Beslissingen

Hoofdstuk 17

Elke dag wandelen Catherine en ik naar Janes graf en leggen daar de mooiste bloemen. Ik trek veel met haar op en ga haar missen. Ze heeft veel tegenslagen gehad en toch houdt ze het goed vol, ik bewonder haar daarin. Ze is getrouwd geweest met een man waar ze veel van hield, maar die financieel haar mindere was. Hij kon niet goed met geld omgaan, investeerde zijn geld in niet succesvolle bedrijven. Hij belandde daarom helemaal in de schulden en werd ernstig ziek van de stress. Catherine probeerde hem tot rede te brengen, maar tevergeefs, hij liet zich absoluut niet overhalen. Uiteindelijk is hij overleden. Catherine voelt zich nog steeds schuldig, terwijl ze dat helemaal niet is. Ze mocht in haar mans huis blijven wonen, maar heeft nauwelijks geld en moet nog altijd de schulden van haar man afbetalen. Ik heb erg met haar te doen. Ik schrijf een brief naar mijn broer:

15 mei 1869 Londen

Beste James,

Ik wilde je graag schrijven hoeveel zin ik heb om je weer te ontmoeten, het is echt een eeuwigheid geleden. De begrafenis van mijn vriendin is prima verlopen en met mij gaat het iets beter, ook al mis ik haar iedere dag. Het is ook zo'n treurige zaak. Er is niet eens een naam voor de ziekte die ze had. Maar ik wilde je vooral vragen of jullie misschien een paar dagen later willen komen, als jullie hier tenminste willen overnachten, wat ik wel verwacht. De reden is niet belangrijk om te vertellen. Ik hoop dat je het accepteert en ik jullie ongeveer over vijf dagen kan verwachten en ik stuur je meteen mijn adres: Oxford Street 7. Doe de groeten aan Elizabeth, ik verheug ook op haar weerzien en natuurlijk jullie kinderen: Alice en Thomas.

Veel liefs, Edith

Ik ben opgelucht dat ik hem geschreven heb en ga de brief meteen op de post doen, zodat hij hem over een paar dagen bereikt. De laatste keer dat ik hen zag was tijdens Thomas' zevende verjaardag. Waarom is dat zo lang geleden? O, ja. Ik weet het weer. Ze hebben een paar jaar in Canada gewoond. Wat zou ik graag een ander werelddeel willen zien. Het verlangen is des te erger als iemand je erover vertelt. Ik moet het maar verdragen. Toen ik Thomas voor het laatst zag, was hij echt een dondersteen. Hij zat vol met streken, ik hoop dat hij wat volwassener is geworden qua gedrag. En ik heb niks op te merken aan Alice, zij was toen al een elegante en enthousiaste jongedame van elf. Maar misschien was ze iets te meegaand, als vrouw moet je ook doen wat je zelf wilt en je niet altijd door anderen leiden. Ik besluit om even door de stad te wandelen, mijn gedachten even los te laten en ook even naar de nieuwste mode te kijken. Toch mag ik niet te lang lekker buiten blijven hangen, want ik moet Catherine nog helpen met financiële belangen. Als ik het huis binnentreed en de werkkamer binnenga, zegt Catherine plotseling: 'Edith? Raad eens wat er gebeurd is!'