ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 5

ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 5

~

Bu sefer izin vermeyecekti umutlarının ellerinden kayıp gitmesine. Aile olmaya, yüreğindeki yaraların en azından birazını kapatmaya, eskiye sünger çekmeye bu kadar yaklaşmışken vazgeçmeyecekti. Masaya alelacele para bırakıp son bir umutla koşmaya başladı Menesse'nin ardından. Menesse tam köşeyi dönerken adımlarını hızlandırıp bileğinden tuttu İlgar. Menesse'nin bir şey söylemesine fırsat vermeden konuşmaya başladı.

"Menesse seni çok iyi anlıyorum. Yemin ederim anlıyorum. Gerçek bir evlilik değil. Sadece bir yıl sürecek anlaşmalı bir evlilik. Sen babana verdiğin sözü tutmuş, ben babamı kurtarmış olurum. Herkes bizi gerçekten evli sanacak ama biz iki yakın arkadaş olacağız. Neye ihtiyacın olursa yardımcı olurum. Sana söz veriyorum yaşadığımız her şey odanın içinde kalır. Oda Arkadaşı gibi düşün. Lütfen Menesse bir daha düşün lütfen."

İlgar, Menesse'nin kendisine güvenmesini istiyordu. Kendinin bile doğru olduğuna emin olmadığı bu fikre, Menesse'nin inanmasını istiyordu. Çünkü kalbi aklının aksine doğru olanın bu olduğunu fısıldıyordu ona.

Sanki, bu bir yılın sonunda hayatlarına sihirli değnek dokunmuşçasına her şey yoluna girecek gibi hissediyordu. Fakat belki de yıkılacak, yıkacaktı. Daha fazla yaralanacak, yaralayacaktı.

Zamanın neleri getireceğini neleri götüreceğini bilmeden yaşanacak her şeyi göze alarak gözlerini Menesse'nin hareleriyle birleştirdi İlgar. Sonra, her şeyi başlatan o soruyu kalbinden hissederek sordu. "Oda Arkadaşım olur musun Menesse?"

Bir yıl sürecek anlaşmalı bir evlilik. Yılardır altında ezildiği ailesine olan vefa borcunu ödeme fırsatı. Babasına verdiği sözü tutma şansı. Bir yıl da olsa hastaneden uzaklaşma fikri... Her şey gerçek olamayacak kadar güzel duruyordu. Zaten gerçek olmayacaktı da. Kalbini de aklını da karıştırmaya gerek yoktu.

"Sen anlamıyor musun?" Kaşlarını olabildiğince çattı Menesse. Önce gözlerini ardından ellerini çekti İlgar'dan. "Olmaz diyorum olmaz. Bu oyun değil. Benim düşündüğünden de çok şeye ihtiyacım olacak sen hepsine yardımcı olabilecek misin?" soru sormuyor gerçeklerle yüzleştirneye çalışıyordu İlgar'ı.

"Evet Menesse olurum. Aklında şüpheler var anlıyorum ama ben sana garanti veriyorum güzel bir yıl geçireceğiz birlikte."

"Hayır hayır yapamam. Sakın peşimden gelme." deyip olabildiğince hızlı adımlarla eve doğru yürümeye başladı Menesse.

••••••

Günler geçtikçe babası daha kötü oluyordu. Başı öne eğik üzgün bir şekilde dolaşıyordu evde. Farkındaydı Menesse babası verdiği sözü tutamamanın acısını yaşıyordu. Daha ne kadar üzülecekti ailesi onun yüzünden? Ailesi onu tek bir gün bile üzmemişken onun yüzünden babası günlerdir kahrolmuştu. İlgar da bir türlü pes etmemişti. Görüşmeyi reddedince telefonla aramış onlarca mesaj atmıştı.

Akşam yemeğinde her zamanki gibi suskunluk hakimdi. Menesse ilk defa evinde fazlalıkmış gibi hissediyordu kendini. Babası öyle acı bakıyordu ki sanki her bakışında senin yüzünden tutamadım sözümü der gibiydi. Daha fazla dayanamayarak masadan kalkıp odasına geçti Menesse.

Ne yapacaktı? Önce söz vermiş sonra da babasını yüz üstü bırakmıştı. Birdenbire İlgar'ın sözleri geldi aklına. "Sana her konuda yardımcı olurum Menesse. Her şey o odanın içinde kalır. Oda Arkadaşı gibi düşün." Aklı karmakarışık olmuştu Menesse'nin. Neden böyle hep zor ilerliyordu ki hayatı? Önce ameliyatlar, doktorlar ondan çocukluğunu, hayallerini almıştı. Tam her şeye alıştım derken şimdi de bu evlilik oyunu başına bela olmuştu.