We are undercover now

5-Deina

Ανοίγω τα μάτια μου και η μυρωδιά του τσιγάρου έρχεται απευθείας στη μύτη μου , σηκώνομαι γρήγορα και βλέπω τον Άλεξ να κάθεται στο παράθυρο κρατώντας ένα βιβλιό «νόμιζα πως δέν θα ξυπνούσες πότε» λέει και γυρίζει σελίδα με το δάχτυλο του. «Τί δουλεία έχεις μέσα στο δωμάτιο μου» λέω ενώ κουκουλόνομαι με τα σκεπάσματα. Σηκώνεται πάνω και κλήνει το βιβλίο μου τοποθετώντας το πάνω στο κομοδίνο «Άλεξ !» Φωνάζει ο πατέρας μου ενώ ο Άλεξ κυριολεκτικά δεν ξέρει που να κρυφτεί. Μπαίνει κάτω απο το κρεβάτη και μου κάνει νόημα να μήν πω τίποτα. «Έλλη γλυκιά μου ξέρεις που είναι ο Άλεξ;» Κουνάω αρνητικά το κεφάλη μου σηκόνοντας τους ώμους μου και ξαναπέφτω στο κρεβάτη μου , φεύγει κλήνοντας την πόρτα πίσω του. «Βγές» χαμογελάει «γιατί δεν είπες πως είμαι εδώ;» Γιατι; Γιατί; Εμμ... «παρόλο που μου τι σπάς είμαι καλό άτομο και αφού μου είπες να μην σε μαρτιρίσω δέν το έκανα , για πρώτη και τελευταία φορά όμως» λέω καθώς τινάζω της πιτζάμες μου.

«Σε περιμένω κάτω στην αυλή» λέει και φεύγει απο το δωμάτιο. Τι σκαρώνει πάλη , γιατί συμπεριφέρεται έτσι μου θυμίζει τον Άλεξ που είχα γνωρίσει στην αρχή , όλος μυστήριο. Φοράω τα μαύρα ρούχα μου και καταιβένω τη σκάλα. Βλέπω την Κάτ να μηλάει με τον Άλεξ γυρνάει και με κοιτάει και μετά κοιτάει τον Άλεξ , σταματάνε και μετά γυρνάει προς το μέρος μου. «Τί σου είπε;» Την ρωτάω « να σε ετοιμάσω για απόψε , θα βγείτε;» Οχι; «Εμμ οχι;» Κάνει μια γκριμάτσα «όχι; Έλλη τί τρέχει;» « Αυτό είναι το πρόβλημα ούτε εγώ ξέρω τι γίνεται , αλλά το πράγμα μεταξύ μας έχει τελειώση» «είσαι σίγουρη» σηκόνω τους ώμους μου χωρίς να ξέρω πιά είναι η σωστή απάντηση.

Βγαίνω έξω στο κήπο και βλέπω τον Άλεξ να στέκεται δίπλα απο το συντριβάνη , προχοράω κοντά του και κάθομαι πάνω «όλα εντάξει;» Νεύει θετικά «ναί απλά ήθελα λίγο χρόνο μαζί σου» γυρνάω και τον κοιτάω , βήχω έτσι ώστε να τρεβήξω την προσοχή του «Άλεξ γιατί τα παιδιά λένε πώς δέν γελάς ποτέ;» « τα συναισθήματα είναι αμοιβέα Έλλη»... « ξέρεις πιο είναι το πρόβλημα σου Άλεξ πως πέρνεις τον εαυτό σου  πολύ στα σοβαρά» με βλέπει «οχι δέν το κάνω αυτο» μμμ «ναί το κάνεις , πρέπει να χαλαρώσεις λίγο» σουφρώνει τα χείλη του «είμαι χαλαρός , εντάξει!» «Καλά» ξεφυσάει...γυρνάω και τον κοιτάω αρχίζοντας να κάνω αστείες γκριμάτσες «τί κάνεις εκει πέρα;» Ρωτάει ενώ με κοιτάει σε φάση είσαι ηλήθιο; Συνεχίζω τη τρελλό φατσά μου και αυτή τη φορά βγάζω και τη γλώσσα μου έξω «Σταματά οτί και αν κάνεις μου αποσπά τη προσοχή» λέει κλήνοντας τα μάτια του πιθανόν κάτι σκέυτεται. Ανοίγει το ένα του μάτι και με κοιτάει «σταμάτα!» Λέει καθώς ένα χαμόγελο αρχίζει να εμφανίζεται στο πρόσωπο του «φτάνη» λέει καθώς τα δόντια του αρχίζουν να εμφανίζονται «χαμογελάς;» «Οχι!» Λεεί προσπαθώντας να πάρει πάλι το σοβαρό του ύφος.