We are undercover now

4-cause im a badass now

Το φώς του ήλιου , πέφτη μέσα στα μάτια μου αναγκάζοντας με να ξυπνήσω απο τον τέλειο υπνάκο μου. Βάζω τις παντοφλίτσες μου και κατευθήνομαι προς τον μπάνιο ,ανοίγω τη πόρτα και αντικρίζω αυτό το τέρας στον καθρεύτη που ονομάζεται Έλλη.

Αγγείζω το σημάδι στο λεμό μου , αρχίζω να τοποθετώ λίγο μακε απ για να το καλύψω και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα «σήμερα θα πάμε να κάνεις το πρώτο σου ταττου» λέει ο Άλεξ ενώ με κοιτάει , και τώρα εγώ υποτήθετε πώς πρέπει να κάνω πώς όλα είναι οκέι; Ε όχι Άλεξ το παιχνίδη δεν πέζεται έτσι , δεν του δίνω σημασία και περνάω απο μπροστά του , αρχίζοντας να πηγαίνω πρός το δωμάτιο μου. Κλείνω τη πόρτα πίσω μου και αρχίζω να αλλάζω ρούχα «εμένα Έλλη δεν θα με αγν..οο σορρύ δέν ήξερα πώς αλλάζεις» μην το πέζεις καλός Άλεξ...δέν σου πάει «ζήτα απο αλλού συγχώρεση Άλεξ» ο γεσς badass Έλλη ις χιαρ

Τα λόγια του Άλεξ με έχουν κάνει να δώ κάποια πράγματα απο διαφορετική οπτική ,ήρθε η ώρα για ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου.

Φοράω τα ρούχα μου και τον κοιτάω «καλά» λέω μονότονα και ανοίγω την μεταλική πόρτα της αποθήκης. Κατευθήνομαι προς το αυτοκίνητο και ανοίγω τη πόρτα κλείνοντας την με δύναμη πίσω μου. Βγάζω το κουτί με τα τσιγάρα απο τη τζέπη μου και ανάβω ένα τοποθετόντας το στο στώμα μου. «Απο πότε πίνεις εσύ τσιγάρο;» Λέει ενώ τα μάτια του είναι προσηλομένα πάνω στον δρόμο « απο όποτε θέλω» καταιβένω απο το αμάξη και μπαίνω μέσα στο μαγαζί «αυτή είναι» λέει και με δίχνει σε έναν κύριο με μεγάλο Μούσι και γενικά έχει ταττού παντού , αφτό σημαίνει να αγαπάς τη δουλεία σου.

Κάθομαι πάνω στη δερμάτινη καρέκλα και του δίχνω το καρπό μου , « εδώ θα το κάνω» του λέω και με κοιτάει «εκεί θα πονέσει» χαμογελάω «ξέρω απο πόνο». Ξεκινάει να τρυπάει το δέρμα μου και το μελάνη αρχίζει να καλύπτει το δέρμα μου. Πονάει..λίγο.

...

«Γουίλ με βοηθάς με το τόξο μου» νεύει θετικά και βγαίνουμε έξω στην αυλή , ουαού δεν περίμενα τόσο μεγάλο χώρο , ακόμη και πισίνα έχει. « εδώ εκπαιδευόμασταν όταν είμασταν μικροί , ακολούθαμε» λέει και μου πιάνει το χέρι , καταπίνω. Γυρνάω πίσω μου και βλέπω τον Άλεξ να μας κοιτάει «τί κοιτάς;» Ρωτάει ο Γουίλ και γυρνάω γρήγορα και τον κοιτάω «τίποτα» λέω ανοίγω το βήμα μου για να τον φτάσω.

«Ο αγκώνας σου πρέπει να είναι πιό ψηλά» λέει αγγίζοντας με στην πλάτη , αποτραβιέμαι δέν έχω αφήσει κανέναν να με αγγίξει απο τότε που χώρισα με τον Άλεξ «σόρρυ» λέει και απομακρίνει το χέρι του . «Κλήσε το μάτι σου και κοίτα κατευθείαν στο στόχο» κάνω ότι μου λέει και αφήνω το βέλος απο τα χέρια μου «αρκετά κοντά» λέει ο Άλεξ και χηροκροτάει αργά , ο Γουίλ τον κοιτάει « τί κάνεις εδώ;» Ενα στραβο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του Άλεξ « αν θυμάσε Γουίλιαμ μαζί την εκπαιδευουμέ» αφήνω το τόξο να πέσει στο έδαφος , φοράω το δερμάτινο μου και μπαίνω στο αμάξη κοιτάω τον Άλεξ και μπαίνω γρήγορα αστο αυτοκίνητο.

Αρχίζω να οδηγάω μέχρι που φτάνω στο σημείο όπου συνηθήζαμε να πηγαίνουμε παλιά ενα καλό μέρος για σκέψη. Κάθομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω τα αστέρια , κρύβω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και ξεφυσάω . Ο Άλεξ κάθεται δίπλα μου και κοιτάει και αυτός τα αστέρια , βγάζει τον αναπτήρα απο τη τζέπη του και ανάβει το τσιγάρο που είναι τοποθετημένο στα χείλη του «θές;» Ρωτάει διπχνόντας μου το τσιγάρο , νεύω αρνητικά και γυρνάω να τον κοιτάξω , φυσάει τον καπνό απο το στώμα του και σβήνει το τσιγάρο «δέν σου πάει να πέζεις την σκληρή» λέει και σηκώνεται πάνω . «Δέν πέζω τίποτα άλλος είναι που παριστάνει κάποιον που δέν είναι»... «κοίτα Έλλη νοιάζομαι για εσένα αλλά αυτό που είχαμε δεν μπορεί να υπάρξει ξανά» κάνω ένα βήμα προς το μέρος του «και ποιός είπε πως εγώ θέλω να ξαναγίνει κάτι;» Ψέυτρα

«Μμ κανένας δέν είπε τίποτα» λέει μηόνοντας την απόσταση μεταξύ μας , σκύβει κοντά μου «μου χρωστάς Έλλη» λέει ψυθηρίζοντας στο αυτή μου κάνωντας κάθε σημείο του κορμιού μου να ανατριχιάσει « σταμάτα» λέω κουντόντας τον «δεν νιώθω απολύτος τίποτα» επαναλαμβάνω τα λόγια του «αυτό θα το δούμε μικρή» καθαρίζει τη φανέλα του και φοράει τη κουκούλα του , μπαίνει στο αμάξη του και φεύγει. Αχχ!!! Τα νεύρα μου πόσο μου την σπάει..