ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 8

ODA ARKADAŞIM

BÖLÜM 8
~

İnsan vicdanının sesini hâlâ duyabiliyorsa güzel günler için umut var demektir. Vicdanının sesine kulağına kapatmayan insandan kötülük gelmez. Olsa olsa sana iyiliği öğretir. Güzel bakmayı, güzel olmayan şeyleri bile güzel görmeyi öğretir.

Mahalleye geldiklerinde İlgar arabayı park edip emniyet kemerini çözdü. Arabadan inmek için elini kapıya atmıştı ki Menesse'nin hareketsizce oturduğunu fark etti İlgar. "Bir sorun mu var Menesse? Neden inmiyorsun?"

Menesse İlgar'ın sıkıntısının nedenini merak ediyor ama sormaya çekindiği için soramıyordu. Sonunda cesaretini toplayıp konuştu. "İlgar özel değilse neden sıkıntılıydın?"

Menesse'nin sorusuyla aklına gelenler yüzünden yüzü düştü İlgar'ın. Yaşadıklarını hatırlayınca tekrar moreli bozuldu. Belki de birine anlatmak iyi gelebilirdi? Sonuçta acılar paylaştıkça azalıyordu. Bugüne kadar acısını paylaşabileceği çok insan yoktu hayatında. Fakat şu da bir gerçekti ki acılar anlatıldığında az da olsa yürekteki yangına su serpiliyordu.

"Menesse ben annenle konuştum."

"Ne diyorsun sen İlgar? Ne zaman? Ne konuştun annemle?" Şaşkınlıktan sorularını art arda sıraladı Menesse.

"Sen kahvaltıda, annem karşı deyince bir kez de ben konuşmak istedim."

"Demek annem bu yüzden fikrini bir anda değiştirdi. Ben de düşünceleri değişti diye sevinmiştim. Peki annemle ne konuştun da seni bu kadar üzdü?"

"Ben annene yalan söyledim. Aşk evliliği falan diye yalanlar söyledim ona. Ben bir anneyi kandırdım Menesse. Bu beni çok rahatsız ediyor." Başını yere indirdi İlgar, dün gece gökyüzüne bakmadığı gibi şimdi de Menesse'ye bakamıyordu.

Menesse ise gururla bakıyordu İlgar'a. Bu zamanda kaç kişi bu kadar masum kalabilmişti ki? Kaç kişi hâlâ vicdanının sesini duyabiliyordu! "Endişe etme İlgar senin bir hatan yok. Biz bunu yapmak zorundayız. En çok da onlar için."

"Bilmiyorum, haklısın galiba. Teşekkür ederim Menesse. Seninle konuşmak çok iyi geldi."

"İlgar hep böyle kal olur mu?"

"Nasıl yani?"

"Vicdanının sesine kulağını kapatmayan koca yürekli adam olarak."

İlgar Menesse'nin söylediklerine hem çok sevindi hem de şaşırdı. Menesse'nin kendisi hakkında böyle güzel düşünmesi çok mutlu etti İlgar'ı. "Çok teşekkür ederim Menesse. Ben gerçekten ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Tekrar tekrar teşekkür ederim. Benim hakkımda böyle düşünmen beni çok onure etti."

"Bir şey söylemene gerek yok. Ben içimden geçenleri söyledim." dedi Menesse arabdan inmeden önce.

Kapıyı bir kez çalmışlardı ki açıldı. İçeri girdiklerinde Kerim Bey ayakta bekliyordu onları. "Oğlum nerde kaldınız? Meraktan öldük burada."

"Yüzüklere zarar gelmesin diye arabayı yavaş kullandım baba." dedi İlgar gülümseyerek. Menesse'ye baktığında öfkeli bir çift gözle karşılaştı.