ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 10

ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 10
~

Resmi nikahın kıyılmasının ardından eve geçtiler. Dini nikahı kıymak için imam gelmişti Menesse hem abdest almak hem de uygun bir şeyler giymek için Güneş'le birlikte odasına çıktı.

"Aslında gelinliği indirmek İlgar'ın göreviydi." dedi Güneş gülümseyerek.

"Ya sus bir duyan olacak. Sanki bilmiyorsun oyun olduğunu, gıcık." dedi Menesse hem gelinliğin düğmelerini açıyor hem konuşuyorlardı.

"Oyunda olsa kocan sonuçta." dedi Güneş indirdikleri gelinliği düzeltirken.

"GÜNEŞ!" dedi Menesse kaşlarını çatmış bir şekilde bakıyordu dostuna.

"Ufff tamam tamam sustum."

Dini nikahında kıyılmasının ardından önceden hazırladıkları valizleri kapının önüne getirdiler. Kapının önünde öylece duruyorlardı. Vedalaşma zamanı gelmişti ama herkes sessizce birbirine bakıyor kimse bir şey söyleyemiyordu.

"Kendine çok iyi bak abla." Menesse olmuştu sessizliği bozup vedalaşma faslını başlatan. Ne kadar zor olsa da yaşanacaktı, uzatmanın anlamı yoktu.

"Sen bizi merak etme. Ve en ufak bir problemin olursa ara beni tamam mı ablam?" Aklında hâlâ soru işaretleri vardı Yağmur'un. Kardeşine sıkıca sarılıp öptü.

Biraz ilerde yan yana duran Güneş ve Fırat'la da vedalaştı Menesse. Fırat da bu evliliğin oyun olduğunu biliyordu. "Umarım bu oyunu kazanırsın Menesse." Sadece Menesse'nin duyabileceği bir ses tonuyla konuştu Fırat.

"Bu oyunun kaybedeni olmayacak ki Fırat." Menesse'de sadece Fırat'ın duyabileceği bir ses tonuyla konuştu.

"Bu hayatta hiçbir şey için emin olma Menesse. Sadece dua et. Dua etki bu oyunun kaybedeni olmasın." dedi Fırat gülümseyerek.

Menesse Fırat'tan ayrılıp annesine döndüğünde anladı vedanın ne kadar zor olacağını. Çünkü Aslıhan Hanımın gözyaşları sel olmuştu. Dudaklarını ısırıp gözyaşlarını tutmaya çalışsa da bu imkansızdı annesi ona sarıldığında çoktan firar etmişti gözyaşları.

"Ben seni pamuklara sarıp büyüttüm. Sana yemin ederim seni kucağıma verdiklerinde gülümsüyordun. Hayatın sana hazırladığı kötü sürprizleri bilmeden gülümsüyordun."

"Annem..." dedi Menesse ama Aslıhan Hanımın susmaya niyeti yoktu.

"En güvenilir yerde vurdu sana hayat. Koruyamadım seni, yapamadım. Çocuk olamadın kızım sen. Yaşıtların sokaklarda oyun oynarken sen ayaklarını kazanmak için savaşıyordun. Hep bir şeylerle savaşmak zorunda kaldın. Bekledim kızım, hep vazgeçeceksin korkusuyla bekledim. Bir gün, yoruldum anne ben artık savaşmak istemiyorum diyeceksin diye ödüm koptu. Ama sen hiç kaybetmedin umudunu. Hiç vazgeçmedin savaşmaktan. Sen dünyanın en güçlü kızısın. Sen, iyi ki benim kızımsın."

Oradaki herkes ağlıyordu. Menesse kalbinde hissettiği acıyla derin derin nefes aldı. Aslıhan Hanım Menesse'den ayrılıp zor da olsa gülümsedi "Hep gül gül yüzlüm hep gül annesinin kadersiz yavrusu."

"Annem. Sizin sayenizde bu kadar güçlüyüm. İyi ki varsınız." Annesinin yanında duran babasının da gözleri nemlenmişti. Acaba bir yıllık bir ayrılık olduğunu bilseler yine de böyle üzülürler miydi? O biliyordu bir yıllık bir ayrılık olduğunu ama yine de kahrolmuştu demek ailesi bilse de yine üzülecekti.