει απο κάτω , ποτέ δεν χαμογελάει πάντα έτσι μουντός είναι » λέει ο Χάρυ και στρέφει το βλέμμα του στο φαγητό του , μα εγω εχω δει χίλιες φορές τα υπέροχα λακάκια του χαμόγελου του.
«Δεν πηνάω» λέει και σηκώνεται απο το τραπέζι «Άλεξ κάτσε κάτω» λέει η Κάτ με αυστηρό ύφος «Είπα δέν πεινάω!» Έφυγε , πιθανόν να πήγε στην αίθουσα πάλης «Εμένα με συγχωρητέ για λίγο» λέω και πηγαίνω να τον βρώ.
«Άλεξ , όλα καλά;»γυρνάει και με βλέπει ,αλλά ξαναγυρνάει πίσω στη δουλεία του «Φύγε» λέει και κάνω ένα βήμα μπροστά «Άλεξ , γιατί προσποιήσε πως τίποτα δεν έχει συνέβει μεταξύ μας ; Γιατί με αγνοείς ;» Το βλέμμα του σκληρένει «γιατί εσύ τα γάμησες όλα Έλλη!» Ναί , τι εύκολο να κατηγορήσεις κάποιον άλλον Άλεξ «Εγώ;! Δέν ήμουν αύτη που δέν με άφησε να σου εξηγήσω , αλλά ναι οτι πεί η Ράνια είναι σωστό;! Έτσι Άλεξ , μην κρύβεσαι πιπσω απο το δάχτυλο σου» «Έλλη ότι και αν έχει συμβεί αυτο που είχαμε εμείς οι δύο έχει τελιώσει» εδώ και καιρό... « Με πλήγωσες Άλεξ , μου ράγησες την καρδιά , αλλά εσύ δεν νιάστηκες , εγώ ακόμη νιώθω πράγματα και για αυτό το πράγμα μισώ ακόμη περισσότερο τον εαυτό μου!» Το να πώ στον Άλεξ τι πραγματικά γίνεται μέσα στο μυαλό μου δέν ήταν οτί και πιο εύκολο.
Λίγα δευτερόλεπτα σιοπής επικράτησαν , μέχρι που γύρησε να με κοιτάξει « είσαι παρελθόν Έλλη , σταμάτα να προσπαθείς» είπε κάνοντας την καρδιά μου να ραγήσει στα δυο , εφύγε απο το δωμάτιο κουντόντας τον ώμο «πρόσεχε που πας!» Είπα με όλο το θυμό και ταυτόχρονα την απογοήτευση που ένιωθα εκείνη τι στιγμή.
...
Μπαίνω στο γραφείο του και με κοιτάει με σταυρομένα τα χέρια «Τί έγινε;» Ουφφ «ο Άλεξ μπαμπά» σηκώνεται όρθιος και χτηπάει το χέρι του στο γραφείο «σε πήραξε;» «Όχι απλά να ξέρεις θέλω να αλλάξω "εκπαιδεύτη"» «Άκου Έλλη δέν μπορώ να κάνω και πολλά ,αλλά αν δεχτεί καποιός να σε βοηθείση απλά δεν θα είσαι μόνο εσύ και ο Άλεξ , θα είναι μαζί σας ακόμη ένας» «μπορώ να βοηθήσω εγώ σε αυτό» λέει ο Γουίλ και ακουμπάει το σώμα του πάνω στην πόρτα του γραφείου « ωραία!» Λέω και σχηματίζω τη λέξη ευχαριστώ στα χείλη μου
Παρπατάω στο διάδρομο με τα δωμάτια , ενα χέρι με τραβάει και με κολάει πάνω στο τοίχο ,
Και πάμε πάλη το ίδιο καλό παλιό σκινικούλη με προταγωνιστή τον Άλεξ , ε ναί..ποιόν άλλον
«Γιατί έβαλες και τον Γουίλ στη μέση εε; Μπορείς να μου πείς;»καλά αυτός τι πρόβλημα έχει « το πρόβλημα που είναι; Δέν θέλω να είμαι μόνη με εσένα Άλεξ» «Γιατί , δέν σου γεμίζω το μάτι Έλλη;» «Καλά πλάκα μου κάνεις» « Άκου Έλλη, έχουν συμβεί πολλά αλλά τώρα δέν είμαι ο Άλεξ που ήμουν κάποτε, είμαι ο παλιός Άλεξ και είσαι τυχερή που δεν τον έχεις γνωρίσει τόσο καλά» « Άλεξ σταμάτα βαρέθηκα να σε ακούω , σταματά τελοσπάντον να προσπαθείς να αποδήξεις πως δεν νοιάζεσαι για κανέναν και τίποτα βγές απο το συνεφάκη σου και έλα στην πραγματικότητα» πάει να μιλήσει αλλά τοποθετώ το δάχτυλο μου στα χείλη του « και τελοσπάντον γιατί βρίσκεσαι εδώ; Για εμένα έτσι ; Έλα πέστο!» Γελάει.
