We are undercover now

14-open up

«Το τελείωσες; σοβαρά; γιατί;» ξεφυσάει και βολέυεται καλύτερα πάνω στα κεραμύδια «Ναί Έλλη το τελείωσα , δέν ήταν σωστό να γίνεται κάτι τέτοιο με μία πολύ πιο μικρότερη μου» τον κοιτάω , «με αποκάλεσαι ναρκομανή , πόρνη και πως κοιμάμαι με τον ένα και με τον άλλον» η απορεία σχηματίζεται στο πρόσωπο του και ξεφυσάω «αυτός είναι ο λόγος που χτήπησα σήμερα τον Λούκ» με κοιτάει, «Άλεξ , πόση πιστέυουν αυτά τα πράγματα για εμένα;» Κοιτάει το πάτωμα δέν με κοιτάει πλέον.. «οι περισσότεροι» δέν με νοιάζει , σωστά; «Οι ανθρώποι πάντα θα έχουν κάτι κακό να πούν για εσένα αλλά μάντεψαι κάτι κανένας δέν είναι τέλειος Άλεξ» χογελάει και τηλήγει το χέρι του γύρω μου κλείνωντας με στην αγγαλία του. «Συγγνώμη» λέει και ντάξει πάω τελείωσα δέν ακούω καλά , ο Άλεξ Άντερσον μόλις μου ζήτησε συγγνώμη;

Άλεξ νυστάζω λέω και σηκόνομαι πάνω , ανοίγω το παράθυρο μου και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου , το ίδιο κάνει και ο Άλεξ , μήν χέρεστε ενοόω πως πηγαίνει στο δωμάτιο του. Μπαίνω κάτω απο το πάπλομα του κρεβατιού μου και σκέφτομαι πόσα έχουν αλλάξει τους τελευταίους δύο μήνες . Ακόμη μου λύπει η μαμά μου αλλά ειδικά τώρα με αυτές της φήμες δέν υπάρχει περίπτωση να με δεχτεί πίσω , πλέον δέν υπάρχει επιστροφή . Ο χαρκτηριδτικός ήχος της πόρτας μου που τρίζει κάθε φορά που ανοίγει ηχεί στα αυτία μου , έτσι γυρνάω να δώ προς εκείνη την κατεύθηνση. Βλέπω τον Άλεξ να στέκεται χωρίς φανέλα και με μόνο ένα αθλητικό παντελονάκι και να κρατάει το μαξιλάρι του στο ένα χέρι. «Όλα καλά;» τον ρωτάω και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του , δέν θα μπώ στον κόπο να τον ρωτήσω τί τρέχει μιάς και ξέρω πως δέν θα μου πεί .

Ανοίγω το πάπλομα και του κάνω νόημα να ξαπλώσει δίπλα μου , έρχεται και αμέσως αυτη η γνώριμη μυρωδία εισέρχεται στα ρουθούνια μου , κλείνω τα μάτια μου στην αίσθηση της , μιάς και αυτη η μυρωδία μου φέρνει πολλές καλές αναμνήσεις . «Καλύτερα ;» τον ρωτάω και κλείνω το φώς πίσω μου , νεύει θετικά και γυρνάει με την πλάτη προς εμένα . έτσι γυρνάω και εγώ απο την άλλη και κλείνω τα μάτια μου. Κάνει στροφές μέσα στο κρεβάτι εδώ και πέντε λεπτά με αποτέλεσμα να μήν μπορεί να με πάρει ο ύπνος . Ξεφυσάει «Μου την θυμήζεις πολλή Έλλη » λέει και κοιτάει το ταβάνι «ποιάν;» λέω και τον κοιτάω αλλά το βλέμμα του μένει καρφωμένο στο ταβάνι «την μαμά μου , ητάν και αυτή σαν εσένα , αθώα αλλά μια απο της πιο δυνατές γυναίκες που γνώρισα ποτέ , την κατάστρεψαι όμως το ποτό και οι ουσίες , όταν εγώ έφυγα , εγώ την κατάστρεψα » «Όχι Άλεξ , μήν το λές αυτό ,  δέν φταίες σε τίποτα , απολύτως τίποτα» με κοιτάει «Θα κατστρέψω και εσένα Έλλη , πρέπει να μίνεις μακρία μου » τί; «Άλεξ σταμάτα να λές αυτές τισ βλακείες , είσαι απλά κουρασμένος και δέν ξέρεις τι λές , μήν τα σκέφτεσαι αυτά τώρα, είναι παρελθόν »