We are undercover now

6-our roof

«Καλημέρα» λέω κάθως κάθομαι στο τραπέζη με τους άλλους. Πέρνω το γάλα και το ρίχνω μέσα στα δημιτριακά μου αρχίζω να τρώω «Έλλη σήμερα έχεις προπόνησει» λέει ο Γουίλ καθώς πίνει λίγο απο τον καφέ του , ο Άλεξ αρχίζει να βήχει «ολα καλά γλυκούλη» λέει η Ντέινα..χαχ φίλοι , μου κάνει νόημα να πάω τουαλέτα και σηκόνομαι απο το τραπέζη «εμένα με σιγχωρήτε για λίγο» πηγαίνω προς την τουαλέτα και ένα χέρι τηλήγεται γύρω απο τον καρπό μου τραβόντας με «το βράδυ θα σε περιμένο στο μέρος» λέει καθώς μου δίχνει με τα μάτια του τη ταράτσα , καταπύνω κουνάω το κεφάλη μου θετικά και τραβάω το χέρι μου , άβολο ξέρω πως πρέπει να τον ξεχάσω το δουλεύω αλλά αν κάνει τέτοια θα είναι πιο δύσκολο απο όσο νόμιζα «Άλεξ» φωνάζει η Ντέινα «καλήτερα να πηγαίνω» λέω και μπαίνω στο δωμάτιο μου. Κλείνω τη πόρτα και γυρνάω το κλειδή.

...

Πηδάω απο το παράθυρο και αρχίζω να περπατάω στη γειτονιά  η ώρα είναι 5:00 το απογεύμα σταματάω σε ένα μαγαζί και πέρνω τσιγάρα. Συνεχίζω το δρόμο μου μέχρι που πεύτω πάνω στη Ράνια , αλλάζω φόρα «Έλλη ,έσυ είσαι» την ακούω να φωνάζει και σταματάω, στέκεται μπροστά μου και χαμογελάει «Έλλη που στο καλό εξαφανήστηκες» σε ψάχνουν όλοι, ανταποδίσω ένα ειρωνικό χαμογελάκη «τον Άλεξ όχι;» Μπαα.. «χαχ , τί λές χαζούλα αφου εχτές ήμουν μαζίτου»ααα «τελοσπάντον θα'ταν πολύ δύσκολο να σε παρατήσει ο Άλεξ ,ξέρεις για εμένα και το ότι έγινε πραγματικά σου ζητάω συγγ..»

Και το επόμενο λέπτο δέν ξέρω ακριβώς τί εγινε ,αλλά θυμάμαι  εμένα να βρίσκομαι στο αστυνομικό τμήμα και να κάθομαι με χοιροπέδες στα χέρια. Ένας αστυνομικός έρχεται προς το μέρος μου και κάθεται δίπλα μου. Κοιτάω απο την άλλη ,μου βγάζει τις χειροπέδες και βγάζω ενα τσιγάρο απο το κουτί το τοποθετώ στο στόμα μου και το αρπάζει ρίχνοντας το στον κάδο δίπλα του «ειι!» Λέω γυρνόντας να τον κοιτάξω και αυτός μου δίχνει μία ταμπέλα με την αναγραφή -απαγορεύεται το κάπνισμα- βάζω τα τσιγάρα πίσω στη τζέπη μου και στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα «γιατί το έκανες» ρωτάει «πραγματικά δεν το ήθελα , αυτή με προκάλεσε» λέω ενώ τα μάτια μου αρχίζουν να γεμίζουν...απο το γέλιο «χαχα πλάκα κάνω ήθελα τόσο καιρό να το κάνω αυτό» έχεις ενα τηλεφώνημα λέει και μου δίνει το τηλέφωνο , χμμ ο μπαμπάς μου ..νοοοοπππ ,τον Άλεξ... (γιατι δέν ξέρω κανενού αλλου το τηλέφωνο από έξω)κχμμ..

«Ναί;» Λέει μια γυναικεία φωνή που σίγουρα είναι της..δικόσας Ντέινας «χαχ μου δίνεις λίγουλακη τον Άλεξ είναι επείγον» «Ναί;» Λέει αυτη τη φορά ο Άλεξ «θέλω να έρθεις να με πάρης» «πού είσαι;» Ρωτάει «να ξέρεις είναι αστεία ιστορία , θα σου την πώ το βράδυ» βήχει ,η τσιρικτή φωνή της Ντέινας ακούγεται μέσα απο το τηλέφωνο «γιατί όχι τώρα;» Νο κομμ «στο αστυνομικό τμήμα είμαι θα έρθεις;» Η γραμμή τερματίζεται αμέσως και δίνω το τηλέφωνο στον αστυνομικό χαμογελόντας ψεύτικα.χεχ σο σαρκάστικ today

Ωωω Έλλη μήν ζηλεύεις

Εγώ δέν...ζηλεύω, καταπίνω και ρολάρο τα μάτια μου

Ο Άλεξ μπαίνει μέσα στο τμήμα και κοιτάει γύρω του , το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και έρχεται προς το μέρος μου. «Τί εκανές;» ρωτάει και κατευθήνεται προς τον αστυνομικό , κάτι λένε και ο Άλεξ δέν φένεται και πολύ χαρούμενος έρχεται προς το μέρος μου «δύσκολε τα πράγματα μικρή , ξέρεις πως εμείς δέν πρέπει να μπλέκουμε με την αστυνομία» η Ράνια βγαίνει απο το δωμάτιο και το υπέροχο αυτό μαλάκι της έχει πλέον μήνει το μισό ,το μάτι της έχει μια μελανιά περνάει απο δίπλα μας και με μοιτάει έτοιμη να μου ορμήξει , σηκόνομαι πάνω και ο Άλεξ με κουντάει ώστε να ξανακαθήσω στη θέση μου. «Τώρα κατάλαβα...τί σου είπε;» Λέει και τον κοιτάω «άστο Άλεξ πέρνα έσυ καλά και ξέρω να τα βγάλω πέρα μόνη μου».

«Άκου εντάξει ξέρω δέν με έχεις συνηθήσει αλλά τα πράγματα Έλλη έχουν αλλάξει , εγώ έχω αλλάξει ακόμη και εσύ , είσαι πιό σκληρή τώρα αλλά όταν σου είπα πώς η δύναμη είναι ο πι δυνατός σου συμπέχτης δέν ενοούσα αυτο» λέει και δίχνει τη Ράνια . Γελάω «Άλεξ , δέν είσαι καλύτερος απο εμένα» λέω και σπρόχνω τον ώμο του. Ξεφυσάει

«Τελικά τί θα γίνει» ρωτάω τον αστυνομικό καθώς πέρνει την τελευταία του μπουκιά απο αυτό το πεντανόστημο ντόνατ. «Είσαι ελευθέρη μιάς και δέν σου έκανε μίμηση αλλά θα έχεις μια προηδοποίηση νεαρή μου» πφφ «καλά» λέω και αρπάζω το σακίδιο μου απο τη καρέκλα και βγαίνω έξω. «Μπές μέσα» λέει ο Άλεξ και μου ανοίγει τη πόρτα «μπορώ και μόνη μου» λέω και μπαίνω στο αμάξη.

....

Ανεβένω τη σκάλα και ανοίγω το παράθυρο , ο Άλεξ κάθεται είδη εκεί πίνοντας το τσιγάρο του , κάθομαι δίπλα του και ανάβω και εγώ το δικό μου , γυρνάω και τον κοιτάω «πώς είμαστε έτσι Άλεξ» με βλέπει «Έλλη θέλω τη βοήθεια σου» εε;