«Μεγάλη ιδέα για τον εαύτο σου έχεις κοριτσάκι , εδώ εχω έρθει για να βρω πίσω τον πραγματικό μου εαυτό» τον ποιόν.. « και σε παρακαλώ κάνε μου τη χάρη και βγάλε το Γουίλ απο τις δουλείες μου» καλά το πρόβλημα του δεν καταλαβαίνω πιο είναι
Το ότι νιώθει ακόμη αισθήματα για εσένα
Μου το ξεκαθάρησε Μαριπόσα , πως πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ , όλα έχουν τελειώσει
Τιπότα δέν έχει τελιώσει...
1 ευδομάδα μετά
Με τον Άλεξ δεν έχουμε ανταλάξει πολλές κουβέντας , απο τότε που μου είπε πως όλα έχουν τελειώση , Δέν αφέρεσα τον Γούιλ απο τις προπονήσεις έτσι μου κρατάει ακόμη μουτρα.
Συναγερμός χτύπησε «όλοι στις θέσεις σας φώναξε ο πατέρας μου» τα παιδιά στάθηκαν σε μία σειρά και ο Άλεξ πάντα πρώτος εγω στάθηκα τελευταία ,μιας και ακομη δεν εχω μάθει τίποτα «Έκτορα δέν μπορώ να έρθω δεν είμαι έτοιμη» γυρνάει και κοιτάει τον Άλεξ «Άλεξ ;» «Θα την αναλάβω εγώ» λέει και με κοιτάει «μα Άλεξ» «δέν έχει μα!» Είπε αυστηρά και γυρισε μπροστά του
...
«Μήνε εδώ»είπε ακουμπόντας μου τον ώμο «θα κάνουμε τη δουλεία και όταν θα είσαι έτοιμη θα συμετάσχεις και εσύ» κουνάω θετικά το κεφάλι μου και φεύγει.
Μετά απο κανένα τέταρτο περίπου , έρχονται τα παιδιά αλλά τρέχοντας «τρέχα» φωνάζουν και αρχιζούμε να τρέχουμε όλοι σαν τρέλοι , κάποιοι άντρες με μαύρα εμφανίζονται και αρχίζουν να μας κυνηγούν. Ο Άλεξ στέκεται δίπλα μου και μου πιάνει το χερι «μην φοβάσαι » λέει και κοιτάει τα παιδιά μετά...τί ηταν αυτό; «Άλεξ οι άντρες μας πλησιάζουν» λέω καθώς οι χτύποι τις καρδιάς μου αρχίζουν να πέρνουν απότομους παλμούς. Νιώθω ένα χέρι να με τραβάει προς τα πίσω και αυτή τη φορά δέν είναι το χέρι του Άλεξ. Τον ακούω να βρίζει μέσα απο τα δόντια του.
Όλα σβήνουν απόλυτο κενό. Ανοίγω τα μάτια του και βλέπω πως βρισκομαι σε έναν τόπο άγνωστο , δύο άντρες μπαίνουν μέσα και κάθονται απέναντι μου. Δεν μπορώ να κάνω καμία κίνηση , γιατί δέν μπορώ να κινηθώ;
YOU ARE READING
We are undercover now
Teen Fiction*η συνεχεια του YOU ARE MY TROUBLE «η ζωη της νυχτας ειναι δυσκολη» ειπα πινωντας μια τζουρα απο το τσιγαρο που ηταν τοποθετημενο στα δαχτυλα μου «ημουν το κοριτσι της διπλανης πορτας και εγινα ο χειροτερος σου εφιαλτης» «Εγινες ατακτη τωρα»λεει ο Α...
