ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 32

Oda Arkadaşım

Bölüm 32

~

Serdar Bey Menesse sayesinde bir çok mucizeye şahit olmuştu. Yaşamaz demişler yaşamış, yürüyemez demişler yürümüştü. Tanıdığından belli hep inatçıydı Menesse. Şimdi karşında korku dolu gözlerle kendisine bakan o inatçı kıza dönüp gülümseyerek konuştu.

"Yine bir mucizeye şahit oluyoruz Menesse. Ben kesin gözüyle bakıyordum ameliyata ama her şey yolunda ameliyat olman gerekmiyor."

Menesse beyninin ona oyun oynadığını düşünüyordu. Aksi halde Serdar Bey'in az önce söyledikleri gerçek olamayacak kadar güzeldi. Bir daha o masaya yatmak zorunda değildi.

"Bir daha o kabusları yaşamayacağım." bakışlarını İlgar'a sabitlese de daha çok kendisiyle konuşuyor gibiydi.

Karşısında ki sandalyede çocuk Menesse gülümseyerek bakıyordu kendisine.

"Geçmişim mahvoldu ama geleceğim hastane koridorlarında tükenmeyecek." şimdi o da karşısında ki çocuk Menesse gibi kocaman gülümsüyordu.

"Geçti, çok zordu bitmeyecek gibiydi ama geçti. Yoruldum, tükendim, düştüm ama sonunda kalktım ayağa. Geçti, kötü günler geride kaldı, bitti."

Karşısında oturan çocuk Menesse son bir kez daha gülümseyip yok oldu. O hep eksiklerle, korkuyla, acıyla geçirmişti günlerini ama şimdiki Menesse'nin hayatına baharlar hakimdi. Kış bitmiş güneş çoktan doğmuştu.

İlgar yerinden kalkıp sıkıca sarıldı Menesse'ye. "Geçti Menesse geçti"

Bundan sonra ki hayatlarında başrol aşktı. Çok zor günler geçirselerde hepsi geride kalmıştı. Hayat hiç belli olmaz tam bitti dediğin an yeni bir dert gelir konar yüreğine. Belki onları da büyük bir dert bekliyordu bilmiyorlardı ama artık önemli de değildi. Çünkü elleri bir olduğu müddetçe her şeyle savaşmak çok daha kolaydı.

Eve geldiklerinde herkes merakla onlara bakıyordu. Menesse kocaman gülümseyerek konuştu. "Artık bitti iyiyim. Çok iyiyim ameliyat olmam gerekmiyor."

••••••

Bir anda karanlığa bürünen dünyası her gün biraz daha aydınlandı. Geçen bir hafta sürecinde Güneş'ini her gün daha iyi görmeye başladı. Hayal ettiğinden çok daha güzel bakıyordu Güneş. Her ne kadar Güneş kendisine kızsa da dakikalarca hiç konuşmadan yüzüne bakıyordu. Çünkü yeniden karanlığa hapsolmaktan çok korkuyordu. Olur da bir gün yeniden gözlerini kaybederse Güneş'in yüzünü ezberlemiş olmak istiyordu. Odanın kapısının açılmasıyla Güneş girdi içeri. 

"Hazırlanmışsın bile harika zaten işimiz bitti artık çıkabiliriz."

Fırat eliyle karşısındaki sandalyeyi gösterip Güneş'in oturmasını söyledi.
Güneş şaşkınlıkla sandalyeye geçince derin bir nefes alıp konuşmaya başladı Fırat.

"Hayatım ben.... Ben onu görmek istiyorum."

O günden sonra sanki hiç öyle bir an yaşanmamış gibi devam etseler de Fırat içten içe hep düşünüyordu.