𝐯𝐞𝐫𝐥𝐢𝐞𝐟𝐝 𝐨𝐩 𝐦𝐢𝐣𝐧 𝐬𝐭𝐢𝐞𝐟𝐛𝐫𝐨𝐞𝐫 ↝ 𝐬𝐯𝐝 [✔️]

Part 15

Noa's Point of View

Ik word langzaam wakker van iemand die aan mijn schouder schudt. "Wakker worden." fluistert Sem. Ik glimlach als ik Sem zijn hoofd boven me zie hangen. Het is inmiddels paar dagen later en ik ben al 4 dagen ziek. Gelukkig is Sem er om me gezelschap te houden. "Hoe voel je je?" vraagt hij. "Al wel wat beter, maar nog steeds niet helemaal." zeg ik met een schorre stem. Hij legt zijn hand op mijn voorhoofd. "Je bent nog wel warm ja." zegt hij. "Ik vind het fijn dat je hier bent." zeg ik tegen hem, zonder er over na te denken. Sem glimlacht. "Ik vind het ook fijn om bij je te zijn en je te kunnen helpen." Sem en ik zijn de laatste dagen zeker naar elkaar toegegroeid. Ook de band tussen Wendy, Lizzy en mij wordt steeds beter. Ik zie Wendy nog lang niet als mijn moeder, maar ik weet dat als ik ergens mee zit, ik bij haar terecht kan. Vooral omdat ik geen moederfiguur meer heb. Aangezien ik op deze leeftijd vaak hulp van een moederfiguur nodig ga hebben, ben ik blij dat ik Wendy heb.

"Ik heb wat fruit voor je gehaald, wil je wat?" vraagt Sem. Ik glimlach naar hem en knik. Hij blijft naast het bed staan, dus ik klop snel naast me op het bed. Sem komt naast me, onder de dekens liggen en slaar zijn arm om me heen. Ik kruip tegen hem aan. "Mag ik iets over je moeder vragen?" hoor ik Sem dan naast me. Ik kijk verbaasd op. "Uhm, ja hoor." zeg ik. "Hoe eh- hoe is ze overleden?" vraagt hij. Ik bijt op mijn lip. "Weet je nog dat ik gisteren en eergisteren een nachtmerrie had?" vraag ik hem. Hij knikt langzaam. "Ze gingen over mijn moeder, het moment dat ze overleed." begin ik. Sem pakt mijn hand vast, als steun. "Ik was erbij." mompel ik. "We waren onderweg naar het winkelcentrum, ik wilde namelijk heel graag een bepaald boek kopen, waar maar een bepaald aantal exemplaren van waren. Mama had de hele dag nog gezegd dat ze geen tijd had omdat ze nog afspraken en een nachtdienst had staan die dag. Maar ik als irritante puber bleef maar doorzeuren." vertel ik met een trillerige stem. Sem knikt en wrijft over de pal van mijn hand. "Uiteindelijk ging ze akkoord en is ze gestresst achter het stuur gesprongen. Ze had de tegenliggende auto niet aan zien komen en toen zijn we er op gebotst en vervolgens de berm afgevallen, in het water. Mijn moeder was op slag dood." eindig ik het verhaal. Ik barst in tranen uit. Snel omhelst Sem me en sust me. "Is dat ook de reden dat je niet durft of kan zwemmen?" vraagt hij. Ik knik. "Ik heb er een soort trauma aan over gehouden en als ik in het water lig raak ik in paniek" zeg ik. Sem trekt me steviger tegen zich aan. "Hoe kan het dat jij nog leeft, als jullie in de zelfde auto zaten?" vraagt hij dan, toch wel nieuwsgierig. "Ik was minder erg geraakt. Maar de kans dat ik ook was overleden was wel heel groot. De dokters vonden het een soort wonder dat ik nog wel leefde." zeg ik. Sem duwt me van zich af en veegt mijn tranen weg. "Ik ben blij dat je er nog bent en dat ik je heb mogen ontmoeten." zegt Sem dan. Mijn lip begint weer te trillen. "Dat is heel lief van je Sem." zeg ik als ik voor de zoveelste keer vandaag in zijn armen beland.